Xoán III Ducas Vatatzés: Diferenzas entre revisións

Explorar o historial de forma interactiva

← Edición máis vella Edición máis nova →

Contido eliminado Contido engadido

En liña

Revisión como estaba o 11 de outubro de 2015 ás 22:46

Xoán III Ducas Vatatzés (1193– 3 de novembro de 1254) foi un emperador bizantino, no exilio no Imperio de Nicea, de 1222 a 1254.

Aínda que sufría epilepsia, logrou distinguirse tanto como soldado que en 1222 foi elixido para suceder ao seu sogro Teodoro I Láscaris. Casou coa filla de Láscaris, Irene Láscaris (Eirene Laskarina) en 1212. Tiveron un fillo, Teodoro, pero tras un accidente de cabalo de Irene, esta non puido volver ter fillos; entón, retirouse a un convento, tomando o nome de irmá Uxía, e alí morreu en 1239. Xoán volveu a casar con Constanza (Ana) de Sicilia, filla ilexítima de Federico II Hohenstaufen, emperador do Sacro Imperio, pero non tiveron descendencia.

Reorganizou os restos do Imperio bizantino (Imperio de Nicea) e grazas ás súas capacidades administrativas, fixo del un dos Estados máis ricos e fortes do Mediterráneo oriental. Tras asegurarse a fronteira oriental cun acordo cos turcos selxúcidas, dedicouse a intentar recuperar as posesións europeas dos seus predecesores. Mentres a súa frota atacaba aos latinos no mar Exeo e estendía o seu reino a Rodas, o seu exército, reforzado con mercenarios occidentais, derrotaba ás forzas do emperador latino.

Aínda que non tivo éxito no asedio de Constantinopla, que levou a cabo de común acordo cos búlgaros en 1235, logrou a supremacía sobre os despotados de Tesalónica e Epiro. A definitiva reconquista de Constantinopla, algúns anos despois da súa morte, débese en gran medida aos seus esforzos previos.

Imperio Bizantino
Segue a: Teodoro I Láscaris	Xoán III Ducas Vatatzés (1222-1254)	Precede a: Teodoro II Láscaris
Segue a: Teodoro I Láscaris	Dinastía Láscaris	Precede a: Teodoro II Láscaris

@@ Liña 4: / Liña 4: @@
 Aínda que sufría [[epilepsia]], logrou distinguirse tanto como soldado que en [[1222]] foi elixido para suceder ao seu sogro [[Teodoro I Láscaris]]. Casou coa filla de Láscaris, Irene Láscaris (Eirene Laskarina) en [[1212]]. Tiveron un fillo, [[Teodoro II Láscaris|Teodoro]], pero tras un accidente de cabalo de Irene, esta non puido volver ter fillos; entón, retirouse a un convento, tomando o nome de irmá Uxía, e alí morreu en [[1239]]. Xoán volveu a casar con Constanza (Ana) de Sicilia, filla ilexítima de [[Federico II Hohenstaufen]], emperador do [[Sacro Imperio]], pero non tiveron descendencia.
-Reorganizou os restos do [[Imperio bizantino]] ([[Imperio de Nicea]]) e grazas ás súas capacidades administrativas, fixo del un dos Estados máis ricos e fortes do Mediterráneo oriental. Tras asegurarse a fronteira oriental cun acordo cos [[Selxúcidas|turcos selxúcidas]], dedicouse a intentar recuperar as posesións europeas dos seus predecesores. Mentres a súa flota atacaba aos latinos no [[mar Exeo]] e estendía o seu reino a [[Rodas]], o seu exército, reforzado con mercenarios occidentais, derrotaba ás forzas do emperador latino.
+Reorganizou os restos do [[Imperio bizantino]] ([[Imperio de Nicea]]) e grazas ás súas capacidades administrativas, fixo del un dos Estados máis ricos e fortes do Mediterráneo oriental. Tras asegurarse a fronteira oriental cun acordo cos [[Selxúcidas|turcos selxúcidas]], dedicouse a intentar recuperar as posesións europeas dos seus predecesores. Mentres a súa frota atacaba aos latinos no [[mar Exeo]] e estendía o seu reino a [[Rodas]], o seu exército, reforzado con mercenarios occidentais, derrotaba ás forzas do emperador latino.
 Aínda que non tivo éxito no asedio de [[Constantinopla]], que levou a cabo de común acordo cos [[Bulgaria|búlgaros]] en [[1235]], logrou a supremacía sobre os despotados de [[Reino de Tesalónica|Tesalónica]] e [[Despotado de Epiro|Epiro]]. A definitiva reconquista de Constantinopla, algúns anos despois da súa morte, débese en gran medida aos seus esforzos previos.