Cancioneiro da Biblioteca Nacional: Diferenzas entre revisións
m Bot:Eliminando espazos nas cabeceiras |
RNC (conversa | contribucións) mSen resumo de edición |
||
| Liña 6: | Liña 6: | ||
Este [[cancioneiro]] é un manuscrito cartáceo formado por 355 folios (numerados por Molteni) dun tamaño de 280 por 210 mm con diversas lagoas. Son en total seis mans (incluída a de Colocci) as que traballarían no manuscrito, tradicionalmente supúñase que foran tres, mais os últimos estudos de Anna Ferrari indican que non foi así. Colocci transcribiu do propio puño moitas rúbricas e apostilas marxinais, tamén algunhas ''razos'' esquecidas polos copistas; ademais de numerar progresivamente os textos, ou ben reproducir unha numeración precedente, presentando numerosas lagoas e duplicacións. Foi copiado en Italia por amanuenses ibéricos e italianos e compilado por Colocci a partir doutro(s) manuscrito(s) que non chegaron a nós. Os modelos dos apógrafos italianos puideron chegar a Italia na embaixada enviada por D. Manuel I de Portugal ao Papa León X (1514) en que figuraba [[Garcia de Resende]]. Alí serían copiados sobre o(s) orixina(l/is) por Colocci e seu equipo creando os volumes dos que hoxe dispomos. |
Este [[cancioneiro]] é un manuscrito cartáceo formado por 355 folios (numerados por Molteni) dun tamaño de 280 por 210 mm con diversas lagoas. Son en total seis mans (incluída a de Colocci) as que traballarían no manuscrito, tradicionalmente supúñase que foran tres, mais os últimos estudos de Anna Ferrari indican que non foi así. Colocci transcribiu do propio puño moitas rúbricas e apostilas marxinais, tamén algunhas ''razos'' esquecidas polos copistas; ademais de numerar progresivamente os textos, ou ben reproducir unha numeración precedente, presentando numerosas lagoas e duplicacións. Foi copiado en Italia por amanuenses ibéricos e italianos e compilado por Colocci a partir doutro(s) manuscrito(s) que non chegaron a nós. Os modelos dos apógrafos italianos puideron chegar a Italia na embaixada enviada por D. Manuel I de Portugal ao Papa León X (1514) en que figuraba [[Garcia de Resende]]. Alí serían copiados sobre o(s) orixina(l/is) por Colocci e seu equipo creando os volumes dos que hoxe dispomos. |
||
Trátase do [[cancioneiro]] máis abundante no número de composicións, pois contén 1560 cantigas dos tres grandes xéneros. Ademais, contén fragmentos dun tratado de poética trobadoresca, a [[Arte de trobar]], e cinco [[lai]]s narrativos. |
Trátase do [[cancioneiro]] máis abundante no número de composicións, pois contén 1560 cantigas dos tres grandes xéneros duns 150 autores<ref>Henrique Monteagudo et al. ''Tres poetas medievais da ría de Vigo''. Galaxia. 1998, páxina 50</ref>. Ademais, contén fragmentos dun tratado de poética trobadoresca, a [[Arte de trobar]], e cinco [[lai]]s narrativos. |
||
== Notas == |
|||
<references/> |
|||
==Véxase tamén== |
==Véxase tamén== |
||
* [[Cancioneiro de Ajuda]] |
* [[Cancioneiro de Ajuda]] |
||
Revisión como estaba o 31 de xullo de 2009 ás 14:52
O Cancioneiro da Biblioteca Nacional (tamén chamado Cancioneiro Colocci-Brancutti) é unha das tres colectáneas de lirismo trobadoresco galaico-portugués (cantigas de amigo, de amor e de escarnio e mal-dizer). Denomínase Cancionero da Biblioteca Nacional de Lisboa, xa que devandita institución adquiriuno en 1924.
A compilación deste cancioneiro fíxose en Italia no final do século XV ou inicios do século XVI por encargo do humanista Angelo Colocci. Foi descuberto por Costantino Corvisieri e da Enrico Molteni na biblioteca familiar do conde Brancuti de Cagli; adquirido por Ernesto Monaci, foi cedido polos seus herdeiros ao goberno portugués, que o gardou na Biblioteca Nacional de Lisboa (1924).
Este cancioneiro é un manuscrito cartáceo formado por 355 folios (numerados por Molteni) dun tamaño de 280 por 210 mm con diversas lagoas. Son en total seis mans (incluída a de Colocci) as que traballarían no manuscrito, tradicionalmente supúñase que foran tres, mais os últimos estudos de Anna Ferrari indican que non foi así. Colocci transcribiu do propio puño moitas rúbricas e apostilas marxinais, tamén algunhas razos esquecidas polos copistas; ademais de numerar progresivamente os textos, ou ben reproducir unha numeración precedente, presentando numerosas lagoas e duplicacións. Foi copiado en Italia por amanuenses ibéricos e italianos e compilado por Colocci a partir doutro(s) manuscrito(s) que non chegaron a nós. Os modelos dos apógrafos italianos puideron chegar a Italia na embaixada enviada por D. Manuel I de Portugal ao Papa León X (1514) en que figuraba Garcia de Resende. Alí serían copiados sobre o(s) orixina(l/is) por Colocci e seu equipo creando os volumes dos que hoxe dispomos.
Trátase do cancioneiro máis abundante no número de composicións, pois contén 1560 cantigas dos tres grandes xéneros duns 150 autores[1]. Ademais, contén fragmentos dun tratado de poética trobadoresca, a Arte de trobar, e cinco lais narrativos.
Notas
- ↑ Henrique Monteagudo et al. Tres poetas medievais da ría de Vigo. Galaxia. 1998, páxina 50