Premio Café Gijón
O Premio Café Xixón é un premio literario español para novela que tomou o seu nome do faladoiro do Café Xixón de Madrid da man do actor e escritor Fernando Fernán Gómez en 1949.
A idea orixinal dos impulsores do proxecto (xunto a Fernán Gómez estaban Gerardo Diego, Camilo José Cela e Enrique Jardiel Poncela, entre outros) foi crear un premio que competise co Premio Nadal en novela curta e dese a coñecer aos compoñentes da xeración que se reunía en torno ao que sería mítico café.
O premio era xestionado polo propio Café Xixón e o seu prestixio tivo que ver máis coa difusión e calidade dos autores que coa retribución que por el se recibía, dado que en moitas ocasións as obras galardoadas non eran publicadas por falta de fondos. A partir de finais da década do setenta sufriu unha grave crise, tanto económica como de compromiso dos impulsores. A falta de patrocinio e difusión posterior foron un grave inconveniente que non puido salvarse coas ocasionais axudas e compromisos de editoriais e medios de comunicación.
A revitalización do premio produciuse en 1989, cando o Concello de Xixón fíxose cargo da organización do mesmo.
Palmarés
- 1950: Eusebio García Luengo (España, 1909–2003) pola primeira actriz
- 1951: César González Ruano (España, 1903–1965) por Nin César nin nada
- 1952: Ana María Matute (España, 1925-2014) por Festa ao Noroeste
- 1953: Fernando Guillermo de Castro polas horas do día
- 1954: Carmen Martín Gaite (España, 1925–2000) polo Balneario
- 1955: Carmen Fernández Coveñas 1909-2003 por "A súa Canción"
- 1956: Xullo Calderón Urdillo 1902-1998 por "O último estudante"
- 1957: Begoña García-Diego (España, 1926) por Vodas de prata
- 1958: Lourdes Cáliz Sáinz (1918-1987) por "A Mochila"
- 1959: José Carol Archs (España, 1929) polo parador.[1]
- 1960: Jorge Ferrer-Vidal (España, 1926-2001) por Sábado, esperanza
- 1961: Eduardo Garrigues polo canto do urogallo
- 1962: José Medina por Cámara escura
- 1963: Gonzalo Torrente Malvido (España, 1935) pola raia
- 1964: Manuel Dolz por Pequenos monstros
- 1965: Joaquín Merino pola illa
- 1966: Enrique Ojembarrena por Ismael[2]
- 1967: Rafael Azuar (España, 1921–2002) por Modorra
- 1968: Juan María Mansera Conde por En un camiño calquera á dereita
- 1969: Raúl Torres por Equipaxe de sol e de viño
- 1970: Sol Nogueras por Cartóns amarelos
- 1971: Pedro Crespo (España, 1941) por Primavera dun neno só[3]
- 1972: Ramiro Gómez Kemp (Cuba, 1914) polos desposuídos
- 1973: Eduardo Mendicutti (España, 1948) por Cinzas
- 1974: Luís Mateo Díez (España, 1942) por Apócrifo do caravel e a espiña
- 1975: Luís Branco Vila (España, 1936) por Ministro
- 1976: Caty Juan de Curral (España, 1926) pola noite da lura
- 1977-1982: Non se teñen datos
- 1983: Miguel-Anxo Murado por Metamorfose benezianas
- 1984: Emilio Soa (España, 1945) polos fillos do abafo
- 1985-1987: Non celebrado
- 1988: Luís do Val (España, 1944) por Bos días, señor ministro
- 1989: Fernando Quiñones (España, 1930–1998) por Peche e foxe S. Juan de Aquitania
- 1990-1991: Javier Maqua (España, 1945) por Inverno sen pretexto
- 1992: Dores Adoitar-Espiauba (España, 1935) polo ouro e o mouro
- 1993: José Vicente Pascual (España, 1956) polo capitán de chumbo
- 1994: Deserto
- 1995: Leonardo Padura (Cuba, 1955) por Máscaras
- 1996: Alfredo Taján (Arxentina, 1958) polo pasaxeiro
- 1997: Matías Montes Huidobro (Cuba, 1931) por Esa fonte de dor
- 1998: José Carlos Somoza (España, 1959) pola xanela pintada
- 1999: José Luís Muñoz (España, 1951) por Lifting
- 2000: Víctor Maña (España, 1960) por De a choiva sobre o lume
- 2001: Yolanda González (España, 1965) coas chamas tremen
- 2002: Víctor Chamorro (España, 1939) pola hora do barqueiro
- 2003: Fulgencio Argüelles (España, 1955) polo palacio azul dos enxeñeiros belgas
- 2004: Lázaro Covadlo (Arxentina, 1937) por Criaturas da noite
- 2005: Antoni García Porta (España, 1954) por Cazadores de non mundos
- 2006: Fernando Luís Chivite (España, 1959) por Oh, mira as lápidas
- 2007: Carmen Jiménez (España, 1964) por Nai miña, que estás nos infernos[4]
- 2008: Carmen Boullosa (México, 1954) polo complot dos románticos.
- 2009: Rafael Balanzá (España, 1969) polos asasinos lentos[5]
- 2010: Antonio Montes (España, 1980) polo berro.[6]
- 2011: José Luís Rodríguez do Curral (España, 1959) por Blues de Trafalgar.[7]
- 2012: Diego Doncel (España, 1964) por Amantes no tempo da infamia
- 2013: José Antonio Garriga Vea (España, 1954) polo cuarto das estrelas
- 2014: Martín Casariego Córdoba (España, 1962) polo xogo segue sen min
- 2015: Miguel Anxo González González (escritor) (España, 1982) por Todos os medos
- 2016: Isabel Bono (España, 1964) por Unha casa en Bleturge
- 2017: Pedro A. González Moreno (España, 1960) pola muller da escaleira[8]
Referencias
- ↑ Cf. César González Ruano, «El Premio Café Gijón», 28-3-1959.
- ↑ CARLOS GONZÁLEZ ESPINA. "EL “CAFÉ GIJÓN”".
Como escritor, Enrique Ojembarrena es autor de la novela histórico-biográfica Guerrita (1994), sobre el torero Rafael Guerra, y del libro de poemas Traje de luces (2000), de marcado carácter autobiográfico y con abundantes referencias al sufismo (Ojembarrena es musulmán). Hasta donde tenemos noticia, la novela Ismael, con la que ganó el Café Gijón de 1966 no ha sido publicada en libro.
- ↑ hemeroteca ABC
- ↑ Consultado el 12 de marzo de 2011
- ↑ Consultado el 12 de marzo de 2011
- ↑ El malagueño Antonio Montes gana el Premio de Novela Café Gijón con 'El grito', 20minutos, 22 de septiembre de 2010, consultado el mismo día.
- ↑ Premiados Café Gijón 2011, 22 de septiembre de 2011, consultado el mismo día.
- ↑ Pedro Antonio González Moreno, ganador del premio de Novela Café Gijón 2017