Carlos Luís de Borbón
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 31 de xaneiro de 1818 Madrid, España |
| Morte | 13 de xaneiro de 1861 (42 anos) Trieste, Italia |
| Lugar de sepultura | Catedral de Trieste (pt)  |
| Outro | |
| Título | Conde Pretendente carlista ao trono de España |
| Familia | Casa de Borbón-Anjou |
| Cónxuxe | Maria Carolina de Bourbon-Duas Sicílias (1850–valor descoñecido) |
| Pais | Carlos María Isidro de Borbón e María Francisca de Braganza |
| Irmáns | Xoán, conde de Montizón Fernando de Bourbon e Bragança |
| Premios | |
| Descrito pola fonte | Meyers Konversations-Lexikon, 4ª edición (1885–1890) Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron |
  | |
Carlos Luís de Borbón, nado en 1818 e finado en 1861, fillo de Carlos María Isidro de Borbón e María Francisca de Braganza foi pretendente carlista ao trono de España co nome de Carlos VI, coñecido tamén como conde de Montemolín.[1]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Naceu en Madrid e pasou a adolescencia e mocidade no exilio en Portugal e Gran Bretaña. Durante a Primeira Guerra Carlista estivo na fronte do norte acompañando ao seu pai, e tras a fin da guerra estableceuse en Francia co seu pai. Pretendente carlista tras a abdicación do seu pai o 18 de maio de 1845, que pretendía con esta medida facilitar un posible matrimonio entre Carlos Luís e Isabel, que non se produciu e Isabel casou en 1846 con Francisco de Asís e a fins de 1846 Carlos Luís publicou un manifesto onde chamaba á loita armada, fuxiu de Francia para establecerse en Londres e pouco despois comezou a Segunda Guerra Carlista ou guerra dos Matiners. En abril tentou entrar en España pero foi detido na fronteira francesa e regresou a Londres.[1]
En 1850 casou con María Carolina de Borbón e estableceuse en Nápoles. En 1855 mantivo contactos con Francisco de Asís para chegar a unha reconciliación das dúas dinastías borbónicas, pero fracasou e en maio produciuse unha nova insurrección carlista en España, que non tivo transcendencia.
En marzo de 1860 dirixiuse a Baleares para tentar outra insurrección dende Baleares co apoio do capitán xeneral das Baleares, Jaime Ortega, o 1 de abril eles dous á fronte de 4.000 homes, que descoñecían as súas intencións, dirixíronse cara Sant Carles de la Rápita, tras desembarcar dirixíronse a Amposta para pasar a noite, pero a tropa sublevouse ao sospeitar das intencións dos mandos e o pretendente cos líderes da insurrección fuxiron. O 21 de abril o exército detívoo xunto ao seu irmán Fernando e levounos a Tortosa, o 23 de abril abdicou dos seus dereitos ao trono ao igual que o seu irmán. Liberados polo goberno español dirixíronse a Trieste e o 15 de xuño declaraban nulas as abdicacións realizadas mentres estaban detidos, pero o outro irmán, Xoán, considerou válidas as abdicacións e asumiu os dereitos ao trono que ata entón lle correspondían a Carlos Luís, a morte deste en xaneiro de 1861, pouco despois que a de Fernando, deixou a Xoán como o herdeiro da dinastía carlista co nome de Xoán III.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 "Carlos Luis de Borbón". Biografías y Vidas (en castelán). Consultado o 19 de febreiro de 2017.
