Carlos Franco Iribarnegaray
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 30 de agosto de 1912  Ferrol, España |
| Morte | 11 de decembro de 1982 (70 anos) Madrid, España |
 Procurador en Cortes | |
| 23 de decembro de 1975 – 30 de xuño de 1977 ← Mariano Cuadra Medina Lexislatura: X lexislatura das Cortes franquistas | |
Minister of the Air Force (en)  Ministry of the Air Force of Spain (en) | |
| 11 de decembro de 1975 – 4 de xullo de 1977 | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Madrid |
| Ocupación | oficial , político , aviador |
| Lingua | Lingua castelá |
| Carreira militar | |
| Rama militar | Aviação militar (pt) |
| Rango militar | teniente general (pt) general de brigada (pt) general de división (pt) |
| Conflito | Guerra civil española |
Premios
| |
Carlos Franco Iribarnegaray, nado en Ferrol o 30 de agosto de 1912 e finado en Madrid o 11 de decembro de 1982[1], foi un militar e político galego.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
En 1929 ingresou na Academia Xeral Militar de Zaragoza, e en 1931 na Academia de Artillaría de Segovia. Tras licenciarse como tenente en xullo de 1933 foi destinado ao rexemento de Artillaría de Costa n.º 2 (Ferrol), na 1.ª batería. Logo do golpe de Estado do 18 de xullo de 1936 uniuse ás tropas sublevadas. En outubro de 1937, como capitán, tomou o mando dunha batería antiaérea.
Pasou a Aviación, e entre 1945 e 1947 foi alumno da Escola de Estado Maior do Exército do Aire, como comandante. Ampliou estudos coas Forzas Aéreas dos Estados Unidos, nos Estudos Superiores da Defensa Nacional e na Escola de Altos Estudos Militares. Foi profesor da Academia do Aire de León, xefe dos Servizos Aéreos da base de Rota e profesor da Escola Superior do Exército (1965). En 1966 foi nomeado director deste centro, e posteriormente director da Escola Superior do Aire. Xa como xeneral de división ascendeu a director xeral de Aviación Civil, pasando máis tarde á xefatura da Ala 37. Como tenente xeneral foi ascendido a xefe da zona aérea das Canarias e da III Rexión Aérea.
Foi procurador en Cortes durante a X lexislatura (1971-1976). O 12 de novembro de 1975 foi nomeado ministro do Aire de España, cargo que ocupou até o 4 de xullo de 1977, cando o seu departamento se integrou no Ministerio de Defensa.
Foi presidente do Padroado do Instituto Nacional de Técnica Aeroespacial Esteban Terradas e da Comisión Nacional de Investigación do Espazo.
Recoñecementos[editar | editar a fonte]
En 1977 recibiu a Gran Cruz da Orde de Carlos III.
| Predecesor: Mariano Cuadra Medina |
 Ministro do Aire de España 1975 - 1977 |
Sucesor: - (desaparición do Ministerio) |
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "Necrológicas. Carlos Franco Iribarnegaray, último ministro del Aire". El País (en castelán). 13 de decembro de 1982.
