Canle do Baixo Guadalquivir
| Canle do Baixo Guadalquivir | |
|---|---|
 | |
| Localización administrativa | |
| Estado | España |
| Localización xeográfica | |
| Continente | Europa |
| Características | |
| Lonxitude máxima | 158 km |
| Mapa | |
 Mapa da localización da Canle dos Presos co fondo da provincia de Sevilla | |
A canle do Baixo Guadalquivir (tamén coñecida como canle dos Presos)[1][2] é unha canle de rego, unha infraestrutura hidráulica destinada orixinalmente a regar unha superficie de 56.000 hectáreas das provincias de Sevilla e Cádiz. Rega unha superficie de 80.000 ha asociadas á Comunidade de Regadíos do Baixo Guadalquivir.
Foi construído durante o primeiro franquismo por varios miles de presos políticos enmarcados no Servizo de Colonias Penitenciarias Militarizadas, creado en setembro de 1939. Foi a obra pública do franquismo que "durante máis tempo (de 1940 a 1962) utilizou aos presos políticos como principal forza laboral".[3]
Localización[editar | editar a fonte]
Parte do encoro de Peñaflor, en Sevilla, e discorre 158 km ata o encoro de Don Melendo, no concello de Lebrija (Sevilla). Os campos situados á dereita da canle (en dirección á auga) son regados por gravidade, mentres que os da esquerda son regados por bombeo.
| Localización | Coordenadas |
|---|---|
| (inicio) Encoro de Peñaflor | 37º41'32''N 5º19'49''O |
| (final) Don Melendo (Lebrija) | 36º57'21''N 6º02'21''O |
O 26 de setembro de 2007 o Consello de Ministros autorizou a interconexión da canle co encoro da Torre del Águila.[4]
Historia[editar | editar a fonte]
Xa no século XX pensouse na súa construción, pero ao tratarse dunha obra de tal envergadura, non foi ata 1940 cando se iniciou a súa construción, que rematou en 1962 .
O traballo foi realizado por presos políticos da ditadura franquista, con "pico e pala", seguindo a política de Redención de Penas por Traballo, chegando aos 2000 presos. Ao longo do seu percorrido delimitáronse campos de traballo como Os Merinales, El Arenoso e La Corchuela en Dos Hermanas, así como os familiares tamén crearon localidades en Bellavista, Torreblanca e Valdezorras, en Sevilla, Quintillo en Dos Hermanas ou El Palmar de Troya. en Utrera .
No ano 2006 cambiouse o nome do tramo entre La Rinconada e Dos Hermanas por "Canal de los Presos".[5]
O 17 de xuño de 2009 instalouse un monumento á memoria histórica dos Merinales, na rotonda onde comeza a leira do Charco del Pastor, antiga entrada ao campo de traballo dos Merinales.[6]
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- http://www.todoslosnombres.org/palabras-clave-materiales/canal-los-presos Arquivado 20 de xuño de 2021 en Wayback Machine.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "El Canal de los Presos, el botín de los terratenientes del Bajo Guadalquivir". Consultado o 21 de noviembre de 2019.
- ↑ "Junta de Andalucía - El "Canal de los Presos" (Sevilla)" (en castelán). Consultado o 21 de noviembre de 2019.
- ↑ De Riquer, Borja (2010). La dictadura de Franco. Vol. 9 de la Historia de España, dirigida por Josep Fontana y Ramón Villares. Barcelona: Crítica. Marcial Pons. p. 138. ISBN 978-84-9892-063-5.
- ↑ Comunidad de Regantes del embalse de Torre del Águila (ed.). "Autorizada la construcción de la interconexión del Canal del Bajo Guadalquivir y el embalse de Torre del Águila, en Utrera (Sevilla)". Arquivado dende o orixinal o 27 de noviembre de 2007. Consultado o 1 de marzo de 2009.
- ↑ Junta de Andalucía (ed.). "Acuerdo de 27 de diciembre de 2013, del Consejo de Gobierno, por el que se declaran treinta y cuatro Lugares de Memoria Histórica de Andalucía.". Consultado o 16 de noviembre de 2018.
- ↑ "Dos Hermanas coloca el monumento a la memoria histórica en Los Merinales". elcorreoweb.es (en castelán). Consultado o 2022-04-06.
