Soiuz U Ikar
| Soiuz U Ikar | |
|---|---|
| Función | Lanzador espacial de capacidade media |
| Tamaño | |
| altura | 43,40 m[1] |
| diámetro | 2,95 m[1] |
| masa | 305.000 kg[1] |
| Etapas | 4 |
| Carga LEO | |
| masa | 4100 kg[1] |
| foguetes derivados | |
| Familia | R-7[1] |
| Lanzamento históricos | |
| Estado | Fora de produción[1] |
| Total de lanzamentos | 6[1] |
| exitosos | 6[1] |
| Voo inaugural | 9 de febreiro de 1999[1] |
| Último voo | 22 de novembro de 1999[1] |
| Acelerarores – Blok B / 11A511U-0[1] | |
| altura | 19,60 m[1] |
| diámetro | 2,68 m[1] |
| masa baleiro | 3784 kg[1] |
| masa cheo | 44.500 kg[1] |
| impulsado por | 1 RD-107-11D511[1] |
| potencia máxima | 994,3 kN (no baleiro)[1] |
| Impulso específico | 264 s (a nivel do mar), 310 s (no baleiro)[1] |
| propelente | Oxíxeno líquido e queroseno[1] |
| Primeira etapa – Blok A / Soiuz 11A511U-1[1] | |
| altura | 27,8 m[1] |
| diámetro | 2,95 m[1] |
| masa baleiro | 6875 kg[1] |
| masa cheo | 105.400 kg[1] |
| impulsado por | 1 RD-108-11D512[1] |
| potencia máxima | 997,01 kN (no baleiro)[1] |
| Impulso específico | 245 s (a nivel do mar), 311 s (no baleiro)[1] |
| propelente | Oxíxeno líquido e queroseno[1] |
| Segunda etapa – Blok I / Soiuz 11A511U-2[1] | |
| altura | 6,74 m[1] |
| diámetro | 2,66 m[1] |
| masa baleiro | 2355 kg[1] |
| masa cheo | 25 200 kg[1] |
| impulsado por | 1 RD-0110[1] |
| potencia máxima | 298,1 kN (no baleiro)[1] |
| Impulso específico | 330 s (no baleiro)[1] |
| propelente | Oxíxeno líquido e queroseno[1] |
| Terceira etapa – Ikar[1] | |
| altura | 2,56 m[1] |
| diámetro | 2,72 m[1] |
| masa baleiro | 820 kg[1] |
| masa cheo | 3164 kg[1] |
| impulsado por | 1 17D61[1] |
| potencia máxima | 2940 kN (no baleiro)[1] |
| Impulso específico | 326 s (no baleiro)[1] |
| propelente | Tetróxido de nitróxeno e UDMH[1] |
O Soiuz U Ikar é un foguete espacial ruso derivado do Soiuz U usando unha etapa superior Ikar derivada do módulo de propulsión usado nos satélites de recoñecemento Iantar. Lanzáronse seis Soiuz U Ikar, todos durante o ano 1999 e desde o cosmódromo de Baikonur. Usáronse exclusivamente para poñer en órbita satélites de comunicacións Globalstar.[1][2]
Historial de lanzamentos
[editar | editar a fonte]| Voo[1][2] | Data[1][2] | Centro de lanzamento[1][2] | Carga[1][2] | Resultado[1][2] | Notas[1][2] |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 9 de febreiro de 1999 | Cosmódromo de Baikonur | Globalstar 23, 36, 38 e 40 | Éxito | |
| 2 | 15 de marzo de 1999 | Cosmódromo de Baikonur | Globalstar 22, 37, 41 e 46 | Éxito | |
| 3 | 15 de abril de 1999 | Cosmódromo de Baikonur | Globalstar 19, 42, 44 e 45 | Éxito | |
| 4 | 22 de setembro de 1999 | Cosmódromo de Baikonur | Globalstar 33, 50, 55 e 58 | Éxito | |
| 5 | 18 de outubro de 1999 | Cosmódromo de Baikonur | Globalstar 31, 56, 57 e 59 | Éxito | |
| 6 | 22 de novembro de 1999 | Cosmódromo de Baikonur | Globalstar 29, 34, 39 e 61 | Éxito |
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 1,17 1,18 1,19 1,20 1,21 1,22 1,23 1,24 1,25 1,26 1,27 1,28 1,29 1,30 1,31 1,32 1,33 1,34 1,35 1,36 1,37 1,38 1,39 1,40 1,41 1,42 1,43 1,44 1,45 1,46 1,47 1,48 1,49 1,50 1,51 1,52 1,53 Mark Wade (2021). "Soyuz 11A511U / Ikar" (en inglés). Consultado o 13 de xuño de 2021.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Gunter Dirk Krebs (2021). Gunter's Space Page, ed. "Soyuz-U Ikar (11A511U)" (en inglés). Consultado o 13 de xuño de 2021.