Saab 18
| Saab 18 | |
|---|---|
 | |
| Tipo | bombardeiro, recoñecemento |
| Fabricante | Saab |
| Deseñado por | Carl Haddon, Frid Wänström |
| Primeiro voo | 19 de xuño de 1942 |
| Introducido | 1944 |
| Retirado | 1959 |
| Principais usuarios | Forza Aérea de Suecia |
| Produción | 1944 - 1948 |
| Unidades construídas | 245 |
O Saab 18 foi un avión bimotor de bombardeo e recoñecemento deseñado e construído por Svenska Aeroplan AB (SAAB) para ser usado na Forza Aérea de Suecia en resposta a unha competición de deseño de 1938. Debido a atrasos, non entrou en servizo ata 1944, pero converteuse rapidamente no bombardeiro estándar da Forza Aérea. Realizou os roles de bombardeiro, recoñecemento e ataque ao chan, e tamén axudou ao desenvolvemento de asentos exectables e mísiles guiados aire-superficie ata ser substituído polo Saab Lansen a finais dos anos 50.
Deseño e desenvolvemento[editar | editar a fonte]
Deseñado como substituto do Junkers Ju 86 en servizo coa Forza Aérea sueca, o requirimento que levou ao Saab 18 solicitaba un avión rápido de recoñecemento de tres asentos.[1]
AB Svenska Järnvägsverkstädernas Aeroplanavdelning (ASJA), SAAB, e AB Götaverken (GV) enviaron deseños para que fosen considerados pola Forza Aérea sueca. O GV8 de GV paecía ser o máis adaptado aos requisitos, porén, o seu custo e a marcha do seu xefe de deseño fixo que Saab, que mentres tanto fusionárase con ASJA, fose premiada cun contrato para desenvolver o seu aparello.
Como varios estadounidenses traballaban entre o persoal de deseño de Saab e ASJA,[2] o deseño do Saab 18 compartía algunhas semallanzas con avións estadounidenses. O estoupido da segunda guerra mundial en 1939 levou a un cambio de prioridades na Forza Aérea, e acelerouse a produción do Saab 17, a expensas do traballo no Saab 18, que, xunto cun cambio de requisitos para engadirlle o rol de bombardeiro medio á especificación, polo que o primeiro voo do avión atrasouse ata o 19 de xuño de 1942.[1]
Manexado por unha tripulación de tres persoas (un piloto e un navegante baixo unha cúpula acristalada, e un bombardeiro no morro)[1] o prototipo do Saab 18 era un monoplano de á media con dous estabilizadores verticais, e estaba impulsado por dous motores radiais Pratt & Whitney R-1830 Twin Wasp.[1] O armamento consistía en tres metralladoras de 13,2 mm, unha fixa que disparaba cara a diante e estaba controlada polo piloto, e as outras en monturas flexibles operadas polo navegante e o bombardeiro. Na bodega interna podían levarse ata 1 000 kg de bombas, e nos soportes externos baixo as ás podía levar ata oito bombas de 50 kg.
As probas de voo mostraron que o avión necesitaba máis potencia.[1] Porén, xa que non había unha perspectiva inmediata para a adquisición de motores máis potentes, o Saab 18 entrou en produción nas versións de bombardeiro (B 18A) e recoñecemento (S 18A).[1]
Historial operacional[editar | editar a fonte]
O B 18A entrou en servizo en xuño de 1944 e rapidamente converteuse no bombardeiro medio estándar de Suecia.[3] A medida que os motores en liña refrixerados por líquido Daimler-Benz DB 605 fabricados baixo licenza estaban dispoñibles, estes incorporáronse ao mellorado Saab 18B, que voou por vez primeira o 10 de xullo de 1944.[1]
Ordenado para a produción como o bombardeiro en picado B 18B, o deseño 18B desenvolveuse posteriormente no T 18B, que foi planeado como un torpedeiro.[1] Porén, debido a dificultades cos torpedos, o T 18B desenvolveuse no seu lugar como un avión de ataque ao chan pesado, montando un canón automático de 57 mm m/47 baixo o morro.[1]
A finais dos anos 40 eliminouse a posición do terceiro tripulante; a subministración de foguetes aire-superficie e melloras miras de bombardeo eliminaran a necesidade dun bombardeiro. Nesa época o Saab 18 gañárase unha reputación de sufrir un alto grao de desgaste, e isto levou á decisión de equipar todos os avións superviventes con asentos exectables para o piloto e o navegante/artilleiro.[4]
A produción do Saab 18 chegou ás 245 unidades,[5] sendo o derradeiro T 18B entregado en 1948. Usado en probas dos primeiros mísiles aire-superficie suecos, o Saab 18 permaneceu como unha das principais plataformas suecas de ataque ao chan e recoñecemento ata finais dos anos 50, cando foi substituído polo reactor con á en frecha Saab 32 Lansen,[6] sendo os B 18B e T 18B substituídos polo A 32A en 1958, e os S 18A por S 32C ata 1959.
Notas[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Donald, David, ed. The Complete Encyclopedia of World Aircraft. London: Orbis, 1997. ISBN 0-7607-0592-5.
- Eliasson, Gunnar. Advanced Public Procurement as Industrial Policy: The Aircraft Industry as a Technical University. Springer, 2010. ISBN 1-4419-5848-7.
- Frawley, Gerard and Jim Thorn. International Directory of Military Aircraft, 1996/97. Motorbooks International, 1996. ISBN 1-875671-20-X.