Quinto Servilio Cepión (cónsul 140 a. C.)
| Nome orixinal | (la) Q. Servilius Cn.f.Cn.n. Caepio  |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | c. 183 a. C. Roma Antiga |
| Morte | Despois de 138 a. C. valor descoñecido |
| Senador romano | |
| valor descoñecido – valor descoñecido | |
 Cónsul romano | |
| 140 a. C. – 140 a. C. Xunto con: Caio Lélio Sapiente (pt)  | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Roma Antiga |
| Actividade | |
| Ocupación | político da Roma antiga , militar da Roma antiga |
| Período de tempo | República Romana serodia |
| Lingua | Lingua latina |
| Familia | |
| Familia | Servilii Caepiones (en) |
| Cónxuxe | valor descoñecido |
| Fillos | Quinto Servílio Cepião (pt) , Servilia (en) |
| Pais | Cneu Servílio Cepião (pt) e valor descoñecido |
| Irmáns | Quinto Fabio Máximo Serviliano e Cneu Servílio Cepião (pt) |
Quinto Servilio Cepión (en latín, Quintus Servilius Caepio), nado cara ao 183 a. C. en Roma e finado arredor do 188 a. C., foi un político romano. Fillo de Cneo Servilio Cepión, serviu como cónsul no ano 140 a. C. xunto a Caio Lelio Sapiente, foi pai de Quinto Servilio Cepión (cónsul 106 a.C.).
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Despois do seu consulado, Cepión foi destinado a un proconsulado en Hispania Ulterior tras a derrota de Quinto Fabio Máximo Serviliano a mans do líder lusitano Viriato e a ratificación dun tratado favorable a este último.[1][2] Ao comezo do mandato de Cepión, "acosou ao senado con constantes misivas, pedindo urxente permiso para retomar a guerra contra Viriato e desprezando o deshonroso tratado de Serviliano".[2] Despois de conseguir o permiso para retomar a guerra e con substancialmente máis recursos que Viriato (que estaba quedando sen homes), o xefe abriu negociacións, que foron en vano: Cepión subornou con éxito aos seguidores de Viriato para que o asasinasen.[2]
Despois, algunhas das tribos da rexión uníronse en torno a outro líder pero foron rodeadas e reasentadas pacíficamente;[2] Cepión tamén obrigou a varias tribos da rexión a renderse e ceder terras aos romanos.[1] Tratou tan mal aos seus soldados que nun momento case o matou a súa propia cabalaría.[3] A súa vitoria, con todo, non foi completa: "outras comunidades do oeste da península inspiráronse no exemplo de Viriato e continuaron asaltando as provincias [romanas]" nos próximos anos.[2]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Broughton, Thomas Robert Shannon (1951). "The magistrates of the Roman republic". American Philological Association 1.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Gabriel David, Baker (2021). Spare no one: mass violence in Roman warfare. Rowman and Littlefield. ISBN 978-1-5381-1220-5. OCLC 1259397887.
- ↑ Smith, William (1870). "Dictionary of Greek and Roman biography and mythology". Little Boston 1: 534.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Outros artigos[editar | editar a fonte]
| Predecesor: Cneo Servilio Cepión e Quinto Pompeio |
 Cónsul da República Romana xunto con Caio Lelio Sapiente -140 |
Sucesor: Cneo Calpurnio Piso e Marco Popilio Lenas |