Linguas skou
| Skou | ||
|---|---|---|
| Outros nomes: | Sko, vanimo costeiro | |
| Falado en: | Papúa-Nova Guinea e Indonesia | |
| Rexións: | Norte de Nova Guinea | |
| Total de falantes: | ||
| Familia: | Unha das familias primarias Skou | |
| Códigos de lingua | ||
| ISO 639-1: | --
| |
| ISO 639-2: | ---
| |
| Mapa | ||
| Status | ||
As linguas sko ou skou son unha pequena familia de linguas falada por unhas 7000 persoas, principalmente ao longo da costa de Vanimo, na provincia de Sandaun, en Papúa-Nova Guinea. Algúns falantes desta familia están no interior desta zona e cando menos un grupo atópase cruzando a fronteira na provincia indonesia de Papúa (anteriormente coñecida como Irian Jaya).
Tipoloxía
[editar | editar a fonte]Tons
[editar | editar a fonte]As linguas skou son pouco habituais entre as linguas papúas por ser tonais; todas as linguas skou posúen tons de contraste.[1] Por exemplo, a lingua vanimo ten tres tons: alto, medio e baixo.
Exemplos de conxuntos mínimos que ilustran os contrastes tonais en varias linguas skou:[1]
- I’saka: ẽyH ‘piollo’, weyL ‘bolboreta’, weyLH ‘casa’, weyHL ‘lingua’
- Barupu: eH ‘dente’, eL ‘xardín’, eHL ‘mosquito’, eHLH ‘escribir’
- Wutung: hoH ‘teito de palla feito de palma de sagú’, hoL ‘estrela’, hoHL ‘graxa’
- Skou: taH ‘herba’, taL ‘pelo’, taHL ‘frecha’
As linguas da chaira dos lagos, que se falan nunha zona descontinua ao suroeste, tamén son tonais. Debido ás aparentes semellanzas fonolóxicas e á compartición de palabras básicas estables como "piollo", Foley especula a posibilidade potencial dunha relación distante compartida entre as familias skou e da chaira dos lagos, pero non se fixeron propostas formais que vinculen as dúas familias debido á insuficiencia de probas.[2] Ademais, segundo Foley, baseándose nalgunhas semellanzas léxicas e fonolóxicas, a lingua keuw (clasificada actualmente como lingua illada) pode tamén compartir unha profunda relación coas linguas da chaira dos lagos. Do mesmo xeito ca estas linguas, o keuw tamén posúe un ton contrastante.
O lepki, o kaure e o kembra, falados nas rexións montañosas do interior da fronteira entre Indonesia e Papúa-Nova Guinea, ao suroeste da zona de fala skou, tamén son tonais.[2]
Morfoloxía
[editar | editar a fonte]As linguas skou poden ser linguas illantes ou linguas polisintéticas.[1]
- Estrutura illante: dumo, unha lingua skou do interior.
- Estrutura polisintética: barupu, unha lingua do río Piore
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Foley, William A. (2018). "The Languages of the Sepik-Ramu Basin and Environs". En Palmer, Bill. The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. The World of Linguistics 4. Berlín: De Gruyter Mouton. pp. 197–432. ISBN 978-3-11-028642-7.
- ↑ 2,0 2,1 Foley, William A. (2018). "The languages of Northwest New Guinea". En Palmer, Bill. The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. The World of Linguistics 4. Berlin: De Gruyter Mouton. pp. 433–568. ISBN 978-3-11-028642-7.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Laycock, Donald C. (1975). "Sko, Kwomtari, and Left May (Arai) phyla". En Stephen A. Wurm. Papuan languages and the New Guinea linguistic scene: New Guinea area languages and language study 1. Canberra: Dept. of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University. pp. 849–858. OCLC 37096514.
