Linguas skou
| Skou | ||
|---|---|---|
| Outros nomes: | Sko, vanimo costeiro | |
| Falado en: | Papúa Nova Guinea e Indonesia | |
| Rexións: | Norte de Nova Guinea | |
| Total de falantes: | ||
| Familia: | Unha das familias primarias Skou | |
| Códigos de lingua | ||
| ISO 639-1: | --
| |
| ISO 639-2: | ---
| |
| Mapa | ||
| Status | ||
As linguas sko ou skou son unha pequena familia de linguas falada por unhas 7000 persoas, principalmente ao longo da costa de Vanimo, na provincia de Sandaun, en Papúa Nova Guinea. Algúns falantes desta familia están no interior desta zona e cando menos un grupo atópase cruzando a fronteira na provincia indonesia de Papúa (anteriormente coñecida como Irian Jaya).
Tipoloxía[editar | editar a fonte]
Tons[editar | editar a fonte]
As linguas skou son pouco habituais entre as linguas papúas por ser tonais; todas as linguas skou posúen tons de contraste.[1] Por exemplo, a lingua vanimo ten tres tons: alto, medio e baixo.
Exemplos de conxuntos mínimos que ilustran os contrastes tonais en varias linguas skou:[1]
- I’saka: ẽyH ‘piollo’, weyL ‘bolboreta’, weyLH ‘casa’, weyHL ‘lingua’
- Barupu: eH ‘dente’, eL ‘xardín’, eHL ‘mosquito’, eHLH ‘escribir’
- Wutung: hoH ‘teito de palla feito de palma de sagú’, hoL ‘estrela’, hoHL ‘graxa’
- Skou: taH ‘herba’, taL ‘pelo’, taHL ‘frecha’
As linguas da chaira dos lagos, que se falan nunha zona descontinua ao suroeste, tamén son tonais. Debido ás aparentes semellanzas fonolóxicas e á compartición de palabras básicas estables como "piollo", Foley especula a posibilidade potencial dunha relación distante compartida entre as familias skou e da chaira dos lagos, pero non se fixeron propostas formais que vinculen as dúas familias debido á insuficiencia de probas.[2] Ademais, segundo Foley, baseándose nalgunhas semellanzas léxicas e fonolóxicas, a lingua keuw (clasificada actualmente como lingua illada) pode tamén compartir unha profunda relación coas linguas da chaira dos lagos. Do mesmo xeito ca estas linguas, o keuw tamén posúe un ton contrastante.
O lepki, o kaure e o kembra, falados nas rexións montañosas do interior da fronteira entre Indonesia e Papúa Nova Guinea, ao suroeste da zona de fala skou, tamén son tonais.[2]
Morfoloxía[editar | editar a fonte]
As linguas skou poden ser linguas illantes ou linguas polisintéticas.[1]
- Estrutura illante: dumo, unha lingua skou do interior.
- Estrutura polisintética: barupu, unha lingua do río Piore
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Foley, William A. (2018). "The Languages of the Sepik-Ramu Basin and Environs". En Palmer, Bill. The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. The World of Linguistics 4. Berlín: De Gruyter Mouton. pp. 197–432. ISBN 978-3-11-028642-7.
- ↑ 2,0 2,1 Foley, William A. (2018). "The languages of Northwest New Guinea". En Palmer, Bill. The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. The World of Linguistics 4. Berlin: De Gruyter Mouton. pp. 433–568. ISBN 978-3-11-028642-7.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Laycock, Donald C. (1975). "Sko, Kwomtari, and Left May (Arai) phyla". En Stephen A. Wurm. Papuan languages and the New Guinea linguistic scene: New Guinea area languages and language study 1. Canberra: Dept. of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University. pp. 849–858. OCLC 37096514.
