Saltar ao contido

Grimoaldo o Mozo

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaGrimoaldo o Mozo

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacementovalor descoñecido Editar o valor en Wikidata
valor descoñecido Editar o valor en Wikidata
Morteabril de 714 Editar o valor en Wikidata
Liexa, Bélxica Editar o valor en Wikidata
Causa da mortehomicidio Editar o valor en Wikidata
Mordomo do palacio Burgundy (en) Traducir
700 – 714
← Drogo de Champagne (pt) Traducir
Mordomo do palacio Neustria
695 – 714
← Nordeberto (pt) TraducirTeodebaldo, mordomo de palacio → Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónpolítico Editar o valor en Wikidata
Outro
TítuloDuke of Champagne (en) Traducir (708–714)
Duke of the Burgundians (en) Traducir (708–714) Editar o valor en Wikidata
FamiliaArnulfianos Editar o valor en Wikidata
CónxuxeTeodesinda Editar o valor en Wikidata
FillosTeodebaldo, mordomo de palacio Editar o valor en Wikidata
PaisPipino de Herstal Editar o valor en Wikidata  e Plectruda Editar o valor en Wikidata
IrmánsCarlos Martel
Drogo de Champagne
Childebrando I Editar o valor en Wikidata

Descrito pola fonteDicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Editar o valor en Wikidata
WikiTree: Pippinid-11

Grimoaldo II (en francés, Grimoald II ou Grimoald de Herstal), chamado o Mozo, finado en 714 en Liexa, foi un nobre franco da familia dos Arnulfianos, que foi mordomo de palacio de Neustria desde o 695 ao 714, de Burgundia desde o 700 ao 714 e duque de Champaña e de Burgundia desde o 708 ao 714.

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Era o segundo fillo de Pipino de Heristal e Plectruda. En 695, á morte de Nordeberto, mordomo de palacio de Neustria, instalado por Pipino, Grimoaldo, cando era moi mozo, foi designado polo seu pai para sucedelo.[1]

No 700, o seu pai tamén o nomeou mordomo de palacio de Borgoña.[2]

Finalmente, á morte do seu irmán máis vello Drogo, Pipino o Mozo transmitiulle as súas responsabilidades, as de duque de Champaña e duque de Burgundia.[2]

O 13 de decembro de 710 foi nomeado testemuño nunha doazón feita polo rei Khildeberto IV en favor da abadía de Saint-Denis.[2]

En abril de 714, durante unha viaxe para visitar a tumba de san Lamberto en Liexa, mentres rezaba, foi asasinado por un frisón pagán chamado Rangar,[1][2] parece ser que ao servizo do seu sogro. A menos que o asasinato se producise na estrada de volta de Liexa, como afirma Pierre Riché.[3]

Unións e fillo

[editar | editar a fonte]

Segundo o Liber Historiae Francorum, Grimoaldo tivo primeiro un fillo ilexítimo, Teodebaldo, dunha concubina.[4] Despois, tras unha vitoria contra os frisóns, no 711, o seu pai Pipino asinou a paz con Radbod, duque dos frisóns, que se negou a converterse ao cristianismo, pero aceptou que a súa filla Teudesinda fose bautizada e casase con Grimoaldo.[1][2][5]

Xenealoxía

[editar | editar a fonte]
Arnolfo
(ca. 582 † 641)
bispo de Metz
 
Doda
 
Pipino de Landen
(v.580 † 640)
mordomo de palacio
 
Ita
(† 652)
abadesa de Nivelles
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ansexisa
(† entre 648 e 669)
 
 
 
 
 
Bega
(ca. 620 † 693)
 
 
 
Hugoberto
 
Irmina
abadesa de Oeren
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
{{{Ÿ}}}
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Pipino de Heristal
(ca. 645 † 714)
mordomo de palacio
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Plectruda
 
 
Radbod
(† 719)
duque dos frisóns
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Unha concubina
 
Grimoaldo II
(† 714)
mordomo de palacio
 
 
 
 
 
 
 
 
Theudesinde
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Teodebaldo
(† 741)
mordomo de palacio
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  1. 1,0 1,1 1,2 Settipani 1993, pp. 163-164
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 "Merovingian Nobility". 
  3. Riché 1983, p. 43
  4. Para a discusión de se Teodebaldo era fillo ilexítimo ou lexítimo, ver o artigo Teodebaldo, mordomo de palacio.
  5. Riché 1983, p. 40

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Mourre, Michel (2007): Le Petit Mourre. Dictionnaire d'Histoire universelle Éditions Bordas. ISBN 978-2-0473-2194-2.
  • Riché, Pierre (1983): Les Carolingiens, une famille qui fit l'Europe. París: Hachette (reimpr. 1997). ISBN 2-0127-8851-3. (Ler en liña).
  • Settipani, Christian (1993): La Préhistoire des Capétiens (Nouvelle histoire généalogique de l'auguste maison de France, vol. 1). Villeneuve-d'Ascq: Éd. Patrick van Kerrebrouck. ISBN 978-2-9501-5093-6.
  • Volkmann, Jean-Charles (199): Bien connaître les généalogies des rois de France. Éditions Gisserot. ISBN 978-2-8774-7208-1.

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]