Garriga

Paisaxe de garriga

En botánica, a garriga designa unha formación vexetal característica das rexións mediterráneas (phrygana en grego) .

O termo garriga ven da raíz pre-indoeuropea *kar, *gar, *kal, *gal, que significa « pedra » ou « rocha » ; por extensión « abrigo de pedra, casa, forteleza, aldea » ; orixinando guarric en celta, garric en occitan, « árbore de rocha », termo que nomea un tipo rebolo, catalán garriga. As palabras, topónimos ou usuais na Franza, Gard, Carcassonne, karst, calanque, chalet, clapier, crau, grave, garoupe derivan desas raíces.

A garriga é unha formación vexetal baixa, máis ou menos difícil de penetrar, constituida principalmente de arbustos resistentes á sequedade, formando monte baixo espiñoso. Esta formación é o resultado da degradación do bosque de carballos, provocada por cabras e ovellas, a acción antrópica e o lume, actuando desde hai máis de 5000 anos.

A garriga é a terreo calcareo o que o maquis aos terreos siliceos.

Historia

A garriga non foi sempre o ermo árido que coñecemos. Outrora foi lugar dunha importante actividade.
Sen falar dos inúmeros vestixios prehistóricos e medievais: (megalitos, castelos, cavernas fortificadas, ermidas...), os rabaños de cabras e ovellas pastaban aí, os vidreiros alimentaban os seus fornos cos a súa madeira, os carboeiros pinchaban as árbores para fabricar carbón para as cidades, buscábase a cortiza para preparar os coiros, e montes enteiros eran rozados para plantar oliveiras ou viñedos.
Toda esa actividade declinou con a chegada da revolución industrial, e con o éxodo rural que a acompañaría posteriormente. As rozadas de homes e gados diminuíron progresivamnte, e a vexetación recobrou terreo mesmo nos camiños.