Electric Eels
| electric eels | |
|---|---|
| Orixe | Cleveland, Ohio,  |
| Período | 1972–1975 |
| Xénero(s) | rock, protopunk, punk rock, art punk |
| Membros | John Morton Brian McMahon Dave E. Nick Knox Paul Marotta Jim Jones |
| Na rede | |
| electriceels.com | |
     | |
electric eels (escrito con minúscula na honra de E. E. Cummings)[1] foi unha banda estadounidense de protopunk, activa entre 1972 e 1975, formada por John D Morton en Cleveland, Ohio.
electric eels realizaron só cinco actuación públicas, pero durante a súa curta existencia gañáronse unha reputación a nivel local pola súa actitude furiosa e violenta. Destacaron por iniciar pelexas co público que atraeron a atención da policía. O seu estilo foi unha amálgama discordante e ruidosa de garage rock e free jazz. Stiv Bators, o vocalista de The Dead Boys, viuse particularmente influenciado polo estilo vocal e a posta en escena de Dave "E" McManus.
Aínda que a banda non fixo moitos concertos adoitaban a ensaiar con frecuencia e fixeron moitas gravacións que foron editadas moitos anos despois da súa disolución.
Discografía[editar | editar a fonte]
Álbums[editar | editar a fonte]
| Álbum | Ano | Selo |
|---|---|---|
| Having a Philosophical Investigation with The Electric Eels | 1989 | The Tinnitus Label, Mustard |
| God Says Fuck You | 1991 | Homestead Records |
| The Eyeball of Hell | 2001 | Scat Records |
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "Eels 2007". web.archive.org. 2014-03-02. Archived from the original on 02 de marzo de 2014. Consultado o 2019-12-31.
