Compañía dos Mares do Sur
| Compañía dos Mares do Sur | |
|---|---|
 | |
| Tipo | colonial society e Esquema Ponzi |
| Data de fundación | 1711 |
| Data de disolución | 1853 |
| Sede | Londres |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
A Compañía do Mar do Sur, Compañía dos Mares do Sur, ou South Sea Company, como era coñecida oficialmente, foi unha organización público-privada, fundada para consolidar e reducir o custo da débeda nacional británica, que produciu unha estafa financeira a grande escala.
Historia
[editar | editar a fonte]A organización comercial privada foi formada en 1711 polo chanceler británico do Facenda, Robert Harley.[1] A creación desta empresa xurdiu no marco dun plan de financiamento do goberno: os titulares de débeda pública tiñan que trocala por accións da nova empresa. A cambio, o goberno concedeu á empresa uns ingresos perpetuos de 576.534 libras ao ano, que se distribuían como dividendos aos accionistas. A empresa tamén recibiu dereitos exclusivos para comerciar con América do Sur e América central, de aí o nome "South Seas Company".
O esquema parecía beneficiar a todas as partes, pois o goberno conseguía un instrumento para financiar a débeda e a cambio a empresa recibía unha posición privilexiada para a captación de capital, sumada ao trato preferencial das autoridades. Pola súa banda, os accionistas recibirían o pago dun interese anual garantido polo goberno, sumado aos futuros rendementos que a empresa podería xerar a través do prometedor comercio con Suramérica. Estes rendementos poderían traducirse en pagos de dividendos máis elevados ou nunha suba do prezo das accións favorecendo aos seus titulares.
Porén, naquela época, case toda América estaba controlada pola monarquía hispánica do Imperio español, co que Gran Bretaña estaba en guerra, polo que o negocio comercial non puido poñerse en marcha até 1713, cando rematou a Guerra de Sucesión. Mesmo despois de asinarse o tratado de paz entre as dúas partes, a Compañía dos Mares do Sur só estaba autorizada a fornecer escravos africanos e a enviar só un barco ao ano con mercadorías ás colonias americanas. Os británicos continuaban inmersos nas revoltas dos levantamentos xacobitas. O transporte de escravos non era unha actividade moi rendible, ademais de que o fluxo do comercio estaba continuamente afectado polas disputas entre Gran Bretaña e España. Entre 1715 e 1731 a SSC encargouse do transporte de aproximadamente 64 mil escravos africanos, co fin de ampliar as súas actividades. [2]
Eventos
[editar | editar a fonte]
Á filial concedeuse un monopolio comercial con países suramericanos, de aí o seu nome. No momento en que se creou a compañía Gran Bretaña estaba na Guerra de Sucesión Española, e América do Sur estaba gobernada por España. Así que non había perspectivas de que se iniciase ese comercio, polo que ese monopolio nunca gañaba moito diñeiro á empresa.
O valor das accións da compañía aumentou considerabelmente, xa que as operacións da compañía se expandiron para facer fronte á débeda pública. En 1720 o valor do stock alcanzou o seu máximo, pero entón comezou a diminuír, e finalmente o "aire" desapareceu de novo.
En setembro dese ano, ou o mercado colapsaba, as accións da SSC caeron, levando a moitos investimentos á ruína, algúns tan coñecidos como Isaac Newton, quen ademais presidira a Casa da Moeda; pero non todos os investimentos perderán. O compositor anglo-alemán Georg Händel, que pasou a maior parte da súa vida en Londres, está entre os que triunfaron. Mercou accións en 1716, pero vendeunas a tempo.[2]
Consecuencias
[editar | editar a fonte]A palabra "bubble" (bolla ou burbulla) utilizouse na linguaxe da economía como resultado desta empresa: South Sea Bubble ou "South Sea Bulb" coñecida comunmente en inglés como a historia da empresa.
Moitas persoas perderon os seus aforros no contacto e esta crise prexudicou seriamente a economía de todo o país.
Os que fundaron a empresa estaban implicados no tráfico de información privilexiada, é dicir, sabían cando se ía consolidar a débeda, e gañaban moito diñeiro comprando débeda por adiantado. Pagaron grandes sobornos aos políticos para garantir o apoio aos actos do parlamento necesarios para levar a cabo os esquemas.
Isaac Newton investiu por dúas veces na SSC, a primeira vez gañou 7.000 libras pero acabou perdendo 20.000. Dixo entón:
“Podo predecir o movemento dos corpos celestes, pero non a tolemia das xentes”.[3]
Xunto con outros damnificados, promoveu unha investigación que daría conta da fraude.[4] A Cámara dos Comúns ordenou as investigacións que demostraron que polo menos tres ministros pagaran sobornos para especular e inflar os prezos dos papeis.
A SSC sobreviviu até 1853, despois de vender a maior parte dos seus dereitos á coroa da España dos Borbóns, en 1750. [2]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "South Sea Company". library.hbs.edu. Consultado o 1-3-2022.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 "Como Isaac Newton perdeu milhões com ações apostando que faria fortuna na América do Sul". BBC News Brasil (en portugués). Consultado o 2022-03-01.
- ↑ "La burbuja de la Compañía de los Mares del Sur". Curistoria (en castelán). Consultado o 1-3-2022.
- ↑ "Como Isaac Newton perdeu milhões com ações apostando que faria fortuna na América do Sul". BBC News Brasil (en portugués). Consultado o 2022-03-01.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Outros artigos
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Compañía dos Mares do Sur |