Carlos IV de Alençon
| Carlos IV de Alençon | |
|---|---|
 | |
| Nacemento | 2 de setembro de 1489 |
| Lugar de nacemento | Lión |
| Falecemento | 11 de abril de 1525 |
| Lugar de falecemento | Lión |
| Nacionalidade | Francia |
| Ocupación | aristócrata |
| Pai | Renato de Alençon |
| Nai | Margaret of Lorraine |
| Cónxuxe | Margarida de Angulema |
| Irmáns | Ana de Alençon e Francisca de Alençon |
| Na rede | |
 | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Carlos IV de Valois, duque de Alençon, nado en Lión o 2 de setembro de 1489 e finado na mesma cidade o 11 de abril de 1525, foi un príncipe sanguíneo da casa dos Valois. Foi cuñado do rei Francisco I de Francia e o seu máis próximo herdeiro na orde de sucesión ao trono de Francia. Falecido sen descendencia, é o último representante da rama dos Valois-Alençon.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Carlos IV de Alençon era fillo de Renato, duque de Alençon e conde de Perche, e da beata Margarida de Lorena-Vaudémont.
En 1497, á morte do seu bisavó Carlos I de Armagnac, herdou os dereitos sobre os condados de Armagnac e Fésenzac (co vizcondado de Fesenzaguet) e o condado de Rodez (no cal tiña o título de Carlos II).
Fixo a súa primeira campaña en 1507 en Italia ás ordes de Luís XII de Francia, especialmente durante o cerco de Xénova. Acompañouno de novo en 1509 e loitou en Agnadel e participou na toma de Bérgamo, Caravaggio, Borromeo e Cremona.
Casou en 1509 con Margarida de Angulema, filla de Carlos de Orleáns, conde de Angulema e de Luísa de Savoia, irmá máis vella de Francisco I de Francia. Non tiveron fillos.
O seu cuñado converteuse en rei en 1515 e marchou de novo a Italia, loitou en Marignano e logo defendeu Champaña en 1521 contra unha expedición de Carlos V.
En 1525, loitou en Pavía e, despois da captura do rei, comandou o exército francés. Afectado pola derrota, acusado de ter abandonado ao rei, enfermou e morreu. A súa viúva Margarida de Angulema sucedeuno, separando á súa cuñada Francisca (irmá de Carlos IV) da sucesión. Francisca aparece en 1534/1543 como baronesa de Sainte-Suzanne e o vizcondado foi erixido en ducado en 1543.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Cholakian, Patricia Francis; Cholakian, Rouben Charles (2006). Marguerite de Navarre: Mother of the Renaissance. Columbia University Press.107
- Knecht, R.J. (1984). Francis I. Cambridge University Press.
- Potter, David (1995). Keen, Maurice, ed. A History of France, 1460–1560: The Emergence of a Nation State. Macmillan.
- Wellman, Kathleen (2013). Queens and Mistresses of Renaissance France. Yale University Press.
