José María Párraga
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 20 de maio de 1937  Alumbres, España |
| Morte | 13 de abril de 1997 (59 anos) Murcia, España |
| Actividade | |
| Ocupación | pintor |
 | |
José María Párraga Luna, nado en Alumbres (Cartaxena) o 20 de maio de 1937 e finado en Murcia o 13 de abril de 1997, foi un pintor español que empregou diversas técnicas como o debuxo, pirograbado e outros tipos pictóricos; foi moi popular e prolífico no seu traballo e a súa obra foi difundida sobre todo na Rexión de Murcia.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Os seus pais eran mestres na zona e trasladáronse á pedanía murciana de Alquerías en 1947. Cursó os estudos de secundaria no instituto Afonso X o Sabio de Murcia e comezou a estudar Maxisterio en 1951, comezando a traballar de mestre en 1955, aínda que pronto abandonou esta profesión por falta de vocación. Con todo con dezasete anos atopou a súa afección ao debuxo ao estar convalecente dunha enfermidade, o que lle animou a comezar estes estudos na escola de Artes e Oficios da cidade, entre os seus profesores atopáronse Luís Garay, Clemente Cantos e Mariano Ballester.
A súa primeira exposición inaugúrase o 11 de marzo de 1956 na denominada Casa da Cultura que acolle agora o museo arqueolóxico, pouco despois obtivo un accésit no concurso de carteis de Semana Santa e Festas de primavera, tras estes recoñecementos recibiu críticas favorables na prensa local. Grazas a ese premio estivo un tempo en Madrid onde tomou contacto con outros pintores como Manolo Valdés e puido coñecer as novas tendencias na capital española. En 1959 obtivo un premio de pintura nova e pouco despois comezou a súa colaboración na prensa murciana como ilustrador. As súas primeiras obras eran figurativas pero mostraban unha certa deformación ou alargamento. En 1960 recibe un premio de gravado e empeza a mostrar o seu carácter polifacético no emprego das técnicas pictóricas pero tamén escultóricas e artísticas en xeral. En 1964 foi membro fundador do grupo Aunar xunto aos pintores Manuel Avellaneda e Aurelio Pérez Martínez e os escultores Elisa Séiquer, Francisco Toledo Sánchez, José Toledo Sánchez e José Hernández Cano, aínda que o grupo mantivo a súa unión durante non moito tempo a súa primeira exposición mostrou un ánimo de renovación e ruptura no panorama artístico murciano.
A súa obra é moi abundante xa que cada día realizaba polo menos unha obra, por iso pódense considerar varias etapas no seu desenvolvemento artístico que nos seus comezos está dotado dun predominio do debuxo figurativo aínda que con tendencias a realizar un alargamento das súas figuras. Cara a 1959 comezou a experimentar co collage e o emprego de técnicas próximas ás artes gráficas e os seus materiais, despois a influencia de Picasso e Klee condúceo a unha expresión do xigante e en torno a 1968 cara aos monstros. Cara a 1980 sofre unha crise emocional e o seu traballo dótase de pesimismo e traballa con trazos crebados en substitución das súas curvas máis persoais. A partir dos noventa comeza unha etapa mais equilibrada recuperando os seus característicos trazados curvos e sinuosos incorporando a cor á súa obra cun certo protagonismo.
A maioría das súas exposicións realizounas na Rexión de Murcia e a Vega Baja, e unha representación do seu traballo atópase nos fondos de diversos museos como o Museo de Belas Artes de Murcia, o MURAM ou o museo da cidade de Murcia.
Algunhas mostras do recoñecemento ao seu labor feito pola administración local e rexional foron dar o seu nome a: un espazo para a arte coñecida como Centro Párraga, un colexio público na pedanía do Palmar da capital murciana e polo menos a seis cales en diferentes localidades, así como a instalación dun mural seu denominado o mural da música no auditorio de Algezares. En 2008 celebrouse unha exposición do traballo de artistas coetáneos no propio Centro Párraga co fin de renderlle unha homenaxe.
