Historia de Birmingham

A historia urbana de Birmingham ten como antecedentes destacables un asentamento da idade de pedra (8400 a.C.) descuberto a carón do centro da cidade e un forte romano ó suroeste (Metchley Fort, a uns 4 km ) que existiu cun pequeno vicus acaroado entre o ano 43 e o 120 da nosa era.

Durante o século VII a colonización das Midlands polos anglosaxóns dá por segura a fundación neste tempo de moitos asentamentos na área da metrópole actual (tribos Beormingas cun líder, talvez ancestral, Beorma), incluíndo o da propia Birmingham pouco despois do 600 como máis tarde, pero aínda non se atoparon achados da súa localización ou disposición concretas (aldeas, granxas dispersas ou unha posesión extensa cun centro de poder).

O mercado do Bull Ring

Birmingham Manor co foxo nun plano do s.XVIII;
St Martin e o Bull Ring á dereita.

De 1086 data a primeira mención de Birmingham (Domesday Book) como unha aldea xunto a un pequeno pazo señorial (manor). Seica este debeu crecer nas décadas seguintes como pazo fortificado arrodeado dun foxo circular a carón do cativo río Rea.

Entre 1154 e 1166 produciuse o acontecemento decisivo no nacemento da cidade: Peter de Birmingham (Lord of the Manor daquela) obtivo a carta real para poder celebrar un mercado semanal no lugar (unha das primeiras concesións en Inglaterra), co plan inmediato de fundar unha vila (burgo) para tal fin.

De seguida un espazo triangular ó norte do manor (este reconstruído en pedra neste tempo) foi habilitado como mercado (chamado co tempo Bull Ring) e vendidos os postos. Unha rede de camiños chegou ó lugar dende a rexión circundante (o grande eixo N-S de High Street-Digbeth, Edgbaston Street cara ao oeste) cun vado no Rea (ó final de Digbeth a ponte en Deritend). Probablemente tamén nesta época xurdiu a primeira igrexa de St Martin no Bull Ring (documentada en 1263) pechando a praza do mercado polo sur .

A xa denominada vila de Birmingham (con institucións burguesas independentes do manor dende ao menos 1250) axiña prosperou como importante centro de artesáns e comerciantes das Midlands (a terceira no século XIV) cunhas incipientes e variadas industrias (téxtil, coiro, ferro, cerámica, orfebrería entre outras). Abríronse novas rúas (New Street, Moor Street e Park Street todas arredor de 1300) irradiando das inmediacións do Bull Ring .

No século XIV unha cadea de calamidades (grande incendio, épocas da fame, peste negra) detiveron o crecemento e a mala situación económica prolongouse durante o século XV.

A idade dos metais

No século XVI comezou unha lenta recuperación da man da manufactura e comercio do ferro e aceiro asociada á riqueza mineira do Black Country no noroeste da vila. Ademais Birmingham acadou unha autonomía de feito ao caer o señorío dos Birmingham (1536, aínda que foi vendido non residiu alí en adiante ningún aristócrata). No século XVII era xa un prestixioso centro da metalurxia e produtor de armas (significativa participación na revolución inglesa de 1642 do lado parlamentarista).

Berce da Revolución Industrial

Mapa da vila en 1731, xusto antes da revolución industrial (N á dereita cos desenvolvementos de St Phillips e Old Square).

No século XVIII a semente comercial do medievo e a manufactureira das dúas centurias anteriores xermolaron con tal brillantez e dinamismo emprendedor que converteron a Birmingham nunha avanzada da revolución industrial. A conxunción da investigación intelectual e científica (a Sociedade Lunar con nomes coma Priestly, Boulton ou Watt) coa súa aplicación práctica inmediata no eido fabril (máquinas de vapor na produción téxtil) levaron a un explosivo crecemento industrial da cidade que a finais de século foi chamada “a primeria vila manufactureira do mundo” ou "o taller do mundo". Asemade xurdiu un importante sector financeiro (Lloyds Bank).

O desenvolvemento urbano tivo o norte, na cima do outeiro que ascendía dende o Rea pasando polo Bull Ring , como primeira área de expansión, a carón da nova igrexa de St. Phillips (1715, futura catedral) e arredor da Old Square (1713).

Novas infraestruturas para un tempo novo

Mapa de 1834: os desenvolvementos do N e O.

Entre 1769 e 1830 unha completa rede de canais (260 km na rexión) uniu Birmingham tanto coas áreas de provisión de materias primas como coas prazas de venda dos seus produtos. O ferrocarril chegou pouco despois (1837 ) e para 1854 era xa un nó do sistema ferroviario británico .

Centro de Birmingham na época vitoriana: New Street e St Martin no Bull Ring ao fondo; o anel industrial do sueste da urbe fumega ó lonxe (1886).

A urbe seguiu a crecer cara ó norte engadindo agora a expansión ó noroeste e oeste. En 1835 Birmingham conseguiu oficialmente a autonomía municipal (cidade en 1889) e un centro cívico (Victoria Square co edificio do Concello, 1879 e o Town Hall, 1834) comezou a se conformar ao final da New Street, rúa que deviría a principal arteria unindo o antigo centro medieval no Bull Ring co novo vitoriano antedito, e a carón da que tamén erixíuse a estación central .

O espectacular incremento de poboación que levaba emparellado o industrial produciuse entre a metade do século XIX (fundamentalmente inmigración dende Irlanda trala grande época da fame) e a da seguinte centuria cando Birmingham se converteu na segunda aglomeración do Reino Unido e unha das vinte maiores do mundo (1 250 000 en 1900).

Coma no resto das primeiras cidades industriais as condicións habitacionais das clases traballadoras eran degradantes e os slums proliferaban. Durante o cuarto final do século (mandato do alcalde J. Chamberlain) un ambicioso plan (modélico para outras cidades) de medidas sanitarias e modernizadoras foi posto en funcionamento (augas, sumidoiros, parques, gas e electricidade). Unha nova rúa, Corparation Street, foi aberta no centro da vila (nunha área de slums entre New Street e a Old Square) converténdose rapidamente en importante rúa comercial.

Século XX

No século XX Birmingham continuou o seu período de prosperidade (no que as dúas guerras mundiais foron determinantes para a carga de traballo dunha rexión industrial) cun desenvolvemento urbano progresivamente metropolitano (grandes plans de vivenda social e privada no arrabalde) .

Porén, nos anos cincuenta foi evidente unha progresiva perda do poder municipal substituída por decisións do goberno central que explicitamente decidiron limitar o crecemento "excesivo" da metrópole en beneficio de áreas do país deprimidas. A crise dos anos setenta rematou co colapso da economía industrial da cidade con perda masiva de empregos e un declive social e urbano.

St Martin no Bull Ring arrodeada do novo complexo comercial (almacéns Selfridges de Future Systems á dereita)

Entre os plans de revitalización que se teñen levado a cabo nas últimas décadas destaca a intervención no antigo corazón da vila, o Bull Ring, cun vasto complexo comercial (2003, almacéns Selfridges de Future Systems).

En marcha hai outro plan de rexeneración do centro da cidade. Chamado Big City Plan contempla un desenvolvemento de dúas décadas con proxectos tales como a renovación da estación central de New Street e da biblioteca da vila, rañaceos xunto ao Bull Ring e un novo parque ao leste do centro.