Eudaimonía

Eudaimonía (do grego antigo: εὐδαιμονία) é un termo grego que literalmente significa "o estado de ser habitado por un bo daemon, un bo xenio", e, en xeral, é traducido como felicidade ou benestar. Con todo, outras traducións foron propostas para expresar mellor o que sería un estado de plenitude do ser.^[1]

Os estoicos presentaron moitas estratexias prácticas para avanzar cara a eudaimonía. "Vivir de acordo coa natureza" era unha máxima central no estoicismo.^[2]

Etimoloxía

A palabra está composta por "eu" ('bo') e "daimōn" ("espírito"). Trátase dun dos conceptos centrais na ética e na filosofía política de Aristóteles, xuntamente con "areté" (xeralmente traducido como "virtude" ou "excelencia") e "phronesis" (frecuentemente traducido como prudencia ou "sabedoría práctica").^[3] Na obra de Aristóteles, a palabra 'eudaimonía' foi usada (con base na tradición grega máis antiga) como equivalente ao supremo ben humano - sendo o obxectivo da filosofía práctica - incluíndo a ética e a filosofía política - definir o que é ese ben e como pode ser alcanzado.

As relacións entre a virtude do carácter (ethikē aretē) e a felicidade (eudaimonía) constitúe unha das principais cuestións de ética entre os filósofos gregos antigos, con moita controversia sobre o tema. Como resultado, tamén hai varias formas de eudemonismo. Entre estas formas, dúas das máis influentes son a de Aristóteles ^[4] e a dos estoicos . Aristóteles considera a virtude e o seu exercicio como o compoñente máis importante da eudaimonía (εὐδαιμονία), mais tamén recoñece a importancia de bens externos como a saúde, a riqueza e a beleza. Os estoicos, por outra banda, consideran a virtude necesaria e suficiente para a eudaimonía e, polo tanto, negan a necesidade de bens externos. ^[5]

Notas

↑ Daniel N. Robinson. (1999). Aristotle's Psychology. ISBN 0-9672066-0-X ISBN 978-0967206608
↑ "Viver de acordo com a natureza – O objetivo estoico de vida".
↑ Rosalind Hursthouse (18 de xullo de 2007). "Virtue Ethics".
↑ Verena von Pfetten (4 de setembro de 2008). "5 Things Happy People Do". Em seu tempo [de Aristóteles], os gregos acreditavam que cada criança, ao nascer, recebia um daemon pessoal que personificava a melhor expressão possível da natureza daquela criança. O daemon era comparado a uma estatueta de ouro que só seria revelada ao se quebrar a camada externa de cerâmica barata que a envolvia (o aspecto exterior da pessoa).
↑ Jacobs, J.A. (2012). Reason, Religion, and Natural Law: From Plato to Spinoza. ISBN 9780199767175. LCCN 2012001316.