Also sprach Zarathustra

Portada da primeira parte na súa primeira edición (1883).

Also Sprach Zarathustra. Ein Buch für Alle und Keinen (Así falou Zarathustra. Un libro para todos e para ninguén) é un libro do filósofo alemán Friedrich Nietzsche e foi escrito entre os anos 1883 e 1885.

Estrutura da obra

A obra divídese en catro partes que foron publicadas en tres anos; no ano 1883 publicáronse as dúas primeiras partes, no 1884 publicouse a terceira parte e no 1885 publicouse a cuarta parte. Trata sobre a vida dun profeta, desde que este ten trinta anos ata a súa vellez.

Contido da obra

Ten un contido argumental, dominante nas dúas primeiras partes, e a vez un contido narrativo, que domina nas outras dúas. Na primeira parte, o protagonista con só trinta anos, busca a soidade e a tranquilidade e retírase as montañas acompañado dunha aguia e dunha serpente. Despois de dez anos sente a necesidade de volver cos humanos, e polo amor que lles profesa, ensínalles todo o que aprendeu durante a súa ausencia, entre outras cousas, que Deus morreu, manifestándolles que lles falaba dun superhome. Pero ninguén o entendía, co que chega a conclusión de que o que precisa son discípulos. Neste o momento, a aguia e a serpente, sérvenlle tanto de compañía e como de guía. Na cidade de La vaca multicolor , traducida por Kummasuddamam, ensinou a doutrina das tres transformacións do espírito- a autorresponsabilidade, a autosuperación e a autolexislación-, e realizou unha crítica da súa propia doutrina sobre o sentido da Terra, da que non está plenamente convencido e reflexiona sobre a idea de que a verdade estea máis alá dos homes, por detrás das cousas, que se trate da verdade do mundo, das cousas.

A segunda parte comeza coa estancia do protagonista durante anos nas montañas, e como da primeira vez, sente a necesidade de transmitir e ensinar aos demais o que aprendeu, e intenta facerlles ver a aguia e a serpente a felicidade de volver cos humanos. Nas Islas Afortunadas fálalles aos seus amigos de Deus como algo enfrontado o que fai que o home sexa creativo, e lévao a conclusión de que os homes deben orientarse según as directrices do superhome. As razóns que aporta para isto están en que este ser é o sentido da Terra, isto é, o sentido das cousas desde a capacidade de creación do ser humano a partir do continxente, da corporeidade, do devir e do tempo, fronte a orientación divina que se move desde os principios do ilimitado, do imperecedoiro e do eterno, é dicir, desde a cosideración da idea da trascendencia.

Ademais de continuar con temas da súa doutrina en discursos, tamén compón cancións , nas que expresa a dúbida de conseguir un obxectivo de autosuperación. Son cancións nas que manifesta que a solución a ese estado encóntrase na vontade, aínda que tamén expresa o amor que sente. A personalidade do protagonista vaise perfilando cada vez máis, precisamente mediante o rasgo de sentirse poeta; por un lado chega a entender que as comparacións e a linguaxe que emprega son propias dos poetas, e por outro, manifesta a contradición se sentirse fastíado deles polo feito de que se SINTE un espírito libre.Nas Illas Afortunadas SIGUE cos seus discursos e desenrola o concepto da vontade de poder.

Isto explicao como a forza dinámica que fai que o home se poña en movemento e se supere tendo en consideración o intercambio de obediencia e mandato. Do contido dos seus discursos son destacables os que tratan sobre os compasivos, os sacerdotes, os virtuosos, etc, e en canto a forma do discurso ensina temas como a superación de si mesmo, os sublimes, o país da cultura,o inmaculado coñecemento, os deuses, os poetas, etc. Despois das primeiras experiencias na Illa do Volcán, comeza a idea do eterno retorno do idéntico, e ante o convencemento de que o que pode ofrecer coas súas doutrinas é un froito aínda non maduro, decide, abandoar aos seus amigos na busca da soidade como medio para profundizar os seus coñecementos.

Ao comezo da terceira parte nárrase a nova marcha de Zaratrusta. Aos catro días de abandoar as Illas Afortunadas diríxese a si mesmo falando sobre a boaventura non querida e de antes da saída do sol. Zaratrusta bótase a chorar antes de abandoar as illas, sentea a soidade e o desexo de amar sen esquecerse de si mesmo.

Xa na viaxe, en barco desde as illas, conta a quen desexa escoitalo o contido do seu soño. Alí chama dunha maneira especial a identificación do personaxe coas esperiencias e viencias que está tendo a medida que a súa vida evoluciona. Deste modo, ten a oportunidade de seguir reflexionando sobre as ideas dos tres males:o egoísmo, a ambición de poder e a voluptuosidade. A partir do soño coa serpe a que lle arrinca a cabeza, comeza a sentir que vai sandar o mal do fastío que sempre o acampañou. Zaratrusta volve actuar como poeta que canta poemas nos que expresa a felicidade que lle proporciona o estado en que se sente, son unha loanza ao concepto de eterno retorno do idéntico.

Na cuarta parte a acción faise máis complexa e máis novelesca no sentido clásico do termo. O autor comeza narrando como o protagonista se queda nas montañas desfrutando da soidade e do tempo de moitos meses e anos que fan del un ancián cuxos cabelos tornan brancos.A felicidade de Zaratrusta expresada ao final da terceira parte pode conducir a pensar que dese modo e nese momento remataría a obra. Con todo, o autor non parece satisfeito e segue narrando o que pasa dentro do protagonista despois dese momento que non parece movelo máis ala do anhelo de regresa outra vez xunto aos homes, pero si a necesidade de falar de si mesmo e da súa doutrina. Zaratrusta está cheo de felicidade e quere servir de atractivo para que sexan os homes quen veñan xunto del e non ao revés como fora ata agora. Sobe entón a unha montaña a realizar a ofrenda do mel e ao día seguinte encóntrase co adiviño e escoita o grito de socorro do home superior , a cuxo encontro se pon en camiño en contra da opinión do propio adiviño. Na marcha hacia o lugar de onde procede o grito atópase con diferentes homes aos que invita a que o visiten durante a noite na cova. En primerio lugar encóntrase cun CORTEJO no que viaxan os dous reis que queren velo

Espacio da obra

Na primeira parte apenas se fai referencia ao transcurso do tempo. Na segunda parte sábese que volveu das montañas

Personaxes da obra

O personaxe máis importante desta obra é o protagonista ; a relación que este mantén cos demais limítase a unha acción que se centra nunha actividade dirixida por el e na que os seus discípulos, amigos ou compañeiros limítase a mostrar unha actitude meramente pasiva ao longo da maior parte do argumento.

Véxase tamén

Bibliografía

[[Friedrich Nietzscheano=2008|Nietzsche, Friedrich]]. Ediciones Cátedra(Grupo Anaya,S.A.), ed. Así habló Zaratrusta. Madrid. ISBN 978-84-376-2502-7.