Clorofluorocarbonos

Moléculas de CFC

Coñécense como clorofluorocarbonos (CFCs) a todo un grupo de compostos orgánicos sintéticos derivados do metano ou do etano, nos que os átomos de hidróxeno foron substituídos, parcial ou totalmente, por átomos de fluor, cloro e/ou bromo.Este grupo inclúe os seguintes : CFC-11, CFC-12, CFC-113, CFC-114, CFC-115 e moitas formas de freón. Son incoloros , inodoros , inocuos e estables cando se emiten.Poden durar máis de cen anos na estratosfera.

Estes son compostos de orixe artificial, que se emiten á atmosfera principalmente a través de fugas nos procesos de fabricación, así como dos elementos dos que forman parte por dexeneración dos materiais que conforman.

Son unhas substancias moi estables (alta estabilidade físico-química e nula toxicidade), o que estendeu a súa aplicación como refrixerantes,illantes, propelentes, emulsionantes e limpadores.Foron introducidos a principios dos trinta por enxeñeiros do General Motors, para substituír a materiais perigosos como o dióxido de sulfuro e o amoníaco.Prohibiuse a súa produción o 31 de decembro de 1995 en Estados Unidos debido a que destrúen a capa de ozono. Agora só poden empregarse, de forma limitada , os CFCs reciclados e almacenados.

Tamén son un gas con efecto invernadoiro porque absorben a calor da atmosfera, envían parte da calor absorbida de regreso á superficie do planeta e contribúen ó seu quentamento.

A exposición directa a algúns tipos de CFC pode causar perda de coñecemento, dificultade respiratoria e irregularidade dos latidos do corazón. Tamén pode causar confusión, mareo, tose, dor de garganta, dificultade respiratoria e dor nos ollos. En contacto coa pel, algúns poden causar queimaduras por frío ou sequidade da pel.

Repercusión sobre a capa de ozono

O mecanismo a través do cal atacan a capa de ozono é unha reacción fotoquímica : o incidir a luz sobre a molécula de CFC, liberase un átomo de cloro cun electrón libre , denominado radical cloro, moi reactivo e con gran afinidade polo ozono,rompendo a molécula de este último. A radiación é catalítica, estimase que un só átomo de cloro destrúe hata 30.000 moléculas de ozono. O CFC permanece durante dous anos nas capas altas da atmosfera onde atopa o ozono.

O descubridor desta ameaza foi o científico mexicano Mario J. Molina (1943) , quen o 11 de outubro de 1995 recibiu o Premio Nobel de Química, en recoñecemento das súas investigacións neste campo .

Véxase tamén

Ligazóns externas

• http://calidaddelaire.navarra.es/calidadaire/contaminantes_cfcs.cfm
• http://toxtown.nlm.nih.gov/espanol/chemicals.php?id=40
• http://es.wikipedia.org/wiki/Clorofluorocarbono