Beacon (satélites)
Beacon 1 e Beacon 2 foron dous satélites artificiais estadounidenses que fallaron en alcanzar órbita.[1][2][3][4]
Características[editar | editar a fonte]
Ambos satélites eran esferas de plástico fino e de 12 metros de diámetro unha vez inchadas e duns 4,5 kg de masa. A finalidade de ámbolos dous era estudar a densidade das capas altas da atmosfera.[1][2][3][4] Antes dos intentos de lanzamentos orbitais, o sistema de inchado foi probado en ata cinco voos suborbitais mediante foguetes Nike Cajun.[1]
Beacon 1[editar | editar a fonte]
Beacon 1 foi lanzado mediante un foguete Juno 1 o 23 de outubro de 1958, pero as etapas superiores separáronse da primeira etapa antes de que esta finalizara a súa combustión, polo que non alcanzaron órbita.
Beacon 2[editar | editar a fonte]
Beacon 2 foi lanzado mediante un foguete Juno 2 o 14 de agosto de 1959. O esgotamento prematuro do propelente da primeira etapa produciu un fallo das etapas superiores, polo que tampouco se alcanzou órbita.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Gunter Dirk Krebs (2012). Gunter's Space Page, ed. "Beacon 1, 2" (en inglés). Consultado o 29 de abril de 2012.
- ↑ 2,0 2,1 NASA (20 de abril de 2012). "Beacon" (en inglés). Consultado o 29 de abril de 2012.
- ↑ 3,0 3,1 NASA (20 de abril de 2012). "Beacon 2" (en inglés). Consultado o 29 de abril de 2012.
- ↑ 4,0 4,1 Mark Wade (2011). "Beacon" (en inglés). Consultado o 29 de abril de 2012.