Simone de Beauvoir

Editar as ligazóns
Este é un dos 1000 artigos que toda Wikipedia debería ter
Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Infotaula de personaSimone de Beauvoir

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento(fr) Simone Lucie Ernestine Marie Bertrand de Beauvoir Editar o valor em Wikidata
9 de xaneiro de 1908 Editar o valor em Wikidata
6.º arrondissement de Paris, Francia (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Morte14 de abril de 1986 Editar o valor em Wikidata (78 anos)
XIV Distrito de París, Francia Editar o valor em Wikidata
Causa da mortepneumonía Editar o valor em Wikidata
Lugar de sepulturaCemiterio de Montparnasse Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
ResidenciaRuán (1932–1937)
Marsella (1931–1932)
París Editar o valor em Wikidata
País de nacionalidadeFrancia Editar o valor em Wikidata
RelixiónAteísmo Editar o valor em Wikidata
EducaciónUniversidade de París
Lycée Fénelon, Paris (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Actividade
Campo de traballoFilosofía, ensaio, autobiografía, novela, feminismo e Existencialismo Editar o valor em Wikidata
Ocupaciónprofesora de filosofía (–1943), filósofa , women letter writer (en) Traducir , crítica literaria , autora , escritora , feminista , autora de diarios , ensaísta , xornalista , activista política , novelista , autobiógrafa , filósofa política (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Membro de
MovementoAteísmo, feminismo e Existencialismo Editar o valor em Wikidata
Influencias
Pseudónimo literarioLe Castor Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua francesa Editar o valor em Wikidata
Obra
Obras destacables
Familia
FamiliaBertrand de Beauvoir Editar o valor em Wikidata
Cónxuxesen valor
ParellaJean-Paul Sartre
Claude Lanzmann
Nelson Algren Editar o valor em Wikidata
IrmánsHenriette-Hélène Bertrand de Beauvoir Editar o valor em Wikidata
Premios
Sinatura
Editar o valor em Wikidata
IMDB: nm0003436 Bitraga: 3502 iTunes: 464552242 Discogs: 869807 WikiTree: Bertrand_de_Beauvoir-3 Find a Grave: 1162 Editar o valor em Wikidata

Simone Lucie Ernestine Marie Bertrand de Beauvoir máis coñecida coma Simone de Beauvoir, nada en París o 9 de xaneiro de 1908 e finada na mesma cidade o 14 de abril de 1986, foi unha novelista francesa, filósofa existencialista e feminista figura importante na reivindicación dos dereitos da muller. Escribiu novelas, ensaios, biografías e monográficos sobre temas políticos, sociais e filosóficos. O seu pensamento enmárcase dentro do existencialismo e obras como O segundo sexo son elementos fundacionais do feminismo. Aínda que non se consideraba filósofa, nin era considerada no momento da súa morte,[1][2][3] tivo unha influencia significativa tanto no existencialismo feminista como na teoría feminista.[4]

Beauvoir escribiu novelas, ensaios, biografías, autobiografías e monografías sobre filosofía, política e temas sociais. Foi coñecida sobre todo polo seu "labor pioneiro na filosofía feminista",[5] O segundo sexo (1949) é unha análise detallada da opresión da muller e un tratado fundacional do feminismo contemporáneo. Tamén foi coñecida polas súas novelas, as máis famosas das cales foron L'Invitée (1943) e Os mandaríns (1954). A súa contribución máis duradeira á literatura son as súas memorias, en particular o primeiro volume, Mémoires d'une jeune fille rangée.[6] (1958), que ten calor e poder descritivo.[7] Tamén foi moi galardoada, entre os premios máis notables destacan o Prix Goncourt de 1954, o Premio Xerusalén de 1975 e o Premio Estatal Austriaco de Literatura Europea de 1978. A súa vida non estivo exenta de polémica: perdeu brevemente o seu posto de profesora tras ser acusada de abusar sexualmente dalgúns dos seus alumnos. Xunto co seu amante de moitos anos, Jean-Paul Sartre, e outros moitos intelectuais franceses, fixo campaña a favor da liberación dos condenados por delitos sexuais contra menores e asinou unha petición a favor da abolición das leis sobre a idade de consentimento en Francia.[8]

Foi parella do tamén filósofo Jean-Paul Sartre.[9]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Antonio Núñez Jiménez, Simone de Beauvoir, Sartre e Che Guevara en Cuba, 1960.

Primeiros anos[editar | editar a fonte]

Beauvoir naceu o 9 de xaneiro de 1908,[10] nunha familia burguesa de París [no 6º distrito.[11][12][13] Os seus pais eran Georges Bertrand de Beauvoir, un avogado que unha vez aspirou a ser actor,[14] e Françoise Beauvoir (de solteira Brasseur), filla dun rico banqueiro e devota católica. Simone tivo unha irmá, Hélène (coñecida coma Poupette), que naceu dous anos máis tarde, o 6 de xuño de 1910. Foi educada baixo unha forte moral cristiá católica, no Centro Adeleine Désir. Porén a situación acomodada da familia cambia despois da primeira guerra mundial e trala Revolución Rusa, ao estar invertido a maior parte do capital materno no ferrocarril ruso.

Beauvoir era intelectualmente precoz, impulsada polo estímulo do seu pai, quen presumía: "Simone pensa como un home!"[15] Debido ás difíciles circunstancias da súa familia, xa non podía depender da súa dote e, como outras mozas de clase media da súa idade, as súas oportunidades de matrimonio estaban en perigo. Aproveitou a oportunidade para gañarse a vida.[16]

Simone mostrouse precoz en todos os sentidos, desligándose da súa educación católica con só 14 anos e tomando a decisión de chegar a ser unha célebre escritora con tan só 15 anos.

Non desexo crer, un acto de fe é o acto máis desesperado que existe e quero, polo menos, manterme lúcida na miña desesperación. Non quero mentirme a min mesma.

Traballou por primeira vez con Maurice Merleau-Ponty e Claude Lévi-Strauss, cando o tres completaron as súas prácticas docentes no mesmo instituto. Aínda que non estaba matriculada oficialmente, asistiu a cursos na École Normale Supérieure como preparación para o concurso de agregación en filosofía, un exame de posgrao moi competitivo que serve de clasificación nacional de estudantes. Durante os seus estudos coñeceu aos estudantes da École Normale Jean-Paul Sartre, Paul Nizan e René Maheu (precisamente René Maheu foi quen lle acuñou o alcume de Castor pois segundo el era coma os castores que ... van en grupo e teñen espírito construtivo.).[14] O xurado da agregación outorgou por escasa marxe o primeiro posto a Sartre en lugar de Beauvoir, que quedou en segundo lugar e, aos seus 21 anos, foi a persoa máis nova en aprobar o exame.[17] Ademais, Beauvoir terminou un exame para obter o certificado de "Filosofía Xeral e Lóxica" en segundo lugar tras Simone Weil. O seu éxito como oitava muller en aprobar a agregación consolidou a súa independencia económica e impulsou a súa ideoloxía feminista.[5]

Ao escribir sobre a súa mocidade en Memorias dunha filla obediente, dixo: "...o individualismo e as normas éticas pagás do meu pai contrastaban totalmente co convencionalismo rígidamente moral do ensino da miña nai. Este desequilibrio, que fixo da miña vida unha especie de disputa interminable, é a razón principal pola que me fixen intelectual".[18]

Educación[editar | editar a fonte]

Beauvoir continuou estudos postsecundarios despois de completar os seus anos de bacharelato no Cours Desir[19] Tras aprobar os exames de bacharelato en matemáticas e filosofía aos dezasete anos, en 1925, estudou matemáticas no Instituto Católico de París e literatura/idiomas no Instituto Sainte-Marie. Despois estudou filosofía na Sorbona e, tras terminar a carreira en 1928, escribiu a súa Diplomatura de Estudos Superiores Especializados (equivalente aproximadamente a unha tese de mestría) sobre Leibniz para Léon Brunschvicg (o tema era "Le concept chez Leibniz" ["O concepto de Leibniz"]).[20] Os seus estudos de filosofía política na universidade influírona para empezar a pensar nos problemas da sociedade.[Cómpre referencia]

Educación relixiosa[editar | editar a fonte]

Beauvoir creceu nun fogar católico. Na súa mocidade, foi enviada a un convento. De nena era profundamente relixiosa, e nun momento dado quixo ser monxa. Aos 14 anos, Beauvoir cuestionou a súa fe ao ver os moitos cambios que se produciron no mundo tras presenciar traxedias ao longo da súa vida.[21] En consecuencia, abandonou a súa fe nos primeiros anos da súa adolescencia e permaneceu ateísta durante o resto da súa vida.[22] Para explicar as súas crenzas ateas, Beauvoir declarou: "A fe permite evadir as dificultades que o ateo afronta honestamente. E aínda por riba, o crente obtén un sentimento de gran superioridade desta mesma covardía".[23]

Anos intermedios[editar | editar a fonte]

De 1929 a 1943, Beauvoir ensinou no liceo ata que puido manterse unicamente cos ingresos dos seus escritos. Ensinou no Lycée Montgrand (Marsella), no Lycée Jeanne-d'Arc (Ruán), e no Lycée Molière (Paris) (1936–39).[24]

Jean-Paul Sartre[editar | editar a fonte]

Beauvoir e Jean-Paul Sartre coñecéronse durante os anos universitarios dela. Intrigado pola súa determinación como educadora, el pretendía que a súa relación fose romántica. Con todo, ela non tiña ningún interese en facelo.[21] A súa resistencia a Sartre fracasou, e en outubro de 1929, Jean-Paul Sartre e Beauvoir convertéronse en parella durante os 51 anos seguintes, até a morte del en 1980.[25] Despois de enfrontarse ao pai dela, Sartre pediulle que casase con el de forma provisional. Un día, mentres estaban sentados nun banco fronte ao Louvre, díxolle: "Asinemos un contrato de dous anos".[26] Aínda que Beauvoir escribiu: "O matrimonio era imposible. Non tiña dote", os estudosos sinalan que as súas relacións ideais descritas en O segundo sexo e noutros lugares parecíanse pouco ás normas matrimoniais da época.[27]

Creo que o matrimonio é unha institución moi alienante, tanto para os homes como para as mulleres. Creo que é unha institución moi perigosa: perigosa para os homes, que se atopan atrapados, cunha esposa e uns fillos que manter; perigosa para as mulleres, que non son independentes economicamente e acaban dependendo de homes que poden botalas cando teñan 40 anos; e moi perigosa para os nenos, porque os seus pais descargan neles todas as súas frustracións e o seu odio mutuo. As propias palabras "dereitos conxugais" son espantosas. Calquera institución que unha a unha persoa con outra, que obrigue a durmir xuntas a persoas que xa non o desexan, é mala.[28]

En cambio, ela e Sartre estableceron unha "asociación de almas" para toda a vida, que era sexual pero non exclusiva, nin implicaba vivir xuntos.[29] Decidiu non casar nunca e non tivo fillos. Isto deulle tempo para avanzar na súa educación e participar en causas políticas, escribir e ensinar, e ter amantes.[30] Por desgraza, as destacadas relacións abertas de Beauvoir eclipsaron en ocasións a súa importante reputación académica. Un académico que daba unha conferencia con ela[31] reprendeu ao seu "distinguido público [de Harvard] [porque] todas as preguntas que se facían sobre Sartre referíanse á súa obra, mentres que todas as que se facían sobre Beauvoir referíanse á súa vida persoal".[32]

Sartre e Beauvoir sempre se leron mutuamente. Séguese debatendo até que punto influíronse mutuamente nas súas obras existencialistas, como L´être et le néant (O ser e a nada) de Sartre e L'Invitée (A invitada) e "Fenomenoloxía e intención".[33] Con todo, estudos recentes sobre a obra de Beauvoir céntranse noutras influencias ademais de Sartre, como Hegel e Leibniz.[4] O renacemento do neohegeliano, liderado por Alexandre Kojève e Jean Hyppolite na década de 1930, inspirou a toda unha xeración de pensadores franceses, entre eles Sartre, a descubrir a Phänomenologie des Geistes (Fenomenoloxía do espírito) de Hegel.[34][35] Con todo, Beauvoir, lendo a Hegel en alemán durante a guerra, elaborou unha crítica orixinal da súa dialéctica da conciencia.

Acusacións de abusos sexuais[editar | editar a fonte]

Xunto con Sartre creou unha relación baseada na exclusividade no Amor necesario ou esencial fronte ao Amor continxente ou aventuras que cada un podería manter polo seu lado. Así Beauvoir mantivo varias relacións sentimentais tanto con homes coma con mulleres, aínda que en vida nunca recoñeceu isto último, quedou comprobado en 1990 coa publicación póstuma de Lettres à Sartre. Entre as súas relacións destacan Jacques-Laurent Bost, o escritor estadounidense Nelson Algren, Olga Kosakiewitcz, Bianca Lamblin, Nathalie Sorokine ou Claude Lanzmann, o único home co que conviviu.

Beauvoir era bisexual, e as súas relacións con mulleres novas foron controvertidas.[36] A escritora francesa Bianca Lamblin (orixinalmente Bianca Bienenfeld) escribiu no seu libro Mémoires d'une jeune fille dérangée (Memorias dunha moza trastornada) que, mentres estudaba no Liceo Molière, foi explotada sexualmente pola súa profesora Beauvoir, que tiña máis de 30 anos.[37] Sartre e Beauvoir instruíron e abusaron sexualmente de Lamblin[38] Bianca escribiu as súas Mémoires en resposta á publicación póstuma en 1990 das Lettres au Castor et à quelques autres: 1926-1963 (Cartas a Castor e a outros amigos) de Jean-Paul Sartre, nas que sinalaba que se referían a ela co pseudónimo de Louise Védrine.[39]

Foi profesora de filosofía ata 1943 en escolas de diferentes lugares de Francia, como Ruán e Marsella, ata a ocupación nazi de París no marco da segunda guerra mundial. Durante ese período viviu na cidade tomada, formando parte do movemento da Resistencia francesa. En 1943, Beauvoir foi suspendida de novo do seu posto de profesora ao ser acusada de seducir, en 1939, á súa alumna de liceo, de 17 anos, Natalie Sorokin.[40] Os pais de Sorokine acusaron formalmente a Beauvoir de corrupción de menores (a idade de consentimento en Francia era de 13 anos até 1945, cando pasou a ser de 15).[41][42] e a Beauvoir retiróuselle a licenza para ensinar en Francia, aínda que posteriormente lle foi restituída.[43] Desta época data o seu primeiro libro L'Invitée (1943).

Beauvoir describiu en La Force de l'âge (A flor da vida) unha relación de simple amizade con Nathalie Sorokine[44](no libro faise referencia a ela como "Lise Oblanoff").[45]

Natalie Sorokine, xunto con Bianca Lamblin e Olga Kosakiewicz, declararon posteriormente que as súas relacións con de Beauvoir danáronas psicoloxicamente.[36]

En 1945 fundou xunto a outros intelectuais de esquerda a publicación Les Temps modernes, co obxectivo de dar a coñecer o existencialismo. Neste grupo estarían ademais de Beauvoir e Sartre autores coma Raymond Aron, Michel Leiris, Maurice Merleau-Ponty ou Boris Vian.

Tras varios ensaios e novelas de claro compromiso comunista e ateo en 1949 publica a que quizais sexa a súa obra máis coñecida e unha das grandes referencias do Feminismo, O segundo sexo, no que aborda temas tabú por aquel entón coma o dereito á non maternidade, o aborto ou a definición do matrimonio como unha institución burguesa

Foi unha revelación. Este é un mundo masculino, a miña infancia estivo alimentada de mitos forxados polos homes e non reaccionei ante eles como o faría de ter sido un rapaz.

En 1960 coñeceu a Sylvie Le Bon, de 17 anos, que co tempo pasaría a chamarse Sylvie Le Bon de Beauvoir, sendo a herdeira da súa obre a todos os seus bens.

Faleceu en París a causa dunha pneumonía, aos 78 anos. Foi sepultada xunto a Jean-Paul Sartre no cemiterio parisiense de Montparnasse.

No ano 2008 creouse na súa honra o Premio Simone de Beauvoir pola liberdade das mulleres, outorgado pola Universidade Denis Diderot, de París. No primeiro ano concedéuselle á bengalí Taslima Nasrin e á neerlandesa Ayaan Hirsi Ali.

Influencias[editar | editar a fonte]

A súa visión filosófica é moi variada. As súas influencias inclúen dende o existencialismo de Jean-Paul Sartre (o seu compañeiro persoal e intelectual) ata a filosofía francesa de Descartes e Bergson, a fenomenoloxía de Edmund Husserl e Martin Heidegger (a súa moral baséase no concepto heideggeriano ser-cos-outros), o materialismo histórico de Karl Marx (a alienación ten un dobre sentido: negativo de "ter" referido á opresión exercida polo varón sobre a muller no patriarcado e positivo de "facer" entendido como dereito ao traballo e á independencia económica), Friedrich Engels e o idealismo de Immanuel Kant.

Pensamento[editar | editar a fonte]

Simone de Beauvoir e Sartre na tumba de Balzac.

Beauvoir foi unha filósofa existencialista con acento propio que xorde dunha confluencia de factores: a incorporación de conceptos doutros filósofos que a precederon (existencialistas ou non) e polo xiro que lle deu a certas ideas do existencialismo compartidas con Jean-Paul Sartre. Beauvoir convértese na única filósofa existencialista que desenvolveu unha moral sistemática. "O único que debemos facer é cultivar o noso propio xardín", o xardín é a nosa moral que consistirá en asumir os nosos propios proxectos e comprometernos con eles. Agora ben, existimos sempre con outros humanos, por iso a moralidade das nosas accións forzosamente terá que ver cos outros: é boa a acción que libera a liberdade dos demais (inspiración heideggeriana). No fondo trátase de conseguir un mundo de individuos máis libres, polo que a ética desemboca na política. Beauvoir na súa obra O segundo sexo concreta unha serie de fórmulas de liberación da liberdade: unha educación igualitaria para nenos e nenas, unha formación do mesmo rango para mulleres e homes, unha independencia económica similar etc. Problema ético e problema político son dúas caras da mesma moeda. En toda a obra de Bouvoir, maniféstase unha actitude crítica ante a inxustiza e unha firme intolerancia ante a intolerancia, que marcará un talante no que se combina o compromiso político da defensa de toda reivindicación da liberdade e a loita contra todo tipo de inxustizas (talante laico e racionalista influenciado polos ilustrados Voltaire e Montaigne).

A situación das mulleres en Occidente caracterizouse pola coacción á súa liberdade, dende a educación recibida durante a infancia ata os usos sociais que se lle impoñen ás mozas, ás adultas, ás mulleres de idade avanzada (opresión das mulleres en forma de feminidade segundo os canons da sociedade patriarcal occidental); dende a coacción exercida sobre o corpo, ata o comportamento canónico da muller casada. "Non se nace muller", ser muller é vivir unha situación sociocultural que impuxeron os varóns ás mulleres para sacar vantaxe disto. A verdade da muller non pode fixarse aínda nun concepto ou ser captada de forma definitiva, só "contar". Todos os homes son mortais e, polo tanto, o seu existir ten continuamente que refacerse, reinventarse, transcenderse. A muller ten que decidir "que é a muller". Despois de ter "desvelado" a realidade da súa propia condición, debe vivila, redefinila. Un momento importante nesa busca de identidade da muller será o constituído polas relacións, que Beauvoir desexaría "fraternais", co outro sexo. A muller moderna acepta tamén os valores masculinos, descóbreos en canto portadores de emancipación, o que levaría ao home a recoñecer á muller como o seu igual.

Obra[editar | editar a fonte]

O gran logo desta filósofa existencialista foi chegar ao fondo dunha cuestión existencial para as mulleres, isto é, cal é a causa ou as causas do seu lugar secundario na sociedade. Así, mostra que a realidade que viven as mulleres é unha construción social que foi bendicida pola ciencia, a filosofía, a literatura, a relixión e, fundamentalmente, por unha educación encamiñada a reproducir o rol da esposa e a nai. Abriu debates sobre temas claves para o avance das mulleres nas familias, a deconstrución da mística da maternidade ou a capacidade de decisión das mulleres sobre o seu propio corpo. Deixou claro que a bioloxía non é o destino. E, polo tanto, deu azos a moitas xeracións de mulleres para buscar formas para participar e transformar a vida social e política.

A obra de Beauvoir ten a virtude de ser contemporánea moitos anos despois, e así, xerou unha rede de pensadoras e activistas que transcende xeracións, clases e países.

Na súa primeira novela, A convidada (1943), explorou os dilemas existencialistas da liberdade, a acción e a responsabilidade individual, temas que aborda igualmente en novelas posteriores como O sangue dos outros (1944) e Os mandaríns (1954), novela pola que recibiu o Premio Goncourt; a cal se considera a máis importante de todas as súas obras. As teses existencialistas, segundo as cales cada un é responsable de si mesmo, introdúcense tamén nunha serie de obras autobiográficas, catro en total, entre as que destacan Memorias dunha moza de boa familia (tamén coñecida como Memorias dunha moza formal) (1958) e Final de contas (1972). As súas obras ofrecen unha visión sumamente reveladora da súa vida e o seu tempo. Entre os seus ensaios escritos cabe destacar O segundo sexo (1949), unha profunda análise sobre o papel das mulleres na sociedade; A vellez (1970), sobre o proceso de envellecemento, nesta obra critica apaixonadamente a actitude da sociedade cara aos anciáns, e A cerimonia do adeus (1981), na cal evoca a figura do seu compañeiro de tantos anos, Jean-Paul Sartre.

Novelas[editar | editar a fonte]

Sepultura de Simone de Beauvoir e Jean-Paul Sartre, no cemiterio de Montparnasse, París.
  • 1943: L'Invitée (A convidada).
  • 1945: Le Sang des autres (A sangue dos outros).
  • 1946: Tous les hommes sont mortels (Tódolos homes son mortais).
  • 1954: Os mandaríns. (Gañadora do Premio Goncourt).
  • 1966: Les Belles Images (A belas imaxes).
  • 1968: La Femme rompue (A muller rota).
  • 1979: Quand prime le spirituel (Cando predomina o espiritual).

Ensaios[editar | editar a fonte]

  • 1944: Pyrrhus et Cinéas (Para qué a acción).
  • 1947: Pour une morale de l'ambiguïté (Para unha moral da ambigüedade).
  • 1949: Le Deuxième Sexe (O segundo sexo).
  • 1955: Privilèges (O pensamiento político da dereita).
  • 1957: La Longue Marche (A larga marcha). Ensaio sobre China.
  • 1970: La Vieillesse (A vellez).
  • 1972: Faut-il brûler Sade?.

Memorias[editar | editar a fonte]

  • 1958: Mémoires d'une jeune fille rangée (Memorias dunha moza formal).
  • 1960: La Force de l'âge (A plenitude da vida).
  • 1963: La Force des choses (A forza das cousas).
  • 1964: Une mort très douce (Unha morte moi doce).
  • 1972: Tout compte fait (Final de contas).
  • 1981: La Cérémonie des adieux (A cerimonia do adeus).

Teatro[editar | editar a fonte]

  • 1945: Les Bouches inutiles (As bocas inútiles).

Correspondencia[editar | editar a fonte]

  • 1990: Lettres à Sartre (Cartas a Sartre).
  • 1997: Lettres à Nelson Algren (Cartas a Nelson Algren).
  • 2004: Correspondance croisée avec Jacques-Laurent Bost.

Outras publicacións[editar | editar a fonte]

  • 1948: L'Amérique au jour le jour (Norteamérica día a día).
  • 1948: L'existentialisme et la Sagesse des Nations (O existencialismo e a sabedoría popular).
  • 1962: Djamila Boupacha.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Pardina, María Teresa López (1994). "Simone de Beauvoir as Philosopher". Simone de Beauvoir Studies 11. pp. 5–12. ISSN 1063-2042. JSTOR 45173538. doi:10.1163/25897616-01101002. 
  2. ↑ Bergoffen, Debra; Burke, Megan (2021). Zalta, Edward N., ed. "Simone de Beauvoir". The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Winter 2021 ed.). Metaphysics Research Lab, Stanford University. Consultado o 7 de maio do 2024. 
  3. ↑ Cohen, Patricia (1998-09-26). "Beauvoir Emerges From Sartre's Shadow; Some Even Dare to Call Her a . . . Philosopher". The New York Times (en inglés). ISSN 0362-4331. Consultado o 7 de maio do 2024. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Bergoffen, Debra (16 August 2010). Zalta, Edward, ed. "Simone de Beauvoir". Stanford Encyclopedia of Philosophy (2010 ed.). Stanford University. ISSN 1095-5054. Consultado o 7 de maio do 2024. 
  5. ↑ 5,0 5,1 "Simone de Beauvoir". The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. 2023. 
  6. ↑ "Mémoires d'une jeune fille rangée - Simone de Beauvoir". Babelio (en francés). Consultado o 7 de maio do 2024. 
  7. ↑ Norwich, John Julius (1985–1993). Oxford illustrated encyclopedia. Judge, Harry George., Toyne, Anthony. Oxford [England]: Oxford University Press. p. 40. ISBN 0-19-869129-7. OCLC 11814265. 
  8. ↑ Henley, Jon (23 de febreiro de 2001). "Calls for legal child sex rebound on luminaries of May 68". The Guardian. Consultado o 7 de maio do 2024. 
  9. ↑ "Biografia de Simone de Beauvoir". www.biografiasyvidas.com. Consultado o 2019-05-09. 
  10. ↑ "UPI Almanac for Thursday, Jan. 9, 2020". United Press International. 9 de xaneiro de 2020. Arquivado dende o orixinal o 15 de xaneiro de 2020. Consultado o 7 de maio do 2024. ...A novelista francesa Simone de Beauvoir en 1908 
  11. ↑ Freely, Maureen (6 de xuño de 1999). "Still the second sex". The Guardian (UK). Arquivado dende o orixinal o 13 de abril de 2019. Consultado o 7 de maio do 2024. 
  12. ↑ "Lisa Appignanesi's top 10 books by and about Simone de Beauvoir". The Guardian (UK). 8 de xaneiro de 2008. Arquivado dende o orixinal o 13 de abril de 2019. Consultado o 7 de maio do 2024. 
  13. ↑ Hollander, Anne (11 de xuño de 1990). "The Open Marriage of True Minds". The New Republic. Arquivado dende o orixinal o 12 de setembro de 2015. Consultado o 7 de maio do 2024. 
  14. ↑ 14,0 14,1 Mussett, Shannon. Simone de Beauvoir Biography on the Internet Encyclopedia of Philosophy. Consultado o 7 de maio do 2024.
  15. ↑ Bair, p. 60
  16. ↑ "Beauvoir, Simone de". The Oxford Encyclopedia Women in World History. Oxford University Press. xaneiro de 2008. ISBN 978-0-19-514890-9. doi:10.1093/acref/9780195148909.001.0001. 
  17. ↑ Menand, Louis. "Stand By Your Man". The New Yorker, 26 de setembro de 2005. Consultado o 8 de maio do 2024.
  18. ↑ Memoirs of a Dutiful Daughter, Book One
  19. ↑ "Paris: sur les traces de Simone de Beauvoir" [Paris: On the trail of Simone de Beauvoir]. en-vols.com (en francés). 22 de novembro de 2022. Consultado o 8 de maio do 2024. 
  20. ↑ Margaret A. Simons (ed.), Feminist Interpretations of Simone de Beauvoir, Penn State Press, 1 de novembro de 2010, p. 3.
  21. ↑ 21,0 21,1 "Simone de Beauvoir". Biography (en inglés). 9 de xullo de 2020. Consultado o 9 de maio do 2024. 
  22. ↑ Thurman, Judith. Introduction to Simone de Beauvoir's The Second Sex. Excerpt published in The New York Times 27 de maio de 2010. Consultado o 9 de maio do 2024..
  23. ↑ Bertrand de Beauvoir, Simone (1974). All Said and Done. Traducido por O'Brian, Patrick. New York: G. P. Putnam's & Sons. p. 478. ISBN 9780399112515. 
  24. ↑ Kelly Oliver (ed.), French Feminism Reader, Rowman & Littlefield Publishers, 2000, p. 1; Bulletin 2006 de l'Association amicale des anciens et anciennes élèves du lycée Molière, 2006, p. 22.
  25. ↑ Seymour-Jones 2008, back cover.
  26. ↑ Bair, p. 155-7
  27. ↑ Ward, Julie K. (November 1999). "Reciprocity and Friendship in Beauvoir's Thought". Hypatia 14 (4). pp. 36–49. doi:10.1111/j.1527-2001.1999.tb01251.x. 
  28. ↑ Moorehead, Caroline (2 June 1974). "A talk with Simone de Beauvoir". The New York Times. Consultado o 10 de maio do 2024. 
  29. ↑ Appignanesi, Lisa (10 de xuño de 2005). "Our relationship was the greatest achievement of my life". The Guardian (Londres). 
  30. ↑ Schneir, Miriam (1994). Feminism in Our Time. Vintage Books. p. 5. ISBN 0-679-74508-4. 
  31. ↑ Beauvoir, The Prime of Life, p. 363.
  32. ↑ Thurman, Judith. Introduction to The Second Sex, 2009.
  33. ↑ Kirkpatrick, Kate (22 August 2019). Becoming Beauvoir: A Life. London: Bloomsbury Academic. ISBN 978-1-350-04717-4. OCLC 1097366004. 
  34. ↑ Ursula Tidd, Simone de Beauvoir, Psychology Press, p. 19.
  35. ↑ Nancy Bauer, Simone de Beauvoir: Philosophy, and Feminism, Columbia University Press, 2012, p. 86.
  36. ↑ 36,0 36,1 Rodgers; Thompson (2004). Philosophers Behaving Badly. Londres: Peter Owen Publishers. pp. 186–187. ISBN 072061368X. 
  37. ↑ Mémoires d'une jeune fille dérangée (1994, LGF – Livre de Poche; ISBN 978-2-253-13593-7/2006, Balland; ISBN 978-2-7158-0994-9).
  38. ↑ Riding, Alan (14 de abril de 1996). "The Odd Couple". New York Times. Consultado o 15 de maio do 2024. Beauvoir seduciuna e, ao ano seguinte, presentouna a Sartre, que entón tiña 33 anos e tamén lla levou á cama. En 1939, cando xa estudaba con Sartre na Sorbona, Bianca estaba convencida de ser a figura clave dun triángulo amoroso idealizado. 
  39. ↑ "Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir: Bianca, leur jouet sexuel" [Sartre, Beauvoir: Bianca, their sexual toy]. Gala (en francés). 14 de xullo de 2023. Consultado o 15 de maio do 2024. 
  40. ↑ Tête-à-tête: Simone de Beauvoir and Jean-Paul Sartre, Hazel Rowley, HarperCollins, 2005, pp. 130–135, ISBN 0-06-052059-0; ISBN 978-0-06-052059-5.
  41. ↑ "Légifrance - Publications officielles - Journal officiel - JORF n° 0155 du 03/07/1945 (accès protégé)" [Official publications - Official gazette (secure access)] (en francés). Consultado o 15 de maio do 2024. 
  42. ↑ "The Age(s) of Consent: Gay Activism and the Sexuality of Minors in France and Quebec (1970-1980)". Consultado o 15 de maio do 2024. 
  43. ↑ Intellectuals: From Marx and Tolstoy to Sartre and Chomsky, Paul Johnson, Harper Perennial, 1988, pp. 238–38, ISBN 978-0-06-125317-1.
  44. ↑ de Beauvoir, Simone. La Force de l'âge [The Prime of Life] (en francés). Paris: Gallimard. p. 617. 
  45. ↑ Evans, Christine Anne (10 de setembro de 1995). ""La Charmante Vermine": Simone de Beauvoir and the Women in Her Life". Simone de Beauvoir Studies (en inglés) 12. pp. 26–32. JSTOR 45186669. doi:10.1163/25897616-01201006. Consultado o 15 de maio do 2024. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Simone_de_Beauvoir&oldid=6735058»