Prehistoria da Península Ibérica

Prehistoria da Península Ibérica
Historia	Península Ibérica
Categoría	Historia da Península Ibérica
Prehistoria
1,3 Ma: Primeiros homínidos.

A prehistoria da Península Ibérica comeza coa chegada dos primeiros representantes do xénero Homo procedentes de África, que pode oscilar entre hai c. de 1,5 millóns de anos ( Ma ) ata hai c. 1,25 Ma, dependendo da técnica de datación empregada, polo que se establece en c. de 1,3 Ma por comodidade. O final da prehistoria ibérica coincide coa primeira entrada do exército romano na península, no ano 218 a. C., que provocou a progresiva disolución dos pobos prerromanos na cultura romana. Esta data de finalización tamén é convencional, xa que os sistemas de escritura prerromana poden remontarse xa no século V a.C.

A prehistoria en Iberia abarca ao redor do 60% do Cuaternario, e a historia escrita ocupa só o 0,08%. Para o 40% restante, estaba deshabitada por humanos. O Plistoceno, primeira época do Cuaternario, caracterizouse por oscilacións climáticas entre as glaciares e os interglaciares que produciron cambios significativos na orografía de Iberia. O primeiro e máis grande período da prehistoria de Iberia é o Paleolítico, que comeza c. 1,3 Ma a. C. e remata case coincidindo co final do Plistoceno, hai c. 11 500 anos. Descubríronse evidencias significativas dunha ocupación prolongada de Iberia durante este período por Homo neanderthalensis. Os primeiros restos do Homo sapiens datan de finais do Paleolítico. Durante pouco tempo, ao redor do 5 000 a. C., ambas as especies conviviron, ata que a primeira foi finalmente levada á extinción. Os rexistros arqueo-paleontolóxicos da Serra de Atapuerca, no interior das covas e nos xacementos ao aire libre, confirmaron un asentamento continuo dende o Plistoceno inferior (Paleolítico inferior) ata o Holoceno (Idade de Bronce), con varias especies de homínidos ( Homo antecessor, Homo heidelbergensis, Homo neanderthalensis e Homo sapiens ) explotando o mesmo territorio. Segundo estes autores, unha continua ocupación territorial da mesma zona dende 1,3 Ma ata a Idade de Bronce (2100 - 850 a. C.).

O Holoceno seguiu ao Plistoceno cun clima máis homoxéneo e húmido, e a presenza exclusiva do Homo sapiens. Inclúe o Mesolítico ( c. 11,5 - 5,6 Ka a. C.), o Neolítico ( c. 5,6 - 3,2 Ka a. C.) e a Idade dos Metais: Calcolítico ou Idade do Cobre ( c. 3,2 - 1,9 Ka a. C.), Idade de Bronce ( c. 1,9 Ka - 750 a. C.) e a Idade de Ferro ( c. 750 - 218 a. C.). O Mesolítico e o Calcolítico son períodos de transición, onde se poden atopar características tanto das idades anteriores como das seguintes. O Holoceno acolleu varias transformacións progresivas: a diferenciación territorial e cultural entre os grupos Homo sapiens, o nacemento de novas organizacións sociais e economías, a transición da caza-recolección á agricultura e a gandaría, e a chegada de novos pobos do mar Mediterráneo e de Europa central, coa fundación de colonias.

Hai restos prehistóricos espallados por toda a península. De notable importancia é o xacemento arqueolóxico de Atapuerca, no norte de España, que contén un millón de anos de evolución humana e foi declarado patrimonio da humanidade pola UNESCO no ano 2000.

Paleolítico

Paleolítico inferior

Artigo principal: Paleolítico inferior.

O paleolítico inferior comeza en Iberia coa primeira morada humana hai c. 1,3 Ma, e remata convencionalmente hai 128 Ka, polo que é o período máis longo do Paleolítico de Iberia. Estúdase principalmente a partir dos fósiles humanos e dos útiles pétreos atopados en xacementos arqueolóxicos, dos que Atapuerca ten unha grande importancia. Contén moitos fósiles de animais e de Homo antecessor que mostran signos de manipulación de ferramentas de pedra para chegar á medula espiñal, que constitúen a primeira evidencia de canibalismo entre os Homo.

As ferramentas líticas deste período corresponden ás industrias Modo I, ou olduvaiense, e Modo II, ou acheulense, sendo as primeiras principalmente núcleos e escamas de sílex simples, e as segundas mostrando máis variacións tanto nos materiais como na funcionalidade, dominada pola biface. En Sima de los Huesos, os arqueólogos atoparon fósiles de Homo heidelbergensis, datados hai c. 430 Ka, correspondentes a uns 30 individuos, non se atopou evidencia de lugares habitados, e semella que se levaron ao lugar deliberadamente, polo que podería ser a primeira evidencia de enterro de Homo. A análise de ADN destes fósiles tamén suxire un proceso de hibridación continua entre as especies de Homo ao longo deste período, ata a chegada final do Homo neanderthalensis.

Paleolítico medio

Artigo principal: Paleolítico medio.

O paleolítico medio ( c. 128 - 40 Ka atrás) está dominado por unha ocupación extensa de Iberia por Homo neanderthalensis, que tiñan un corpo máis pesado, un maior volume pulmonar e un cerebro máis grande que o Homo sapiens. A cova de Gorham en Xibraltar contén arte rupestre neandertal, o que suxire que tiñan capacidades de pensamento simbólico máis altas das que se supoñía anteriormente. Este período, como o anterior, estúdase principalmente a partir de fósiles e ferramentas de pedra, que evolucionan cara ao Modo III ou musteriense. Non hai un uso prolongado de ósos ou cornamentas para a fabricación de ferramentas, e queda moi pouca evidencia de uso da madeira pola rápida descomposición.

En contraste co paleolítico inferior, cando os lugares habitados adoitaban ser ao aire libre e as covas eran utilizadas circunstancialmente (enterramentos, fabricación de ferramentas, carnizaría ), ao longo deste período as covas son cada vez máis habitadas, con restos de acondicionamento de fogares arcaicos. A cultura châtelperroniense, que se atopa principalmente no sur de Francia, é contemporánea ao período de tempo no que coexistían tanto Homo neanderthalensis como Homo sapiens en Europa, polo que ao principio atribuíuse a este último, pero o descubrimento dun esqueleto completo do primeiro cambiou a súa atribución ao Homo neanderthalensis. Algúns académicos prefiren chamalo musteriense tardío, e hai debate sobre se considerala unha industria propia ou de transición, xa que cronoloxicamente pertence ao Paleolítico medio pero mostra características das industrias do paleolítico superior.

No sitio de Zafarraya (Granada) atopouse en 1995 unha mandíbula de Homo neanderthalensis e instrumentos musterianos asociados coa cultural neandertal, que achegan a primeira evidencia de coexistencia prolongada entre os Homo neanderthalensis e o home moderno.^{[Cómpre referencia]} Algúns investigadores suxiren que os Homo neanderthalensis do centro de Europa buscaron refuxio na Península Ibérica para escapar da persecución do home moderno.^{[Cómpre referencia]}

Paleolítico superior

Artigo principal: Paleolítico superior.

Cova de Altamira, arte do paleolítico.

O paleolítico superior ( hai c. 40 - 11,5 Ka ) comeza coa cultura auriñaciense, que se atopa principalmente no norte de Iberia ( actual Asturias, Cantabria , País Vasco e Cataluña ) ao comezo, e foi obra do Homo sapiens. Posteriormente esténdese por toda a Península e séguelle a cultura gravetiense. En Cantabria a maioría dos restos gravetianos atópanse mesturados con tecnoloxía auriñaciense, polo que se considera "intrusivo", en contraste coa zona mediterránea, onde probablemente supón unha auténtica colonización. Os primeiros indicios da colonización humana do interior e do oeste peninsular atópanse só nesta fase cultural.

Por mor do último máximo glacial, Europa Occidental quedou illada e desenvolveu a cultura solutrense, que mostra as súas primeiras aparicións en Les Mallaetes ( Valencia ), con data de radiocarbono 20.890 BP. No norte da Península Ibérica hai dúas tendencias marcadamente diferentes en Asturias e na zona vasco-cantábrica. Sitios importantes son Altamira e Santimamiñe. A seguinte fase é a magdaleniense, aínda que na zona mediterránea a influencia gravetiense aínda é persistente. En Portugal houbo algúns achados ao norte de Lisboa (Casa da Moura, Lapa do Suão).

Arte do Paleolítico

Cabeza de cabra, escultura en corno de cervo. Cova de Tito Bustillo, Asturias.

Iberia alberga unha impresionante arte rupestre do Paleolítico. A cova de Altamira é o exemplo máis coñecido, sendo Patrimonio da Humanidade desde 1985. O Val de Côa, en Portugal, e o Siega Verde, en España, formados arredor dos afluentes do Douro, conteñen a arte rupestre mellor conservada. formando xuntos outro Patrimonio da Humanidade desde 1998. A manifestación artística atópase sobre todo na zona cantábrica norte, onde as primeiras manifestacións, por exemplo as Covas do Monte Castillo, son contemporáneas á auriñaciense. A práctica desta arte mural aumenta de frecuencia coa cultura solutrense, cando se debuxan os primeiros animais, pero non é ata a fase cultural magdaleniense cando se xeneraliza de verdade, encontrándose en case todas as covas. A maioría das representacións son de animais (bisontes, cabalos, cervos, vacas, renos, cabras, osos, mamuts, alces) e están pintadas en cores ocres e negras, con excepcións, e tamén aparecen formas humanas así como debuxos abstractos. No Mediterráneo e no interior, a presenza da arte mural non é tan abundante pero tamén existe desde a solutrense. O monumental Val de Côa ten petróglifos que datan de hai 22 000 anos. Estes documentan a ocupación humana continua desde finais do Paleolítico. Outros exemplos son Chimachias, Los Casares ou La Pasiega, ou, en xeral, as covas principalmente de Cantabria.

Mesolítico

Artigo principal: Mesolítico.

Arte rupestre de Chimiachas, Aragón.

Ao redor do 10 000 a. C., produciuse unha desglaciación chamada Oscilación de Allerød, que debilitou as rigorosas condicións do último período glacial. Este cambio climático tamén representa o final do Paleolítico superior, comezando o Epipaleolítico. Segundo a terminoloxía que use cada fonte, o Mesolítico comeza despois do Epipaleolítico, ou inclúeo. Se non se inclúe nel o Epipaleolítico, o Mesolítico é un período relativamente breve en Iberia. Segundo datacións por radiocarbono de varios xacementos da cordal Cantábrico, a conca do Ebro, Euskadi, Navarra e Castela e León, divídese en tres etapas a partir do 9 300 a. C. ata o 5 200 a. C.

A medida que o clima se fixo máis cálido, os pobos da magdaleniense tardía modificaron a súa tecnoloxía e cultura. O principal cambio foi o proceso de microlitización: a redución do tamaño das ferramentas de pedra e óso, que tamén se atopa noutras partes do mundo. Tamén os santuarios rupestres parecen estar abandonados e a arte faise máis rara e faise sobre todo en obxectos portátiles, como pedras ou ferramentas.

Tamén implica cambios na dieta, xa que a megafauna practicamente desaparecera cando a estepa se converteu en bosque. Neste período, os animais cazados son de menor tamaño, normalmente cérvidos ou cabras salvaxes, e os mariscos convértense nunha parte importante da dieta cando estaban dispoñibles.

Cultura aziliense e asturiense

A primeira cultura epipaleolítica é a aziliense, tamén coñecida como microlitismo microlaminar no Mediterráneo. Esta cultura é a evolución local da magdaleniense, paralela a outros derivados rexionais que se atopan no centro e norte de Europa. Atopada orixinalmente no antigo territorio magdaleniense de País Vasco-Cantabria e na rexión franco-cantábrica máis ampla, a cultura aziliense acabou por expandirse tamén ás partes da Iberia mediterránea. Reflicte un clima moito máis cálido, o que levou a proliferación de bosques espesos e a substitución dos grandes animais por animais pequenos e esquivos.

Un xacemento aziliense arquetípico na Península Ibérica é Zatoya ( Navarra ), onde é difícil discernir os primeiros elementos azilienses dos do magdaleniense tardío (esta transición data de 11 760 a. C.). O aziliense completo, no mesmo xacemento, data do 8 150 a. C., seguido da aparición de elementos xeométricos en datas posteriores, que continúan ata a chegada da cerámica e olaría ( etapa subneolítica ).

Na zona mediterránea, practicamente esta mesma cultura material recibe o nome de microlitismo microlaminar porque carece da industria ósea propia do aziliense franco-cántabro. Atópase en partes de Cataluña, Comunidade Valenciana, Murcia e Andalucía mediterránea. Foi datado en Les Mallaetes en 10 370 a. C.

A cultura asturiense foi a sucesora da aziliense, movida lixeiramente cara ao oeste, cuxa ferramenta distintiva era un pico para arrancar lapas das rochas.

Microlitismo xeométrico

Covas do Cogul ou Cova dos Mouros, Cataluña.

Nas últimas fases do epipaleolítico chega dende o norte unha nova tendencia: o microlitismo xeométrico, directamente relacionado coas culturas sauveterrienses e tardenoisienses da rexión do Rin e Danubio.

Mentres que na rexión franco-cántabra ten un impacto menor, non alterando substancialmente a cultura aziliense, na Iberia mediterránea e Portugal nótase máis a súa chegada. O microlitismo xeométrico mediterráneo ten dúas fases principais:

• A fase Filador está directamente relacionada coa sauveterriense francesa e atópase en Cataluña, ao norte do río Ebro.
• A fase Cocina está máis estendida e, en moitos lugares ( Málaga ), mostra unha forte dependencia da pesca e da recolección de mariscos. Os xacementos portugueses (ao sur do Texo, grupo Muge ) deron datas de c.7 350 a. C.

Arte

Véxase tamén: Arte rupestre do arco mediterráneo da Península Ibérica.

A arte rupestre atopada en máis de 700 xacementos ao longo do lado oriental de Iberia é a máis avanzada e estendida que sobrevive deste período, certamente en Europa, e sen dúbida no mundo. É sorprendentemente diferente da arte do paleolítico superior que se atopa ao longo da costa norte, con escenas narrativas con gran cantidade de pequenas figuras humanas pintadas de forma esbozada, en lugar das figuras individuais de animais que caracterizan o período anterior. Cando aparece na mesma escena que os animais, a figura humana corre cara a eles. As escenas máis habituais con diferenza son de caza, e hai escenas de batalla e baile, e posiblemente tarefas agrícolas e manexo de animais domesticados. Nalgunhas escenas móstrase recollendo mel, a máis famosa en Cuevas de la Araña en Bicorp. Os humanos están espidos de cintura para arriba, pero as mulleres teñen saias e os homes ás veces saias ou polainas ou pantalóns dalgún tipo, e ás veces vense tocados e máscaras, o que podería ter indicado rango ou status.

Neolítico

Artigo principal: Neolítico na Península Ibérica.

Unha interpretación da expansión da agricultura en Eurasia (9600-4000 a. C.)

No VI milenio a. C. o territorio de Andalucía vive a chegada dos primeiros agricultores. A súa orixe é incerta (aínda que a África mediterránea é un candidato serio) pero chegan con cultivos xa desenvolvidos ( cereais e leguminosas ). A presenza de animais domésticos é pouco probable, xa que só se atoparon restos de porcos e coellos que poderían pertencer a animais salvaxes. Tamén consumiron grandes cantidades de olivas, pero tamén non se sabe se esta árbore foi cultivada ou simplemente colleitada na súa forma salvaxe. O seu estilo típico é a cerámica almagra, bastante variada.

O neolítico andaluz tamén influíu noutras zonas, especialmente no sur de Portugal, onde, pouco despois da chegada da agricultura, comezan a construírse os primeiros dolmenes c. 4 800 a. C., sendo posiblemente o máis antigo deste tipo en calquera lugar.

Unha interpretación do desenvolvemento da Cultura Megalítica Europea.

Cara o 5 700 a. C. a cultura neolítica da cerámica cardial (tamén coñecida como neolítica mediterránea ) chega á Iberia oriental. Aínda que algúns restos desta cultura se atoparon ata Portugal, a súa distribución é basicamente mediterránea (Cataluña, Comunidade Valenciana, val do Ebro, Baleares). O neolítico comezou na Península Ibérica en 5 700 / 5 600 cal. a. C. segundo datacións por radiocarbono de varios xacementos da zona do levante da Península. Na meseta norte, agrotipos domésticos de trigo e cebada, gando ovicáprido, cerámica neolítica, útiles moldeados e pulidos están presentes nos rexistros kársticos e nos xacementos ao aire libre do último terzo do VI milenio cal. a. C.

O interior e as zonas costeiras do norte seguen en gran parte marxinais neste proceso de expansión da agricultura. Na maioría dos casos só chegaría nunha fase moi tardía ou mesmo xa no calcolítico, xunto co megalitismo.

Pénsase que o lugar de Perdigões, en Reguengos de Monsaraz, foi un lugar importante. Alí descubríronse vinte pequenas estatuas de marfil que datan de 4 500 a. C. Ten construcións que se remontan uns 5 500 anos: ten unha necrópole e fóra do lugar hai un crómlech. O crómlech dos Almendres, en Évora, ten megálitos desde finais do VI ata principios do III milenio a. C. A anta Grande do Zambujeiro, tamén en Évora, está datada entre os anos 4 000 e 3 000 a. C. O sitio dos dolmens de Antequera data de despois do c. 3 700 a. C. A anta de Cunha Baixa, no concello de Mangualde, está datado entre os anos 3 000 e 2 500 a. C.  A cova de Salemas foi utilizada como cemiterio durante o neolítico.

• 
  Crómlech dos Almendres, Évora (6000-4000 a. C.)
• 
  Dolmen de Soto, Huelva (3000 a. C.)
• 
  Cerámica cardial, Valencia (5500 a. C.)
• 
  Cerámica cardial, Valencia
• 
  Venus de Gavà, Gavà

Idade do Cobre

Artigo principal: Calcolítico na Península Ibérica.

O Calcolítico ou Idade do Cobre é a fase máis temperá da metalurxia. O cobre, a prata e o ouro comezaron a traballarse, aínda que estes metais brandos dificilmente podían substituír ás ferramentas de pedra para a maioría dos propósitos. O Calcolítico é tamén un período de maior complexidade social e estratificación e, no caso de Iberia, o do xurdimento das primeiras civilizacións e de extensas redes de intercambio que chegarían ao Báltico e África. A data convencional para o inicio do Calcolítico en Iberia é c. 3200 a. C. Segundo as datacións por radiocarbono, o Calcolítico anterior a cultura do vaso campaniforme comezou no Norte en 3200 a. C. e o Calcolítico do vaso campaniforme apareceu ao redor de 2500 a. C. Nos séculos seguintes, especialmente no sur peninsular, os produtos metálicos, moitas veces decorativos ou rituais, fanse cada vez máis comúns. Ademais, hai unha maior evidencia de intercambios con zonas afastadas: ámbar do Báltico e produtos de marfil e ovos de avestruz do norte de África. Un exemplo notable a este respecto é a Dama de Marfil de Tholos de Montelirio.

Dolmen de La Pastora.

A cultura do vaso campaniforme estivo presente en Iberia durante o Calcolítico. Gordon Childe interpretou a presenza dos artefactos característicos e a intrusión de "misioneiros" que se expandían dende Iberia ao longo da costa atlántica, espallando o coñecemento da metalurxia do cobre mediterránea. Stephen Shennan interpretou os seus artefactos como pertencentes a unha elite cultural móbil que se impón sobre as poboacións indíxenas do substrato. Do mesmo xeito, Sangmeister (1972) interpretou a es xente como pequenos grupos de comerciantes e artesáns moi móbiles. Christian Strahm (1995) utilizou o termo "fenómeno campaniforme" (Glockenbecher-Phänomen) para evitar o termo "cultura".

Representación dun enterramento da cultura do vaso campaniforme.

Os artefactos da cultura do vaso campaniforme, polo menos na súa fase inicial, non se distribúen por unha zona contigua como é habitual para as culturas arqueolóxicas, senón que se atopan en concentracións insulares espalladas por Europa. A súa presenza non está asociada a un tipo característico de arquitectura ou de costumes funerarios. Porén, a cultura do vaso campaniforme parece unirse nunha cultura arqueolóxica coherente na súa fase posterior.

As análises máis recentes do "fenómeno campaniforme", publicadas dende a década de 2000, persistiron en describir a orixe do "fenómeno campaniforme" como xurdida dunha síntese de elementos, que representa "unha idea e un estilo que unen diferentes rexións con diferentes tradicións culturais e antecedentes.

Alcance da cultura do vaso campaniforme.

Os estudos de arqueoxenética da década de 2010 puideron resolver en certa medida a cuestión "migracionista vs difusionista". O estudo de Olalde et al. (2017) atopou só "afinidade xenética limitada" entre individuos asociados co complexo campaniforme en Iberia e en Europa Central, o que suxire que a migración tivo un papel limitado na súa primeira propagación desde Iberia. Non obstante, o mesmo estudo comprobou que a maior difusión do complexo campaniforme estivo moi fortemente vinculada á migración e á fluidez da cultura campaniforme entre o Rin e a súa orixe na Península pode ter introducido altos niveis de ascendencia esteparia, resultando nunha transformación case completa do acervo xenético local nuns poucos séculos, ata o punto de substituír preto do 90% do liñaxes patrilineais locais do mesolítico-neolítico.

A orixe do vaso campaniforme remontouse a principios do III milenio a. C. Os primeiros exemplos do deseño campaniforme "marítimo" atopáronse no estuario do Texo en Portugal, datados por radiocarbono no século XXVIII a. C. Argumentase que a inspiración para estes foran os anteriores vasos Copoz con alto nivel de decoración e que se atopan amplamente na ría do Texo en Portugal. Turek rexistrou precursores do Neolítico tardío no norte de África, argumentando que o estilo marítimo xurdiu como resultado dos contactos marítimos entre Iberia e Marrocos na primeira metade do terceiro milenio a. C. En só uns poucos séculos da súa propagación marítima, cara ao 2600 a. C. chegaran á rica ría do Baixo Rin e río arriba en Bohemia e máis aló do Elba onde se fundiron coa cultura da cerámica cordada, como tamén na costa francesa da Provenza e río arriba do Ródano nos Alpes e Danubio.

Castro de Zambujal.

Un importante xacemento arqueolóxico calcolítico en Portugal é o Castro de Vila Nova de São Pedro. Outros asentamentos desta época son Pedra do Ouro e o Castro de Zambujal. Os megálitos creáronse durante este período, comezando antes, a finais do V milenio a. C. e durando ata principios do II milenio a. C. O Castelo de Freixo de Numão, no concello de Vila Nova de Foz Côa, estivo poboado entre o 3000 e o 1300 a. C. aproximadamente. O Cerro do Castelo de Santa Xusta, en Alcoutim, está datado no III milenio a. C., entre os anos 2400 e 1900 a.C.

Puñal de cristal dos Tholos de Montelirio (3000-2500 a. C.)

É tamén o período da gran expansión do megalitismo, coas súas prácticas funerarias colectivas asociadas. A principios do calcolítico este fenómeno cultural, quizais de matices relixiosos, esténdese polas rexións atlánticas e tamén polo sur da Península (ademais tamén se atopa en practicamente todas as rexións atlánticas europeas). Pola contra, a maior parte do interior e das rexións mediterráneas seguen sendo refractarias a este fenómeno.

Recreación de Los Millares.

Outro fenómeno atopado no primeiro calcolítico é o desenvolvemento de novos tipos de monumentos funerarios: tholoi e covas artificiais. Só se atopan nas zonas máis desenvolvidas: o sur de Iberia, desde a ría do Texo ata Almería, e o sureste de Francia.

Finalmente, c. 2600 a. C., comezaron a aparecer comunidades urbanas, de novo especialmente no sur. Os máis importantes son Los Millares e o Castro do Zambujal (pertencente á cultura de Vila Nova de São Pedro ) na Estremadura portuguesa, que ben se poden chamar civilizacións, aínda que carezan da compoñente literaria.

Non está moi claro se algunha influencia cultural orixinada no Mediterráneo oriental ( Chipre? ) puido provocar estas civilizacións. Por un lado o tholos teñen relación con esa zona (inda que non se use como tumba) pero por outro non hai probas materiais de ningún intercambio entre o Mediterráneo oriental e occidental, en contraste coa abundancia de mercadorías importadas do norte de Europa e África.

Dende c. 2150 a. C., a cultura campaniforme introdúcese na Iberia calcolítica. Despois dos primeiros vasos estilo cordado, de clara orixe centroeuropea, a península comeza a producir os seus propios tipos de cerámica campaniforme. O máis importante é o estilo Marítimo ou Internacional que, asociado especialmente ao megalitismo, é durante algúns séculos abundante en toda a península e o sur de Francia.

Dende c. 1900 a. C., o fenómeno campaneiro en Iberia amosa unha rexionalización, producíndose diferentes estilos nas distintas rexións: tipo Palmela en Portugal, tipo Continental na meseta e tipo Almeriense nos Millares, entre outros.

Como noutras partes de Europa, o fenómeno campaniforme (que se especula como de carácter comercial ou quizais relixioso) non altera significativamente as culturas nas que se insire. En cambio, os contextos culturais que existían anteriormente continúan basicamente inalterados pola súa presenza.^{[Cómpre referencia]}

• 
  Vasos e ferramentas de cerámica
• 
  Ídolos de pedra, c. 3500-2700 a. C.
• 
  Ídolo de Estremadura, c. 3500-2700 a. C.
• 
  Xavelinas de cobre, Dolmen de La Pastora
• 
  Disco de ouro, cultura campaniforme
• 
  Artefactos da cultura campaniforme
• 
  Pulseira de ouro de Vila Nova de Cerveira
• 
  Tumba de Tholos, Los Millares

Idade de Bronce

Artigo principal: Idade de Bronce.

Bronce inicial

Segundo as datacións por radiocarbono, o Bronce inicial comezou na Meseta Norte en 2100 a. C. O centro da tecnoloxía da Idade do Bronce está no sueste dende c. 1800 a. C. Alí á civilización de Los Millares seguiu á cultura argárica, sen outra descontinuidade que o desprazamento do núcleo urbano principal algúns quilómetros ao norte, a aparición paulatina de auténticos utensilios de bronce e bronce arsenical e algunha maior extensión xeográfica. O pobo argárico vivía en vilas ou cidades fortificadas bastante grandes.

Dende este centro, a tecnoloxía do bronce estendeuse a outras áreas. Os máis salientables son:

• Bronce do Suroeste Ibérico: no sur de Portugal e no suroeste de España. Estes horizontes arqueolóxicos mal definidos mostran puñais de bronce e unha tendencia expansiva cara ao norte.
• Cultura Cogotas I (Cogotas II é celta da Idade de Ferro): os pobos pastores da meseta unifícanse por primeira vez culturalmente. O seu artefacto típico é unha cerámica troncocónica basta.

Algunhas zonas como a civilización de Vila Nova parecen manterse á marxe da expansión da metalurxia do bronce que se mantivo tecnicamente no período calcolítico durante séculos.

Bronce medio

Idade do Bronce medio c. 1500 a. C. Mostra as principais culturas, as dúas principais cidades e a localización das estratéxicas minas de estaño.

Segundo as datacións por radiocarbono, a Idade do Bronce Medio comezou na Meseta Norte en 1550 a. C. Nas tres fases da Idade do Bronce Ibérica xurdiron diferentes culturas, que foron definidas por rexións con nomes típicos por exemplo: El Argar, Las Motillas, Bronce Atlántico, Bronce Levantino, Montelavar, (Las Cogotas, Proto-Cogotas y Cogotas I) e outros.

Basicamente unha continuación do período anterior. O cambio máis notable ocorre na civilización de El Argar, que adopta o costume grego de enterro en pithoi. Esta fase coñécese como El Argar B, comezando c. 1500 a. C.

O Noroeste (Galicia e o norte de Portugal), rexión que albergaba algunhas das maiores reservas de estaño (necesarias para fabricar o verdadeiro bronce) de Eurasia occidental, converteuse nun foco de explotación mineira, incorporando a tecnoloxía do broncea grande escala. Os seus artefactos típicos son os machados de bronce (Grupo de Montelavar).

A comarca semidesértica da Mancha presenta os seus primeiros signos de colonización co esquema fortificado das motillas. Este grupo está claramente relacionado co Bronce Levantino, mostrando a mesma cultura material.

Bronce final

Mapa da Idade do Bronce final c. 1300 a. C., mostrando as principais áreas culturais.

Segundo a datación por radiocarbono, a Idade do Bronce Final comezou na Meseta Ibérica do Norte en 1350 a. C.

C. 1300 a. C. en Iberia ocorren varios cambios importantes, entre eles:

• Desaparece a cultura calcolítica de Vila Nova, posiblemente en relación directa coa apertura da canle que une a principal cidade de Zambujal co mar. Substitúese por unha cultura non urbana, cuxo artefacto principal é unha cerámica puída.
• El Argar tamén desaparece como tal, o que fora unha cultura moi homoxénea, un estado centralizado para algúns, convértese nun conxunto de moitas cidades fortificadas.
• Las Motillas tamén foron abandonadas.
• A cultura de Cogotas I comeza na Meseta Norte en 1350 a. C. despois da fase Proto-Cogotas.
• O Bronce Levantino desenvólvese na Comunidade Valenciana.
• A cultura dos Campos de Urnas protocelta aparece no Nordeste, conquistando toda Cataluña e algunhas zonas limítrofes.
• O val do baixo Guadalquivir amosa a súa primeira cultura claramente diferenciada, definida pola cerámica puída internamente. Este grupo pode ter algunha relación con Tartessos.
• As culturas do bronce ibérico occidental mostran certo grao de interacción, non só entre elas senón tamén con outras culturas atlánticas de Gran Bretaña, Francia e outros lugares. Isto foi chamado complexo do Bronce Atlántico.

• 
  Diadema de ouro, El Argar. c. 1600 a. C.
• 
  Espada, El Argar. c. 1600 a. C.
• 
  Cerámica, El Argar
• 
  La Bastida de Totana, El Argar. c. 1600 a. C.
• 
  La Almoloya, El Argar. c. 1700 a. C.
• 
  Tholos del Romeral, c. 1800 a. C.
• 
  Tesouro de Villena, c. 1300-1000 a. C.
• 
  Motilla del Azuer, c. 2200-1500 a. C.
• 
  Cascos ou cazos de ouro de Axtroki, País Vasco, c. 1000 a. C.
• 
  Tesouro de Caldas de Reis, Bronce Atlántico
• 
  Depósito de armas, Bronce Final Atlántico. La Era, Lanzahíta.
• 
  Casco de Leiro, Bronce Atlántico, c. 1000 a. C.
• 
  Colar de Sintra. Século -X.
• 
  Caldeiro de Cantabria, Bronce Atlántico.

Idade de Ferro

Artigo principal: Idade de Ferro.

A Idade do Ferro en Iberia ten dous focos: os campos de urnas relacionados con Hallstatt do nordeste e as colonias fenicias do sur. Segundo as datacións por radiocarbono, a Idade de Ferro comezou na Península Ibérica entre 850 e 800 a. C. coa chegada dos fenicios, mentres que na Meseta Norte comezou un pouco máis tarde a Idade do Ferro (ca. 800 ou 700 a. C.).

Durante a Idade de Ferro, considerada a protohistoria do territorio, os celtas chegaron, en varias ondas migratorias, posiblemente comezando antes do 600 a. C.

A escritura tartesa, vista no Algarve e no baixo Alentexo desde finais do século VIII ata o século V a. C., é posiblemente a escrita máis antiga de Europa Occidental. Podería vir do Mediterráneo oriental, quizais de Anatolia ou Grecia.

Culturas da Idade de Ferro inicial

Torque de Burela. Cultura castrexa.

Castro de Santa Trega. Cultura castrexa.

Verracos.

As ferramentas de aceiro temperado xa estaban en uso na Península Ibérica a finais do século VIII a. C.

Desde finais do século VIII a. C., a cultura dos Campos de Urnas do nordeste ibérico comezou a desenvolver a metalurxia do ferro e, finalmente, elementos da cultura de Hallstatt. Os primeiros elementos desta cultura atopáronse ao longo do río Ebro, para despois expandirse río arriba ata A Rioxa e de forma local híbrida ata Áraba. Tamén houbo expansión cara ao sur ata Castelló, con influencias menos marcadas chegando máis ao sur. Algúns foron detectados ao longo do Sistema Ibérico, posiblemente un preludio á formación dos Celtiberos.

Neste período, a diferenciación social fíxose máis visible coa evidencia de xefaturas locais e unha elite hípica. Estas transformacións poden representar a chegada dunha nova onda de culturas do centro de Europa.

A partir destes postos de avanzada do alto Ebro e das montañas ibéricas, a cultura celta estendeuse á meseta e á costa atlántica. Pódense describir varios grupos:

• O grupo Bernorio-Miraveche (norte de Burgos e Palencia), que influiría nos pobos da franxa norte.
• A cultura castrexa do noroeste, en Galicia e norte de Portugal, unha cultura celta con peculiaridades, debido á persistencia de aspectos da fase castrexa anterior da Idade de Bronce atlántica.
• O grupo Douro, posiblemente o precursor do pobo celta Vacceos.
• A cultura Cogotas II, probable precursora dos vetóns celtas ou celtiberos (ou unha cultura precéltica con influencias substanciais celtas), unha cultura marcadamente gandeira que se expandiu paulatinamente cara ao sur ata Estremadura.
• A cultura lusitana, precursora da tribo lusitana, no centro de Portugal e Estremadura. Xeralmente non se considera celta xa que o lusitano non cumpre algunhas das definicións da lingua celta. A súa relación coa cultura celta circundante non está clara. Algúns cren que era esencialmente unha cultura ibérica precéltica con substanciais influencias celtas, mentres que outros argumentan que era unha cultura esencialmente celta con fortes influencias indíxenas precélticas. Houbo argumentos para clasificar a súa lingua como cursiva, unha forma de celta arcaico ou protocelta. Semellante ao que acontece coa cultura castrexa.

Todos estes grupos indoeuropeos teñen algúns elementos comúns, como olería do peite dende o século VI ou armamento uniforme.

Despois de c. 600 a. C., os Campos de Urnas do Nordeste foron substituídos pola cultura ibera, proceso que non se completou ata o século IV a. C. Esta separación física dos seus parentes continentais significaría que os celtas da Península Ibérica nunca recibiron as influencias culturais da cultura de La Tène, incluído o druidismo.

Colonias fenicias

Artigo principal: Iberia cartaxinesa.

Sarcófago fenicio atopado en Cádiz.

Os fenicios do Levante, os gregos e os cartaxineses de África colonizaron partes de Iberia para facilitar o comercio. No século X a. C. fixéronse os primeiros contactos entre fenicios e Iberia (ao longo da costa mediterránea). Neste século xurdiron tamén vilas e cidades nas zonas do litoral sur do leste ibérico.

Os fenicios fundaron a colonia de Gadir (actual Cádiz) preto de Tartessos. Os fenicios seguiron utilizando Cádiz como posto de comercio durante varios séculos deixando unha variedade de artefactos, sobre todo un par de sarcófagos de arredor do século IV ou III a. C.

No século IX a. C., os fenicios, da cidade-estado de Tiro fundaron a colonia de Malaka (actual Málaga) e Cartago (no norte de África). Durante este século, os fenicios tamén tiveron gran influencia na Iberia coa introdución do uso do Ferro, do torno, a produción de aceite de oliva e do viño. Tamén foron responsables das primeiras formas de escritura ibérica, tiveron gran influencia relixiosa e aceleraron o desenvolvemento urbano.

Notas

----

Este artigo sobre historia é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.

---