Iolanda de Bar
_-_Monastery_of_Poblet_-_Catalonia_2014.JPG)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1365 (Gregoriano) valor descoñecido |
| Morte | 13 de agosto de 1431 (Gregoriano) (65/66 anos) Barcelona |
| Lugar de sepultura | Mosteiro de Poblet |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Coroa de Aragón |
| Relixión | Catolicismo |
| Actividade | |
| Ocupación | monarca |
| Lingua | Lingua catalá |
Outro | |
| Título | Raíña consorte de Aragón (1387–1396) |
| Familia | House of Scarpone (en)  |
| Cónxuxe | Xoán I de Aragón (1384 (Gregoriano)–) |
| Fillos | Iolanda de Aragão (pt) |
| Pais | Roberto I de Bar e Maria de França, Duquesa de Bar (pt) |
| Irmáns | Henry of Bar (en) , Eduardo III de Bar, Louis Ier de Bar (pt) , John of Bar (en) , Marie of Bar (en) , Yolande of Bar (en) , Bonne of Bar (en) , Jeanne of Bar (en) e Philip of Bar (en) |
 | |
 | |
Iolanda de Bar, tamén coñecida como Violante de Bar, nada en 1365 no Ducado de Bar (Lorena, Francia) e finada o 3 de xullo de 1431 en Barcelona, foi condesa consorte de Girona (1380 - 1387) e condesa consorte de Cervera (1380 - 1387) e, despois raíña consorte de Aragón, Valencia, de Mallorca, de Sardeña e de Córsega (nominal), duquesa consorte Atenas e de Neoptria e condesa consorte Barcelona, do Rosellón e de Cerdaña (1387 - 1396), como segunda esposa de Xoán I de Aragón (1387-1396).[1]
Culta, políglota, lectora e escritora, deixou como legado un total de 45 volumes de cartas (uns 9 000 folios) nas que fala da vida política e cultural do momento, así como do seu papel como filla, esposa e nai.
Escritas en latín e catalán, é unha das coleccións máis extensas escritas por unha muller na España medieval.
Todas elas consérvanse no Arquivo da Coroa de Aragón, en Barcelona.
Orixes familiares[editar | editar a fonte]
Iolanda era filla do conde Roberto I de Bar e María de Valois.[2][3][4]
Os seus a vós eran, por liña paterna, o conde Henrique IV de Bar e Violante de Flandres, e por liña materna o rei Xoán II de Francia e Bona de Luxemburgo.
Era sobriña do rei Carlos V de Francia e dos duques de Berry, de Borgoña e de Anjou.[2]
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Primeiros anos e voda[editar | editar a fonte]
Iolanda foi educada na Corte francesa durante uns oito anos e, en 1379, cado ela tiña uns 14 anos, o duque de Girona, Xoán, primoxénito de Pedro IV de Aragón, foi a pedir a man desa xove nobre, en contra da expresa vontade do rei, que quería que o seu herdeiro casara cunha princesa siciliana. Aceptada a proposta, Iolanda emprendeu o camiño cara a Perpiñán, onde a esperaba o seu futuro marido. A viaxe durou máis tempo do previsto porque a xove parou en diversas cidades na casa de parentes, como e Dijon ou Aviñón. Chegou a Perpiñán o 29 de abril e o matrimonio celebrouse o día seguinte na capela do Palacio real. O 17 de maio partiron cara a Barcelona onde os esperaban o rei e á súa esposa Sibila de Fortià. Instaláronse en principio en Barcelona, pero por motivos políticos e de saúde, especialmente do infante Xoán, a nova Corte foi itinerante[2].
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Albertí i Casas 2007, pp. 125-139.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Violant de Bar Arquivado 08 de agosto de 2016 en Wayback Machine. no Diccionari biogràfic de dones.
- ↑ Condes e duques de Bar en Medieval Lands (en inglés).
- ↑ Duques de Bar - genealogy (en inglés).
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Iolanda de Bar  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Albertí i Casas, Elisenda (2007): Dames, Reines, abadesses, 18 personalitats femenines a la Catalunya medieval. Barcelona: Albertí Editora, S. L. ISBN 978-84-7246-085-0.
- Bratsch-Prince, Dawn (2006): "The Politics of Self-Representation in the Letters of Violant de Bar (1365–1431)". Medieval Encounters 12 (1): 2–25. doi 10.1163/157006706777502505.
- Bassegoda Nonell, Joan (1999): "Las tumbas reales de la catedral de Barcelona", Butlletí de la Reial Acadèmia Catalana de Belles Arts de Sant Jordi 13: 237-255.
- Poull, Georges (1994): La maison souveraine et ducale de Bar. Nancy: Presses Universitaires de Nancy. ISBN 2-8648-0831-5.
- Riquer, Isabel (1994): "Los libros de Violante de Bar", en: María del Mar Graña Cid (Edit.): Las sabias mujeres. Vol. 1 Educación, saber y autoría (siglos III–XVII)). Madrid: Asociación Cultural Al-Mundayna. ISBN 84-8709-013-3, pp. 161–173.
- Silleras-Fernández, Núria (2010): "Money isn't everithing: Concubinate, Class, and the Rise and Fall of Sibil·la de Fortià, Queen of Aragon", en: Thresa Earenfigth (edit.) Women and Wealth in Late Medievan Europe. Nova York, NY, USA: Palgrave Macmillan. ISBN 978-1-3495-3987-1, pp. 67–83.
- Sobrequés i Callicó, Jaume e Mercè Morales i Montoya (2011): Contes, reis, comtesses i reines de Catalunya. Barcelona: Editorial Base, col. Base Històrica nº 75. ISBN 978-84-1526-724-9.
- Sabaté i Marín, Glòria e Lourdes Soriano Robles (2005): "Reinas catalanas: mujeres, lectoras y protectoras de la cultura (siglos XIV-XV)". En: María del Val González de la Peña (coord.) Mujer y cultura escrita: del mito al siglo XXI. Gijón: Trea. ISBN 84-9704-156-9, pp. 85–96.
- Tasis i Marca, Rafael (1959): Joan I. El rei caçador i músic. Barcelona: Aedos.
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Violant de BarArquivado 08 de agosto de 2016 en Wayback Machine. no Diccionari biogràfic de dones. Xarxa Vives d'Universitats / Generalitat de Catalunya / Consell de Mallorca (en catalán).
- Violant de Bar. Iolanda de Bar na Gran enciclopèdia catalana (en catalán)
