Zhou Zuoren
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 16 de xaneiro de 1885 Shaoxing, República Popular da China (pt)  |
| Morte | 6 de maio de 1967 (82 anos) Pequín, República Popular da China |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | República Popular da China (1949–1967) República da China (1912–1949) Dinastía Qing (1885–1912) |
| Educación | Q15954377 (1901–1907) Rikkyo University (en) Hosei University (en) |
| Actividade | |
| Ocupación | escritor , tradutor , esperantista |
| Empregador | Universidade de Beijing |
| Lingua | Lingua chinesa, Chinés clásico e written vernacular Chinese (en) |
Familia | |
| Cónxuxe | Nobuko Habuto |
| Pai | Zhou Boyi (en) |
| Irmáns | Lu Xun e Zhou Jianren (en) |
Zhou Zuoren (chinés tradicional e simplificado: 周作人; pinyin: Zhōu Zuòrén; Wade-Giles: Chou1 Tso4-jen2), nado o 16 de xaneiro de 1885 e finado o 6 de maio de 1967, foi un escritor e intelectual chinés, especialmente recoñecido como ensaísta e tradutor. Foi o irmán máis novo de Lu Xun (1881-1936), o segundo de tres irmáns.
En 1945, tras a segunda guerra sinoxaponesa, Zhou foi detido por traizón e colaboración co imperio nipón polo goberno nacionalista de Chiang Kai-shek (1887-1975).
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Primeiros anos[editar | editar a fonte]
Zhou Zuoren naceu en Shaoxing (provincia de Zhejiang) o 16 de xaneiro de 1885. Durante a súa adolescencia, estudou na Academia Naval Jiangnan. Seguindo os pasos do seu irmán, Lu Xun, emigrou ao Xapón en 1906 para continuar coa súa educación. Foi nesta época que comezou a aprender o grego antigo, coa intención de traducir os evanxeos ao chinés clásico. Tamén asistiu a clases sobre filoloxía chinesa, impartidas polo revolucionario Zhang Binglin (1869-1936) na Universidade Rikkyo, malia estar matriculado en enxeñaría civil. Regresou a China en 1911, casado cunha muller xaponesa, e empezou a impartir docencia en diferentes institucións.
O Movemento do Catro de Maio[editar | editar a fonte]
Escritor de ensaios en baihua 白话 ou chinés vernáculo, Zhou foi unha importante figura durante o Movemento do Catro de Maio e o Movemento pola Nova Cultura. Neste sentido, defendeu a reforma da literatura. Nun artigo de 1918, proclamou a necesidade dunha "literatura humanista" que "critique ou rectifique calquera costume ou regra contraria aos instintos e á natureza humanas". Como exemplo, citou a tradición de enterrar aos fillos cos pais ou ás esposas cos seus homes para acompañalos na morte. O ideal de Zhou é unha literatura democrática e individualista. Porén, afastouse explicitamente do movemento da literatura popular. Segundo el, a xente común podería entender esta última, mais non aquela.[1] Por outra banda, criticou a ópera de Beijing, á que consideraba desagradable e propia da antiga elite tradicional.[2]
Derradeiros anos[editar | editar a fonte]
En 1945, tras o remate da segunda guerra sino-xaponesa, Zhou foi arrestado por traizón, debido á súa suposta colaboración co goberno de ocupación nipoa liderado por Wang Jingwei (1883-1944). Foi sentenciado a 14 anos na prisión de Nanjing, mais foi liberado en 1949 tras o indulto do novo goberno comunista. Máis tarde, regresou a Beijing, onde continuou a traducir e a escribir, mais publicando con diferentes pseudónimos. Faleceu por unha enfermidade durante a Revolución Cultural.
A súa obra non se divulgou demasiado durante as primeiras décadas da República Popular da China, como consecuencia das acusacións de traizón. Non foi até a liberalización da década de 1980 que os seus textos comezaron a estar dispoñibles.
Obra[editar | editar a fonte]
Zhou chamaba aos seus estudos "misceláneas", como refire no seu ensaio Wo de za xue 我的杂学 ("As miñas misceláneas"). Estaba interesado no folclore, a antropoloxía e a historia natural. Un dos seus escritores favoritos era Havelock Ellis.
Tamén cultivou a tradución, especialmente de linguas como o grego clásico e mais o xaponés clásico. Destacan as súas versións da mímica grega, a lírica de Safo (c. -630-c. -612), as traxedias de Eurípides (c. -430-c. -406), o Kojiki, o Ukiyoburo de Shikitei Sanba (1776-1822), o Makura no Sōshi de Sei Shōnagon (c. 966- c. 1025) ou o Kyogen. Non obstante, consideraba que a súa tradución dos Diálogos de Luciano de Samosata (c. 125-c. 180), que rematou a finais da súa vida, era a súa obra máis conseguida.
Zhou escribiu con regularidade para a revista de humor dirixida por Lin Yutang (1895-1976), e estudou as tradicións chinesas do humor, a sátira, a parodia e os chistes.[3]
Notas[editar | editar a fonte]
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Feng, Liping (1996). "Democracy and Elitism: The May Fourth Ideal of Literature". Modern China (en inglés) 22 (2): 170–196. ISSN 0097-7004. JSTOR 189342.
- Kristof, Nicholas D. (1990). "Beijing Opera Is 200 and Facing a Crisis" (en inglés). Consultado o 10-05-2024.
- Rea, Christopher (2015). The Age of Irreverence: A New History of Laughter in China (en inglés). University of California Press. ISBN 9780520959590.
