Piano eléctrico

O piano eléctrico (E-Piano ou EP, sigla utilizada nos teclados modernos) é unha modalidade de piano que, como di o nome, é eléctrico. Acadou gran popularidade durante as décadas de 1960 e 1970. Por seren máis lixeiros e portátiles, empregáronse tanto na substitución do piano común como na utilización do piano en escolas por poderen ser empregados con altofalantes.

Historia[editar | editar a fonte]

Neo-Bechstein (1929)^[1]^[2]

Vierling-Förster piano (1937)^[3]^[4]

Storytone (1939) by Story & Clark and RCA^[5]^[6]^[7]

Os primeiros pianos eléctricos foron producidos na década de 1920. O Neo-Bechstein electric grand piano, de 1929, foi o primeiro que se deseñou. O piano eléctrico Vierlang-Forster foi presentado en 1937. O piano eléctrico de RCA Storytone foi construído en 1939 coa participación de Story & Clark e RCA. Foi deseñado polo deseñador industrial estadounidense John Vassos e foi presentado por primeira vez na Feira Mundial de 1939.

Eses tipos de piano deixaron de se producir; os últimos que foron fabricados construíronse a mediados da década de 1980.

Moitos artistas pop famosos utilizaron pianos eléctricos, como é o caso The Beatles ("Get Back", por Billy Preston), Pink Floyd ("Sheep"), Billy Joel ("Just The Way You Are"), Stevie Wonder ("You Are the Sunshine Of My Life") e Radiohead ("Everything in Its Right Place" e "Morning Bell") entre outros. Nestas cancións, os artistas empregaron o piano eléctrico da marca Fender Rhodes.

Funcionamento[editar | editar a fonte]

Diferente do piano dixital (ou piano electrónico), cun son producido de forma dixital, o piano eléctrico ten o seu son producido de forma electroacústica. O son prodúcese mecanicamente e os seus sons transfórmanse en sinais eléctricos. Segundo o tipo de fonocaptadores utilizados, os pianos eléctricos poden ser electroestáticos (o modelo CP-70 de Yamaha, Wurlitzer) ou electromagnéticos (Neo-Bechstein electric grand piano, os pianos eléctricos de Rhodes). Ademais, conforme a maneira como o son se produce, poden ser cordas percutidas (Neo-Bechstein electric grand piano, CP-70 de Yamaha), láminas ou barras metálicas percutidas (pianos eléctricos Wurlitzer, pianos eléctricos Rhodes), ou mesmo láminas metálicas beliscadas (o modelo Pianet de Hohner). A empresa RMI tamén fabricou un modelo salientábel, o 368x Electra Piano, combinando clavicémbalo e piano eléctrico.

Técnicas e estilos[editar | editar a fonte]

Como no caso da guitarra e a guitarra eléctrica, o son do piano eléctrico difire moito do piano acústico, e o piano eléctrico emprégrano moitas veces os artistas para crear un son orixinal, auténtico, ademais de ser máis portátil.

Outros instrumentos[editar | editar a fonte]

Algúns instrumentos electroacústicos están relacionados co piano eléctrico, por se trataren tamén de instrumentos con teclas. No entanto, o obxectivo da súa creación foi o de substituír outros instrumentos:

Clavicordios eléctricos: o modelo Clavinet de Hohner
Clavicémbalos eléctricos: o modelo Cembalet de Hohner, o Combo Harpsichord da Baldwin

Notas[editar | editar a fonte]

↑ Winckel, Fritz W. (1931). "Das Radio-Klavier von Bechstein-Siemens-Nernst". Die Umschau 35: 840–843. ISSN 0722-8562.
↑ Schmitz, Hans-W. (1990). "Der Bechstein-Siemens-Nernst-Flügel". Das mechanische Musikinstrument. 16. Jahrgang (abril de 1990) (49): 21–27. ISSN 0721-6092.
↑ Braun, Hans-Joachim (2004). "Music Engineers. The Remarkable Career of Winston E. Knock, Electronic Organ Designer and NASA Chief of Electronics" (PDF). IEEE Conference on the History of Electronics. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 2012-03-09.
↑ Voigt, Wolfgang (1988). "Oskar Vierling, ein Wegbereiter der Elektroakustik für den Musikinstrumentenbau". Das Musikinstrument 37 (1/2): 214–221. (2/3): 172-176.
↑ "#732: Story & Clark Storytone (1941) artdeco design electric piano". Collection Checklist (PDF). National Music Centre. p. 50. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 30 de xuño de 2014. Consultado o 27 de xaneiro de 2021.
↑ Story & Clark EST.1857: Where Tradition Meets Technology (catalog). Quaker Drive Seneca, PA: QRS Music Technologies, Inc. 2008. p. 2.
↑ "RCA Storytone Electric Piano". Antiquity Music, LLC. Arquivado dende o orixinal o 28 de xuño de 2013. Consultado o 05 de febreiro de 2021.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Simons Hall of Electric Pianos

[1] Winckel, Fritz W. (1931). "Das Radio-Klavier von Bechstein-Siemens-Nernst". Die Umschau 35: 840–843. ISSN 0722-8562.

[2] Schmitz, Hans-W. (1990). "Der Bechstein-Siemens-Nernst-Flügel". Das mechanische Musikinstrument. 16. Jahrgang (abril de 1990) (49): 21–27. ISSN 0721-6092.

[braun04-3] Braun, Hans-Joachim (2004). "Music Engineers. The Remarkable Career of Winston E. Knock, Electronic Organ Designer and NASA Chief of Electronics" (PDF). IEEE Conference on the History of Electronics. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 2012-03-09.

[voigt88-4] Voigt, Wolfgang (1988). "Oskar Vierling, ein Wegbereiter der Elektroakustik für den Musikinstrumentenbau". Das Musikinstrument 37 (1/2): 214–221. (2/3): 172-176.

[5] "#732: Story & Clark Storytone (1941) artdeco design electric piano". Collection Checklist (PDF). National Music Centre. p. 50. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 30 de xuño de 2014. Consultado o 27 de xaneiro de 2021.

[6] Story & Clark EST.1857: Where Tradition Meets Technology (catalog). Quaker Drive Seneca, PA: QRS Music Technologies, Inc. 2008. p. 2.

[7] "RCA Storytone Electric Piano". Antiquity Music, LLC. Arquivado dende o orixinal o 28 de xuño de 2013. Consultado o 05 de febreiro de 2021.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]