O estranxeiro
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
| O estranxeiro | |
|---|---|
 | |
| Autor/a | Albert Camus |
| Orixe | Francia |
| Lingua | lingua francesa |
| Tema(s) | Filosofía do absurdo |
| Xénero(s) | Novela filosófica |
| Editorial | Éditions Gallimard |
| Data de pub. | 1942 |
| Páxinas | 184 |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
O estranxeiro[1] (en francés, L'Étranger) é unha novela publicada en 1942, a primeira do escritor Albert Camus. O estranxeiro adoita asociarse á filosofía do absurdo e ao existencialismo, aínda que Camus sempre se distanciou desta última etiqueta. O protagonista, Meursault, é un francés alxeriano indiferente á realidade por resultarlle absurda e inabordable. O progreso tecnolóxico privouno da participación nas decisións colectivas e converteuno en «estranxeiro» dentro do que debería ser a súa propia contorna. Foi traducida ao galego por Valentín Arias López, e publicada en 1991 por Edicións do Cumio[2].
Análise[editar | editar a fonte]
A obra de Camus advirte sobre o home que está a ser creado. É unha denuncia fronte a unha sociedade que esquece o individuo. Foi premonitorio respecto ao cidadán occidental que se atopará a sociedade tras a segunda guerra mundial.
Camus escribiu unha obra provocadora en cuxo trasfondo aparece o rostro desgarrado dunha Europa ferida e violentada por dúas guerras mundiais. Pintou unha historia gris onde a paisaxe está escurecido pola extirpación de calquera paixón ou vontade do home.
Así o seu ateísmo estaba xustificado, a vida non tiña ningún sentido fóra dun mesmo, a confianza en forzas externas a el mesmo producíalle unha sensación de caída cara ao abismo do incerto.
Meursault transfórmase así nun estranxeiro que xulga e remove as pantasmas dunha sociedade angustiada, cuxa moral, carente de sentido, regula a vida dun todo social. Esa moral que condena á morte de igual maneira un home que non chora a morte dunha nai que a un asasino, esa morte que resulta ser a única opción posible para consumar a procura da propia existencia.
