Joaquín Satrústegui
.JPG)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (es) Joaquín Satrústegui y Fernández 17 de outubro de 1909 Donostia, España |
| Morte | 11 de marzo de 1992 (82 anos) Donostia, España |
| Lugar de sepultura | cemiterio de Polloe |
 Substituto na Asemblea Parlamentaria do Consello de Europa | |
Representa: España 7 de maio de 1979 – 24 de xaneiro de 1983 | |
 Deputado no Congreso dos Deputados | |
| 20 de marzo de 1979 – 31 de agosto de 1982 Lexislatura: I lexislatura de España Circunscrición electoral: Circunscrición electoral de Madrid Electo en: Eleccións Xerais 1979 en España | |
| Representante da Asemblea Parlamentaria do Consello de Europa | |
Representa: España 23 de xaneiro de 1978 – 1 de maio de 1979 | |
 Senador de España | |
| 15 de xuño de 1977 – 2 de xaneiro de 1979 Circunscrición electoral: Circunscrición electoral de Madrid | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Madrid |
| Ocupación | político , avogado |
| Partido político | Alianza Liberal Unión de Centro Democrático |
| Lingua | Lingua castelá |
| Familia | |
| Fillos | Miguel Satrústegui |
Premios | |
Joaquín Satrústegui Fernández, nado en Donostia o 17 de outubro de 1909 e finado ibídem o 11 de marzo de 1992, foi un avogado e político monárquico español. Combateu no bando franquista durante a Guerra Civil Española, e evolucionou desde o ultraconservadurismo da súa mocidade cara a posicións liberais, sempre dentro dos sectores monárquicos. Foi un dos asistentes á conferencia do Movemento Europeo celebrada en Múnic en 1962 (denominada como "contubernio de Múnic" polo réxime franquista). Tras a morte de Franco foi elixido sucesivamente senador e deputado.
Biografía[editar | editar a fonte]
Satrústegui naceu no seo dunha familia monárquica, acomodada e con intereses navieiros de Donostia.[1] O seu pai foi Enrique Satrústegui Barrié, barón de Satrústegui.[2] Estudou Dereito na Universidade Central de Madrid, obtendo a licenciatura en 1932. Ampliou os seus estudos en Economía e Dereito Público na Universidade de Georgetown (Estados Unidos).[3] Durante o período republicano formou parte de Renovación Española. O 17 de xullo de 1936, dentro das operacións do golpe de estado que deu inicio á Guerra Civil, formou parte do grupo de mozos militantes do partido monárquico que, liderados por Carlos Miralles, e seguindo ordes do xeneral Mola, ocuparon o porto de Somosierra,[1] co obxectivo de facilitar o acceso a Madrid ás columnas que, desde o norte, debían tomar a capital. Durante a Guerra Civil, Satrústegui, que fixera o servizo militar nas milicias universitarias e obtido o grao de alférez, chegou a capitán de complemento dentro das filas do exército franquista.[4]
Desexando restaurar a monarquía na persoa de Juan de Borbón, desde 1940, unha vez acabada a guerra enfrontouse a Franco, polo que foi multado e detido en varias ocasións. Foi candidato ás eleccións municipais por Madrid do 21 de novembro de 1954,[1] xunto a Joaquín Calvo Sotelo, Juan Manuel Fanjul e Torcuato Luca de Tena, pero os seus interventores foron expulsados do colexio electoral ante o temor do réxime dunha vitoria desta candidatura. Fundou a organización clandestina Unión Española (1957), movemento liberal que propugnaba a forma de Estado democrático para España e recoñecía a Juan de Borbón, entón no desterro, como lexítimo rei de España.[5] Participou no denominado Contubernio de Múnic, maio de 1962, polo que foi desterrado durante case un ano en Fuerteventura, xunto a Jaime Miralles e Fernando Álvarez de Miranda, entre outros.[6]
Co paso do tempo, converteuse nun activo defensor da integración de España na Comunidade Económica Europea, integrado nas plataformas de oposición ao franquismo e oposto á presenza de bases estadounidenses en España. En agosto de 1976, vinculou Unión Española á Federación de Partidos Demócratas e Liberais de Joaquín Garrigues Walker e ao Partido Liberal de Enrique Larroque, constituíndo a Alianza Liberal, da que foi elixido presidente. Colaborara coa oposición na Plataforma de Organismos Democráticos, coa que formou unha plataforma que se presentou ás eleccións de 1977 como Senador,[7] sendo elixido como candidato máis votado pola Circunscrición electoral de Madrid na coalición electoral Senadores por la Democracia.[8] No Senado integrouse no Grupo Progresistas e Socialistas Independentes, xunto a membros dos Partidos Socialista Popular e Esquerda Democrática, entre outros.[9] Tras a disolución de Alianza Liberal, en decembro de 1977, fundou o Partido Liberal Progresista, do que foi nomeado presidente,[10] pero que tamén se disolvería máis tarde. Finalmente, integrouse en Unión de Centro Democrático (UCD), partido que abandonou tras o desastre electoral de outubro de 1982. Foi deputado de UCD por Madrid na primeira lexislatura, na que foi vogal nas comisións de Asuntos Exteriores e Constitucional.
Estaba casado e tivo catro fillos, un deles Miguel Satrústegui.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Ramírez, Pedro J. (14 de outubro de 1976). "100 españoles para la democracia ¿Quién es quién? Joaquín Satrústegui". ABC.
- ↑ "Enlace Ybarra Gamero Cívico-Satrústegui y Silvela". ABC. 15 de abril de 1970.
- ↑ "Una vida al servicio de la Monarquía como fórmula ideal para llegar a la democracia en España". ABC. 13 de marzo de 1992.
- ↑ Subsecretaría del Ejército (27 de marzo de 1939). "Orden de 25 de marzo de 1939 confirmando en su empleo y confiriendo el de Capitán de Complemento del Arma de Infanteria y Capitán provisional de dicha Arma a los Capitanes de Complemento y Tenientes de dicha Escala y la provisional de Infantería cuya relación empieza por don José Colldefors Pou". Boletín Oficial del Estado (86): 1750–51.
- ↑ García, Rocío (28 de maio de 1991). "Joaquín Satrústegui". El País.
- ↑ Villena, Miguel Ángel (9 de xuño de 2012). "El contubernio que preparó la democracia". El País.
- ↑ "Una Constitución que entierre la guerra civil, objetivo de "Senadores para la democracia"". El País. 14 de maio de 1977.
- ↑ "Satrústegui, Aguilar, Villar Arregui y Alonso, senadores por Madrid". El País. 19 de xuño de 1977.
- ↑ "Los grupos parlamentarios del Senado, a favor de la inclusión de los militares". El País. 5 de outubro de 1977.
- ↑ "Satrústegui, presidente del nuevo Partido Liberal Progresista". El País. 18 de decembro de 1977.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Ficha no Senado
- Ficha no Congreso dos Deputados Arquivado 12 de novembro de 2016 en Wayback Machine.
