Jean-Baptiste Franceschi

Jean-Baptiste Franceschi
	;
Nome orixinal	(fr) Jean-Baptiste Francesqui
Biografía
Nacemento	4 de setembro de 1767 ; Lión, Francia
Morte	23 de outubro de 1810 (43 anos); Cartaxena, España
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia
Actividade
Ocupación	oficial
Período de actividade	1792 -
Lingua	Lingua francesa
Carreira militar
Lealdade	Primeiro Imperio Francés
Rama militar	Exército de Terra Francés
Rango militar	general de brigada (pt)
Comandante de (OBSOLETO)	4th Hussar Regiment (en)
Conflito	Guerra da Independencia española
Obra
Arquivos en	Servizo Histórico de Defensa [ GR 8 YD 1037] ;
Outro
Título	Barón
	Premios comandante da Lexión de Honra; Nomes inscritos no Arco do Triunfo (pt) ;

Jean-Baptiste Franceschi ou Francesqui, dito tamén Franceschi-Delonne, nado o 4 de setembro de 1767 en Lión e finado o 23 de outubro de 1810 en Cartagena (Rexión de Murcia) nun campo de prisioneiros a consecuencia do mal trato sufrido, foi un xeneral do Primeiro Imperio francés. Foi un grande afeccionado á arte, e foi galardoado co premio de Roma, o que lle facilitou vivir en réxime de pensión na villa Medici.

Cronoloxía militar[editar | editar a fonte]

Setembro de 1792: únese a compañía das artes.
Elixido subtenente do 9º batallón de voluntarios do Arsenal no exército da Mosela.
Adxunto do xeneral Debelle, no estado maior de artillaría.
1797: capitán do 4º rexemento de húsar es, e axudante de campo do mariscal Soult durante a campaña de Italia.
1799: ascende a xefe de escuadrón.
1802: ascende a xefe de brigada.
1 de febreiro de 1805: ascende a coronel do 8º rexemento de húsares.
24 de decembro de 1805: obtén o grao de xeneral de brigada.
Pasa ao estado maior do príncipe Eugène de Beauharnais, vicerrei de Italia.
1807: é nomeado axudante de campo de Xosé Bonaparte, rei de España.
Agosto de 1808: toma o mando da brigada de cabalaría lixeira, ás ordes de Michel Ney.
1809: é posto ao mando dunha división de cabalaría lixeira en Portugal.
Capturado por El Capuchino, é sucesivamente encarcerado en Sevilla, logo na Alhambra de Granada e, finalmente, en Cartaxena, onde morreu en 1810.

Franceschi en Galiza[editar | editar a fonte]

Posto ás ordes do mariscal Ney, que xunto a Soult, foran encargados por Napoleón en persoa, de perseguir os exércitos de John Moore e do Marqués de la Romana, que desde Astorga se dirixían para Galicia, Franceschi centrouse sobre este último, que escollera entrar polo Valdeorras. De la Romana deixou unha sección nos arredores da Ponte de Domingo Flórez ao mando do xeneral Gabriel de Mendizábal. Este foi quen de rexeitar alí, a comezos do mes de xaneiro de 1809, o ataque da cabalaría de Franceschi, que non tivo outro remedio que regresar sobre os seus pasos e reincorporarse como retagarda ao 6º Corpo de Ney, que ía polo Valcárcel e O Cebreiro. Porén, dada a rapidez da súa cabalaría, Franceschi pisáballe os talóns a Moore, de xeito que antes de Betanzos fixo uns 1.400 británicos prisioneiros, ademais doutros pertrechos.

Logo Franceschi tomou parte na batalla de Elviña, o 16 de xaneiro de 1809, aínda que a cabalaría non puído manobrar a gusto neses terreos cercados de sebes e valados; así que foi comisionado o xeneral Franceschi por Soult para dirixirse cara Santiago de Compostela, cidade que tomou o 17 de xaneiro. Con base nesa cidade, diversas seccións da división de Franceschi, tomaron as localidades importantes da Maía, e logo a cidade de Pontevedra (o 21 de xaneiro). O mesmo Franceschi se dirixiu máis ao sur, tomando outras seccións Vigo (o 31 de xaneiro) e Tui (o 3 de febreiro). Practicamente o xeneral francés non atopou resistencia armada.

Posto xa ás ordes directas de Soult, Franceschi acompañouno a Portugal. Cando se viu obrigado a retirarse aquel, e logo do fracaso francés para dominar Galiza, Franceschi, no mes de xuño de 1809, efectúa coa súa cabalaría as descubertas precisas para asegurar o paso do que queda do exército de Soult a través do Valdeorras e terra do Bolo. Así actúa como vangarda en Viana do Bolo, A Gudiña e Puebla de Sanabria, vías por onde chegarán á Meseta.

Condecoracións[editar | editar a fonte]

1804 : comendador da Lexión de Honor.
1804 : é nomeado Barón do Imperio.
1807 : é nomeado cabaleiro da Orde da Coroa de Ferro.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

López Caneda, Ramón, Valdeorras en la Guerra de la Independencia. O Barco de Valdeorras. Instituto de Estudios Valdeorreses. 1989.
Barreiro Fernández, Xosé Ramón, A transición política (1789 – 1833), en A gran historia de Galicia, t. XI, vol. 1. A Coruña. Arrecife Edicións Galegas. 2007