Gran Premio de Austria de 1977

Gran Premio de Austria de 1977
Detalles da carreira
	Carreira 12 de 17 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1977.
	; Trazado do circuíto de Österreichring.
Data	14 de agosto de 1977
Nome oficial	IX Großer Preis von Österreich
Localización	Circuíto de Österreichring, Spielberg, Estiria, Austria
Percorrido	Percorrido permanente de carreira ; 5´941 km
Distancia	54 voltas, 320´814 km
Clima	Choiva, logo seco
Pole position
Tempo	1:39.32
Volta rápida
Tempo	1:40.96 na volta 52
Podio

O Gran Premio de Austria de 1977 foi unha carreira do Campionato do Mundo Fórmula 1 celebrada no Circuíto de Österreichring o 14 de agosto de 1977. Foi a 12ª carreira da tempada de Fórmula Un de 1977, e o décimo Gran Premio de Austria o oitavo, que se celebrou en Österreichring. Levouse a cabo sobre 54 voltas para cubrir unha distancia de carreira de 320 quilómetros.

Logo de 1976 engadiuse unha chicane chamada "Hella-Licht", en substitución da moi rápida Vost-Hugel Kurve.

Esta carreira viu a primeira vitoria do futuro campión do mundo de Fórmula 1 Alan Jones. O piloto australiano logrou co seu Shadow DN8 a vitoria sobre o heroe local Niki Lauda no seu Ferrari 312T2. Sería a única vitoria na historia de Shadow Racing Cars durante os seus oito anos na Fórmula Un. Terceiro foi Hans Joachim Stuck no seu Brabham BT45B.

Resumo da carreira[editar | editar a fonte]

A choiva caera inmediatamente antes de comezar a carreira deixando a pista mollada, pero non ía chover durante a carreira. A elección de pneumáticos repartiuse entre mollados e slicks. Mario Andretti liderou no comezo ata que o motor do seu Lotus 78 fallou. Nese momento a pista estábase secando. Gunnar Nilsson e Jones protagonizaron as primeiras voltas na pista mollada. Nilsson pasara de 16º ao segundo lugar e Jones progresara desde a 14º posición na grella ao cuarto posto. James Hunt converteuse no líder da carreira. Nilsson entrou en boxes para cambiar os seus desfeitos pneumáticos de choiva do seu Lotus 78, mentres Jones pasou ao Brabham de Hans Joachim Stuck e ao Wolf WR3 de Jody Scheckter para marchar na segunda posición. Jones non progresaría máis pero un fallo no motor no McLaren M26 de Hunt ao final da carreira deixouno primeiro. Nilsson recuperouse da súa parada en boxes e chegou ao terceiro posto ata que unha falla no motor obrigouno a retirarse. Lauda con problemas de dirección chegou co seu Ferrari á segunda posición cando secou a pista, mentres que Stuck logrou a terceira posición. Scheckter trompeou deixando cuarto a Carlos Reutemann no segundo Ferrari 312T2 por diante de Ronnie Peterson no Tyrrell P34 e o segundo McLaren de Jochen Mass logrou o último punto do campionato en sexto lugar. Malia as cambiantes condicións, 16 coches terminaron a carreira con 17 clasificados. O 17º foi Emilio de Villota, quen estrelou o seu McLaren M23 privado nas últimas voltas, na volta 51º.

Pasaran sete anos desde a última vitoria dun australiano (Jack Brabham no Gran Premio de Suráfrica de 1970 ). A vitoria de Jones non tivo efecto na clasificación do campionato. Pero o segundo posto de Lauda, xunto coas retiradas de Scheckter, Andretti e Hunt fortaleceu considerablemente a clasificación de Lauda no campionato, ampliando a súa vantaxe a 16 puntos.

Clasificación[editar | editar a fonte]

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	17	Alan Jones	Shadow-Ford	54	1:37:16.49	14	9
2	11	Niki Lauda	Ferrari	54	+20.13 segs	1	6
3	8	Hans Joachim Stuck	Brabham-Alfa Romeo	54	+34.5 segs	4	4
4	12	Carlos Reutemann	Ferrari	54	+34.75 segs	5	3
5	3	Ronnie Peterson	Tyrrell-Ford	54	+72.09 segs	15	2
6	2	Jochen Mass	McLaren-Ford	53	+1 volta	9	1
7	24	Rupert Keegan	Hesketh-Ford	53	+1 volta	20
8	7	John Watson	Brabham-Alfa Romeo	53	+1 volta	12
9	27	Patrick Nève	March-Ford	53	+1 volta	22
10	30	Brett Lunger	McLaren-Ford	53	+1 volta	17
11	28	Emerson Fittipaldi	Fittipaldi-Ford	53	+1 volta	23
12	33	Hans Binder	Penske-Ford	53	+1 volta	19
13	4	Patrick Depailler	Tyrrell-Ford	53	+1 volta	10
14	34	Jean-Pierre Jarier	Penske-Ford	52	+2 voltas	18
15	19	Vittorio Brambilla	Surtees-Ford	52	+2 voltas	13
16	18	Vern Schuppan	Surtees-Ford	52	+2 voltas	25
17	36	Emilio de Villota	McLaren-Ford	50	Accidente	26
Ret	20	Jody Scheckter	Wolf-Ford	45	Trompo	8
Ret	1	James Hunt	McLaren-Ford	43	Motor	2
Ret	23	Patrick Tambay	Ensign-Ford	41	Motor	7
Ret	6	Gunnar Nilsson	Lotus-Ford	38	Motor	16
Ret	16	Arturo Merzario	Shadow-Ford	29	Caixa de cambios	21
Ret	26	Jacques Laffite	Ligier-Matra	21	Fuga aceite	6
Ret	5	Mario Andretti	Lotus-Ford	11	Motor	3
Ret	10	Ian Scheckter	March-Ford	2	Accidente	24
Ret	22	Clay Regazzoni	Ensign-Ford	0	Accidente	11
NSC	38	Brian Henton	March-Ford
NSC	39	Ian Ashley	Hesketh-Ford
NSC	25	Héctor Rebaque	Hesketh-Ford
NSC	9	Alex Ribeiro	March-Ford

Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

Clasificación do campionato de pilotos

Pos	Piloto	Puntos
1	Niki Lauda	54
2	Jody Scheckter	38
3	Carlos Reutemann	34
4	Mario Andretti	32
5	James Hunt	22

Clasificación do campionato de construtores

Pos	Construtor	Puntos
1	Ferrari	71 (73)
2	Lotus-Ford	47
3	Wolf-Ford	38
4	McLaren-Ford	35
5	Brabham-Alfa Romeo	27

Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os 8 mellores resultados das primeiras 9 roldas e os 7 mellores resultados das últimas 8 roldas contan para o campionato. Os números sen paréntese son os puntos do campionato, os números entre paréntese son o total de puntos anotados.

Carreira anterior: Gran Premio de Alemaña de 1977	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1977	Carreira seguinte: Gran Premio dos Países Baixos de 1977
Carreira anterior: Gran Premio de Austria de 1976	Gran Premio de Austria	Carreira seguinte: Gran Premio de Austria de 1978

Notas[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

"The Official Formula 1 website". Consultado o 2008-01-27.