Enric Arredondo

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaEnric Arredondo
Biografía
Nacemento5 de abril de 1940 Editar o valor em Wikidata
Barcelona, España Editar o valor em Wikidata
Morte16 de decembro de 2006 Editar o valor em Wikidata (66 anos)
Barcelona, España Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeEspaña Editar o valor em Wikidata
EducaciónInstitut del Teatre Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónactor Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua castelá e lingua catalá Editar o valor em Wikidata

IMDB: nm0037188 Find a Grave: 17062530 Editar o valor em Wikidata

Enric Arredondo, nado en Barcelona o 5 de abril de 1940 e finado na mesma cidade en decembro de 2006, foi un actor catalán.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Tivo unha importante e extensa traxectoria tanto en cine coma en teatro e televisión, sen esquecer a súa faceta de actor de dobraxe.

Protagonista de Estudo 1 para TVE e de numerosas obras teatrais, acadou gran fama a raíz do seu papel na serie Periodistas onde durante catro anos (entre 1998 e 2002) interpretou o director do ficticio xornal Crónica Universal.

En cine participou en películas como No respires: El amor está en el aire (1999), de Joan Potau; Asunto interno (1996), de Carlos Balagué; Sombras paralelas (1994), de Gerardo Gormezano ou La fiebre del oro (1993) de Gonzalo Herralde entre outras.

En teatro cabe salientar traballos seus coma La bohèmia, Molt soroll per a no res, Ivanov, La fundación, Los domingos, bacana, El knack, El criat de dos amos, Oncle Vània, Via Gagarin, Serebriakov ou Morte accidental dun anarquista. Tamén interpretou un texto escrito por el mesmo con matices autobiográficos, La bohemia.

Nos últimos anos da súa vida colaborou episodicamente en Hospital Central (en 2004) e El Comisario (en 2002). Deixou unha película, Dos billetes, de Javier Serrano, pendente de estrea no momento do seu falecemento e que supuxo o seu último traballo interpretativo.

En 1993 recibiu o Premio Nacional de Cinematografía da Generalitat de Cataluña.

En 1997 estivo máis de tres meses en coma, espertando finalmente e retomando o seu traballo como actor. Nos últimos anos da súa vida viñera padecendo unha enfermidade ósea dexenerativa que lle levou a realizar os seus últimos traballos en cadeira de rodas.

Estivo casado coa tamén actriz Carmen Fortuny.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]