Balduíno II de Xerusalén
 | Este artigo contén varias ligazóns externas e/ou bibliografía ao fin da páxina, mais poucas ou ningunha referencia no corpo do texto. Por favor, mellora o artigo introducindo notas ao pé, citando as fontes. Podes ver exemplos de como se fai nestes artigos. |
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1060 Rethel (Reino de Francia) |
| Morte | 21 de agosto de 1131 (70/71 anos) Xerusalén (Reino de Xerusalén) |
| Lugar de sepultura | Santo Sepulcro |
 Monarca Reino de Xerusalén | |
| Rei de Xerusalén | |
| | |
| Datos persoais | |
| Relixión | Catolicismo |
| Actividade | |
| Ocupación | gobernante , político |
Outro | |
| Título | Rei de Xerusalén (1118–1131) Conde de Edesa (1100–1118) |
| Familia | House of Rethel (en)  |
| Cónxuxe | Morfia de Melitene (1101–) |
| Fillos | Melisende de Jerusalém (pt) , Hodierna de Trípoli (pt) , Alice de Antioquia (pt) , Ioveta de Betânia (pt) |
| Pais | Hugh I, Count of Rethel (en) e Melisende of Crécy (en) |
| Irmáns | Matilda, Countess of Rethel (en) , Gervais de Rethel (pt) e Hodierne of Rethel (en) |
 | |
 | |
Balduíno II de Rethel, coñecido tamén como Balduíno II de Bourg, Balduíno II de Edesa e Balduíno II de Xerusalén, nado en 1060 en Francia, e finado en Xerusalén o 21 de agosto de 1131, foi o segundo conde de Edesa desde 1100 a 1118, e o segundo rei de Xerusalén desde 1118 até a súa morte.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Liñaxe[editar | editar a fonte]
Balduíno era fillo de Hugo I de Rethel e da súa esposa Melisenda de Montlhéry. Tiña dous irmáns máis novos, Xervasio e Manases, e dúas irmás, Matilde e Hodierna. As fontes refírense a Balduíno como primo dos irmáns Eustaquio de Boulogne, Godofredo de Bouillon e Balduíno de Boulogne, pero a relación familiar exacta non se coñece. Algúns autores (en particular Steven Runciman na súa Historia das Cruzadas) citan unha ficticia Ida de Boulogne como avoa de Balduíno II para forzar a relación familiar, pero tal persoa nunca existiu.
Conde de Edesa[editar | editar a fonte]
Balduíno deixou á súa familia para seguir aos seus primos na Primeira Cruzada en 1096. Durante esta Cruzada, Balduíno de Boulogne converteuse en conde de Edesa, sucedendo ao seu curmán Balduíno I cando este entrou ao servizo de Bohemundo I de Antioquía, príncipe de Antioquía en 1100, cando Balduíno I Boulogne foi elixido rei de Xerusalén á morte do seu irmán Godofredo, e Balduíno de Bourcq pasou a ser conde de Edesa no seu lugar. Como conde, en 1101 casou con Morfia de Melitene, filla do príncipe armenio Gabriel de Melitene. Tamén axudou a rescatar a Bohemundo cando foi apresado polos danisméndidas (liñaxe turcomán que dominou a Anatolia oriental entre os séculos XI e XII), pois prefería a Bohemundo ao sobriño deste, Tancredo, que era entón o rexente.
En 1102 Balduíno e Tancredo axudaron ao rei Balduíno I contra os exipcios en Ascalón. En 1104 os turcos selxúcidas invadiron Edesa e, co apoio de Antioquía, o conde Balduíno loitou contra eles na batalla de Harran. Esta batalla foi desastrosa, e o conde Balduíno foi feito prisioneiro; Tancredo pasou a ser rexente de Edesa na súa ausencia. Tancredo e Bohemundo prefiriron pagar os rescates polos seus propios prisioneiros aos selxúcidas que acordar un intercambio por Balduíno, polo que o conde estivo prisioneiro en Mosul até 1108, cando foi rescatado por 60 000 dinares por Xoscelino de Courtenay. Tancredo negouse a devolverlle Edesa, pero co apoio dos armenios, os bizantinos e incluso dos selxúcidas, Tancredo vise obrigado a retirarse. En 1109, tras reconciliarse con Tancredo, os dous participaron no asedio de Tripoli.
Rei de Xerusalén[editar | editar a fonte]
Sucesión[editar | editar a fonte]
En apoio a Balduíno durante o ataque a Damasco estaba tamén o seu novo xenro Fulco V de Anjou. Balduíno tivera catro fillas con Morfia: Melisenda, Alicia, Hodierna e Ioveta.
En 1129 Balduíno designou a Melisenda como a súa herdeira, e acordou seu matrimonio con Fulco. Alicia e Hodierna tamén casaron con importantes príncipes, Bohemundo II de Antioquía e Raimundo II de Trípoli, respectivamente. En 1131 Balduíno enfermou, morrendo o 21 de agosto. Foi enterrado na Igrexa do Santo Sepulcro.
Guillerme de Tiro describe a Balduíno como "un home devoto e temeroso de Deus, notábel pola súa lealdade e pola súa grande experiencia en asuntos militares", e di que o seu sobrenome era "o Espiñoso" (cognominatus est Aculeus). Ibn al-Qalanisi, que se refire a el como "Balduíno o Menor" (Baghdawin al-ru'aiuis) para distinguilo de Balduíno I, sinala que "non había outro entre eles que tivese un xuíz tan sagaz e tal capacidade de goberno". Melisenda, herdeira por dereito do reino, sucedeu ao seu pai xunto con Fulco como seu consorte. Os novos reis foron coroados o 14 de setembro de 1131.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Balduíno II de Xerusalén  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Guillerme de Tiro, A History of Deeds Done Beyond the Sea, trad. por E. A. Babcock e A. C. Krey, Nova York, Columbia University Press, 1943.
- Hans E. Mayer, Historia de las cruzadas, Madrid, Istmo, 2001.
- Alan V. Murray, The Crusader Kingdom of Jerusalem: A Dynastic History 1099-1125, Prosopographia & Genealogía, 2000.
- Steven Runciman, Historia de las Cruzadas, II: El reino de Jerusalén, Madrid, Alianza, 1978.
- Ferdinandi, Sergio (2017): La Contea Franca di Edessa. Fondazione e Profilo Storico del Primo Principato Crociato nel Levante (1098-1150). Roma: Pontificia Università Antonianum. ISBN 978-88-7257-103-3.
| Predecesor: Balduíno I |
 Conde de Edesa 1100 - 1118 |
Sucesor: Xoscelino I |
| Predecesor: Balduíno I |
Rei de Xerusalén 1118 - 1131 |
Sucesor: Melisenda e Fulco |
