Pecíolo
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xullo de 2017.) |
 | Este artigo ou sección precisa dunha revisión do formato que siga o libro de estilo da Galipedia. Pode axudar a mellorar este artigo e outros en condicións semellantes. |
O pecíolo (do latín "petiolus", forma diminutiva de "pes" "pedis", pé, tronco dunha planta) é o rabiño que une a lámina dunha folla á súa base foliar ou ao talo. Falta nas follas sésiles e pode ser unha característica determinante para a identificación da planta.
Características
[editar | editar a fonte]O pecíolo desenvólvese na fase xerminativa da plántula, no tecido embrionario chamado hipocotilo. Do alongamento do hipocotilo xorde o cotiledón ou plúmula (tecido precursor da folla) e o terminal ou meristema apical. As células externas diferéncianse e maduran converténdose nunha capa epidérmica. Algunhas das células interiores convértense en colénquimas, proporcionando o sostén ó xove pecíolo. Os grupos de células alongadas forman as hebras provasculares. O resto do pecíolo está composto por células parenquimáticas situadas entre a epiderme e os feixes provasculares formando o córtex, xunto coas situadas dentro destes feixes, que forman a medula.
O parénquima que irradia entre os precursores dous feixes vasculares forma os chamados raios de medula.
Estes tecidos son os predecesores do tecido peciolar maduro e definen as funcións básicas do pecíolo:
- Mantemento estrutural.
- Engrosamento e elongación.
- Transporte de fluídos entre o talo e a lámina ou limbo foliar.
