Cerco de Xerusalén do ano 70
Cerco de Xerusalén | ||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Parte de primeira guerra xudeu-romana | ||||||||||||||
![]() Mapa indicando o progreso do exército romano durante o cerco | ||||||||||||||
| ||||||||||||||
Belixerantes | ||||||||||||||
![]() |
![]()
|
Celotes | ||||||||||||
Líderes | ||||||||||||||
Tito | Simón Bar Giora | Xoán de Gischala Eleazar ben Simón | ||||||||||||
Forzas en combate | ||||||||||||||
70 000 | entre 15-20 000 | 10 000 | ||||||||||||
Baixas | ||||||||||||||
Descoñecido | Todos | Todos |
O Cerco de Xerusalén do ano 70 d. C. foi o evento decisivo da primeira guerra xudeu-romana. O exército romano, dirixido polo futuro emperador Tito, xunto a Tiberio Xulio Alexandre como o seu segundo ao mando, asediaron e conquistaron a cidade de Xerusalén, que estaba baixo o control das faccións xudías rebeldes desde o ano 66, despois das revoltas de Xerusalén dese ano, cando se formou o Goberno Libre de Xudea na cidade.
O cerco rematou o 30 de agosto do 70[1] coa queima e destrución do Segundo Templo de Xerusalén e o saco dos romanos da cidade baixa. A destrución do templo aínda se recorda anualmente no Tisha B'Av xudeu. O Arco de Tito, celebrando o saco de Xerusalén e do Templo, aínda permanece en pé sobre Roma. A conquista da cidade completouse o 8 de setembro do ano 70.
Cerco[editar | editar a fonte]
Malia que durante a primeira guerra xudeu-romana, os celotes tiveron éxitos iniciais en repeler os asedios romanos e expulsar a gran número de lexionarios fose de Xudea; pero, a falta dun bo liderado, empezaron a pelexar entre eles. Ademais, aínda que eran hábiles en tácticas de guerrillas e emboscadas contra as lexións romanas, careceron de disciplina, formación e preparación para as batallas.
Tito comezou o seu asedio poucos días antes da Pascua xudía,[2] xunto con tres lexións: V Macedonica, XII Fulminata e XV Apollinaris[3], rodearon a cidade polo lado occidental e unha cuarta lexión (X Fretensis) fixo o propio polo Monte das Oliveiras no leste.[4] Logrou exercer gran presión sobre a subministración de alimentos e auga dos habitantes da cidade,[5] ao permitir aos peregrinos ingresar na cidade para celebrar pascua e, logo, negarlles a saída.[6] Despois de que varias incursións xudías matasen a algúns soldados romanos, Tito enviou a Flavio Xosefo, o historiador xudeu, a negociar cos defensores; isto terminou cos xudeus ferindo ao negociador cunha frecha e outra incursión lanzada pouco despois. Tito tamén foi capturado durante este ataque repentino, pero logrou escapar.
A mediados de maio, Tito ordenou destruír a recentemente construída Terceira Muralla cun ariete, o cal abriu unha brecha nela e na Segunda Muralla. Logo, virou a súa atención á Fortaleza Antonia, situada xusto ao norte do Monte do Templo. Os defensores xudeus dividíronse entón en dúas faccións: o grupo de Xoán de Gischala asasinou a outro líder das faccións, Eleazar ben Simón, e os seus homes se atrincheiraron nos patios do templo.[2] A inimizade entre Xoán de Gischala e Simón bar Giora quedou esquecida só cando os romanos comezaron a construír ramplas para acceder ao interior do recinto. Os romanos foron entón arrastrados á rúa na loita contra os celotes, pero ordenóuselles retirarse ao templo para evitar grandes perdas. Flavio Xosefo fracasou noutro intento de negociar e os ataques xudeus impediron a construción de torres de asedio na Fortaleza Antonia. Os alimentos, a auga e outras provisións foron minguando ao interior de Xerusalén, pero conseguiuse introducir ás furtadelas devanditos recursos da cidade, burlando ás forzas romanas no proceso. Para poñer fin a esta situación, emitíronse ordes para construír un novo muro e tamén se reiniciou a construción da torre de asedio.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c1/Catapulta_by_Edward_Poynter.jpg/220px-Catapulta_by_Edward_Poynter.jpg)
Logo de varios intentos errados de penetrar ou escalar as murallas da Fortaleza Antonia, os romanos lanzaron finalmente un ataque secreto, co que sorprenderon aos gardas celotes durmindo e lograron conquistar a fortaleza. Este era o segundo maior edificio do perímetro defensivo da cidade, despois do Monte do Templo, e constituía un excelente punto de partida para asaltar o propio Templo. Os arietes non tiveron grande éxito, pero na loita as paredes incendiáronse cando un soldado romano lanzou un tizón a unha delas.
Destruír o Templo non estaba entre os obxectivos de Tito, posiblemente debido ás grandes ampliacións levadas a cabo por Herodes I o Grande unhas poucas décadas antes. O máis probable é que Tito quixese apoderar del e transformalo nun templo dedicado ao culto imperial e ao panteón romano. Malia que Tito non desexaba quéimaa do Templo, o incendio pronto estivo fóra de control. O edificio quedou destruído na data coñecida como Tisha b'Av, a finais de agosto, e as chamas propagáronse ás zonas residenciais da cidade.[7][4]
As lexións romanas esmagaron rapidamente á resistencia xudía restante. Parte dos xudeus que se salvaron escaparon por medio de túneles subterráneos escondidos, mentres que outros se dirixiron aos altos da cidade para resistir.[8] Esta defensa detivo o avance romano debido a que os atacantes tiveron que construír torres de asedio para asaltar aos que aínda se defendían. A cidade estivo baixo completo control romano para o 8 de setembro e os romanos continuaron perseguindo aos xudeus que fuxiran da cidade.[9][10]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Matthew Bunson A Dictionary of the Roman Empire p.212
- ↑ 2,0 2,1 Schäfer 2003, p. 129-130.
- ↑ Sheppard 1999.
- ↑ 4,0 4,1 Levick 1999, p. 116-119.
- ↑ Ben-Yehuda 2010, p. 91.
- ↑ Colautti 2002, p. 115-131.
- ↑ Schäfer 2003, p. 191-192.
- ↑ Peter J. Fast (November 2012). 70 A. D.: A War of the Jews. AuthorHouse. p. 761. ISBN 978-1-4772-6585-7.
- ↑ Si Sheppard (20 October 2013). The Jewish Revolt AD 66–74. Bloomsbury Publishing. ISBN 978-1-78096-185-9.
- ↑ Dr Robert Wahl (2006). Foundations of Faith. David C Cook. p. 103. ISBN 978-0-7814-4380-7.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
![]() |
A Galipedia ten un portal sobre: Historia |
![]() |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Cerco de Xerusalén do ano 70 |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Ben-Yehuda, Nachman (2010). Theocratic Democracy: The Social Construction of Religious and Secular Extremism. Oxford University Press.
- Colautti, Frederico M. (2002). Passover in the Works of Flavius Josephus. BRILL.
- Levick, Barbara (1999). Vespasian. Routledge.
- Schäfer, Peter (2003). The History of the Jews in the Greco-Roman World: The Jews of Palestine from Alexander the Great to the Arab Conquest. Routledge.
- Sheppard, Si. The Jewish Revolt AD 66?74. Bloomsbury Publishing. ISBN 9781780961842.
- Telushkin, Joseph (1991). Jewish Literacy. Nova York: William Morrow and Co.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Second Temple and Talmudic Era Arquivado 14 de agosto de 2016 en Wayback Machine.. The Jewish History Resource Center: Project of the Dinur Center for Research in Jewish History, Universidade Hebrea de Xerusalén
- O Monte do Templo e a Fortaleza Antonia
- Mapa do cerco de Xerusalén