AERCam Sprint
AERCam Sprint (acrónimo de Autonomous Extravehicular Activity Robotic Camera Sprint) foi un experimento da NASA para demostra-lo uso dun prototipo de cámara de televisión de voo libre que podería usarse para inspeccións do exterior da Estación Espacial Internacional.
AERCam ten forma de esfera de 360 mm de diámetro e uns 16 kg de peso, albergando un par de cámaras de televisión, un sistema de aviónica e doce pequenos propulsores alimentados por nitróxeno. A esfera foi soltada polo especialista de misión Winston E. Scott durante un paseo espacial na misión STS-87 e voou libremente na parte frontal da bodega de carga durante uns 30 minutos. A esfera estaba controlada de forma remota polo piloto Steven Lindsey desde a ponte do transbordador usando un control manual, dous ordenadores portátiles e unha antena montada na ventá. AERCam deseñouse para voar moi lentamente, a uns 7 cm/s. O control remoto de AERCam levouse a cabo mediante comunicación por radio de dous sentidos en UHF, transmitindo datos ó operador relativos ó estado dos sistemas da esfera. As imaxes de televisión eran transmitidas por un enlace en banda S. Durante o experimento retransmitíronse imaxes en directo mediante o Control de Misión. AERCam monta dúas cámaras en miniatura, unha cunha lente de 6 milímetros e a outra de 12 milímetros. O exterior da esfera está recuberto por unha capa de Nomex de 1,5 cm de espesor para amortecer calquera contacto accidental coa superficie dunha nave e previr danos.
Deseño[editar | editar a fonte]
A maior parte dos sistemas da esfera derívanse do desenvolvemento da mochila espacial SAFER (Simplified Aid for EVA Rescue). Os propulsores, a aviónica básica, os sensores de estado sólido, a electrónica de mantemento de actitude, o tanque de nitróxeno e o controlador manual son idénticos ós usados en SAFER. Os propulsores teñen un pulo dun décimo do pulo dos de SAFER.
AERCam está alimentado por baterías de litio. A alimentación eléctrica e a subministración de nitróxeno lle proporcionan unha autonomía de a lo menos sete horas, que é a duración máxima dunha caminata espacial normal. A esfera leva unha pequena lanterna idéntica á que levan os astronautas no casco. Arredor da superficie e equidistantes, a esfera leva seis pequenas luces amarelas parpadeantes para facela visible na escuridade.
A fronte da esfera está marcada con bandas e frechas, mentres que a parte posterior ten marcas de puntos. Estas marcas axudan ó operador para determinar a orientación de AERCam. Na esfera hai unha pequena tira de tecido para facilitar a solta e recollida por parte dos astronautas.
Notas[editar | editar a fonte]
- Mark Wade (2011). "AERCam" (en inglés). Consultado o 12 de xuño de 2011.
- AERCam SprintArquivado 05 de xuño de 2011 en Wayback Machine.
- Autonomous EVA Robotic Camera (AERCam) Sprint