Nosferatu
| Nosferatu | |
|---|---|
 Logo do filme. | |
| Ficha técnica | |
| Título orixinal | Nosferatu, eine Symphonie des Grauens |
| Director | F. W. Murnau |
| Produtor | Enrico Dieckmann Albin Grau |
| Guión | Henrik Galeen |
| Baseado en | Drácula de Bram Stoker |
| Intérpretes | Max Schreck Gustav von Wangenheim Greta Schröder Alexander Granach Ruth Landshoff Wolfgang Heinz |
| Música | Hans Erdmann |
| Fotografía | Fritz Arno Wagner Günther Krampf |
| Distribuidora | Film Arts Guild |
| Estrea | 1922 |
| Duración | 94 minutos |
| Orixe |  República de Weimar |
| Xénero | Terror |
| Na rede | |
         | |
Nosferatu, eine Symphonie des Grauens, ou simplemente Nosferatu é un filme clásico do expresionismo alemán dirixido por F. W. Murnau e protagonizado por Max Schreck como o vampiro Conde Orlok. O filme, rodado en 1921 e estreado en 1922, foi unha adaptación non autorizada do Drácula de Bram Stoker, cos nomes e outros detalles cambiados porque o estudio non puido obter os dereitos da novela (o termo "vampiro" trocouse por "nosferatu" e "Conde Drácula" por "Conde Orlok").
Sinopse[editar | editar a fonte]
Na cidade de Wisborg viven felices o xove Hutter e a súa muller Ellen, ata que o escuro axente inmobiliario Knock decide enviar a Hutter a Transilvania para pechar un negocio co conde Orlok. Trátase da venda dunha leira de Wisborg, que linda coa casa de Hutter. Durante a longa viaxe, Hutter recala nunha pousada, onde bota unha ollada a un vello tratado sobre vampiros que atopa na súa habitación. Unha vez no castelo, é recibido polo sinistro conde. Ó día seguinte, Hutter érguese con dúas pequenas marcas no pescozo, que interpreta como picaduras de tabáns. Unha vez asinado o contrato, descobre que o conde é, en realidade, un vampiro. Ó velo partir cara ó seu novo fogar, Hutter teme por Ellen.
Personaxes[editar | editar a fonte]
- Max Schreck como Conde Orlok
- Gustav von Wangenheim como Thomas Hutter
- Greta Schröder como Ellen Hutter
- Alexander Granach como Knock
- Georg H. Schnell como Harding
- Ruth Landshoff como Ruth
- John Gottowt como Profesor Bulwer
- Gustav Botz como Profesor Sievers
- Max Nemetz como Capitán do Empusa
- Wolfgang Heinz como Primeiro ó mando do Empusa
- Heinrich Witte como Garda do asilo
- Guido Herzfeld como innkeeper
- Karl Etlinger como estudante con Bulwer
- Hardy von Francois como Doutor do hospital
- Fanny Schreck como Enfermeira do hospital
Na cultura popular[editar | editar a fonte]
En 1977, o cineasta afeccionado José Ernesto Díaz Noriega fixo unha humorística e iconoclasta sonorización de Nosferatu, titulada Manuscrito encontrado en Zarazwela ou Nos fera tu la pugnete. Utilizando unha copia da versión inglesa en S8 mm, e "observando a curiosa coincidencia da ficción que se relata no filme coa historia",[1] Díaz Noriega adaptou o argumento do vampiro aos anos da Transición española, convertendo a Arias Navarro en Dráculas Navarro, a Juan Carlos de Borbón en Jonathan Carolus (príncipe de Franconia) e a Santiago Carrillo en Jacobus Carrillus. A Transilvania orixinal convértese en Galitzia e o Pazo de Meirás no castelo do vampiro. Todos os personaxes de Murnau encontran equivalencia nos actores políticos da Transición.[2]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Cuesta, Xoán; Folgar; Xosé Mª (1983, abril-maio-xuño). "José Ernesto Díaz Noriega, cineasta". Grial, Tomo XXI. Vigo: Galaxia, p. 152.
- ↑ Piñuel, Enrique (23 marzo 2019). "Los vampiros de la Transición". El Salto.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Nosferatu  |
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Ficha na IMDb (en inglés)
- Ficha en Filmaffinity (en castelán)
| Control de autoridades |
|
|---|
