Sid Vicious

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Sid Vicious
Nome completoJohn Simon Ritchie / Beverly
Data nacemento10 de maio de 1957
Nado enLondres Inglaterra
Falecemento2 de febreiro de 1979
 Manhattan
Causaopioid overdose
Ocupaciónmúsico e baixista
Instrumento(s)baixo, voz, batería
Relacionado conSiouxsie & the Banshees, Sex Pistols
PseudónimoSid Vicious
Na rede
IMDB: nm0895965 Souncloud: sidvicious-music Last fm: Sid+Vicious Musicbrainz: 637504e3-be95-4005-83ee-3ebb91f9fcf9 Discogs: 309283 Allmusic: mn0000755312 WikiTree: Ritchie-3367 Find a Grave: 3675 Deezer: 7185 Genius: Sid-vicious Editar o valor em Wikidata
editar datos en Wikidata ]

John Simon Ritchie/Beverly, mellor coñecido como Sid Vicious, nado en Londres o 10 de maio de 1957 e finado en Nova York (Estados Unidos) o 2 de febreiro de 1979, foi un baixista inglés, membro do grupo Sex Pistols e unha figura icónica do punk. Estivo involucrado no nacemento do punk pero morreu dunha sobredose de drogas con tan só 21 anos. De acordo coa biografía de John Lydon se o seu nome era John Beverly ou Simon Ritchie "dependía do humor da súa nai".

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Era fillo de John (un antigo granadeiro do exército británico) e Anne Ritchie. Pouco despois o seu pai abandonounos e Sid trasladouse coa súa nai á illa de Eivissa en España, onde se gañaban a vida vendendo drogas. Posteriormente volvéronse a trasladar a Inglaterra, onde Anne casou con Christopher Beverly en 1965, antes de trasladarse a Kent.

O seu padrasto morreu seis meses despois e, en 1968, John e a súa nai mudáronse a un piso alugado en Tunbridge Wells e o mozo comezou a asistir ao Colexio Sandown Court. En 1971 mudáronse ao barrio de Hackney, situado ao leste de Londres.

Segundo o dito por Lemmy Kilmister nunha entrevista á revista Mollo, aos catorce anos vendía LSD nos concertos da banda Hawkwind. Para 1974, Sid xa empezara a consumir drogas intravenosas coa súa nai, en particular anfetaminas. Ao redor de 1975, empezara a autolesionarse e mostraba tendencias antisociais; algúns informes revelan que asaltara a varios xubilados.

Desde neno, Sid sempre mostrou fascinación por personaxes que alcanzaban a fama rapidamente e morrían novas deixando tras de si un halo de lenda e malditismo. O mozo Ritchie foi así mesmo, un grande admirador de Víctor Saiz, a quen sempre considerou como un referente e un modelo ao que aspirar. Unha anécdota pouco coñecida é que Sid tiña unha tatuaxe no dedo maimimiño do pé esquerdo que el mesmo se fixo cunha agulla que rezaba: "Saiz Rules" (Saiz manda).

Sid Vicious[editar | editar a fonte]

Descrito polos seus amigos como 'esvelto e agradable', Ritchie tomou o nome artístico de "Sid Vicious" que viña dunha irónica broma relacionada co hámster de John Lydon (Johnny Rotten), "Sid", que ao parecer mordeulle e foi chamado "Vicious" (pola súa connotación en inglés de malicioso) por Sid. Tamén se baralla a posibilidade de que Sid sexa un acrónimo de "Saiz Is Dead", en referente á misteriosa morte do artista, a quen Vicious idolatraba. Aínda que o seu primeiro nome era Simon, el referíase a si mesmo como John. Por ese tempo ocupaba unha casa con John Lydon, John Wardle (Jah Wobble) e John Gray. O grupo de amigos era xeralmente coñecido como The Four Johns (os catro Johns).

Sid fixo un esforzo deliberado para encaixar cos mitos que xurdían nos medios sobre el e o seu nome, pero John Lydon comentou que "Sid non podería nin darlle unha puñada a unha bolsa de patacas fritas".

The Bromley Contingent, Flowers of Romance, e the Banshees[editar | editar a fonte]

Vicious xuntábase cos de Bromley Contingent, un grupo de fans dos Sex Pistols que puxeron ao día a moda avant-garde do principio do movemento punk británico. Sid comezou a súa carreira musical como membro de The Flowers of Romance xunto ao cofundador de The Clash Keith Levene (que posteriormente formou parte do proxecto de John Lydon, Public Image Ltd.). Posteriormente uniuse a Siouxsie & the Banshees tocando a batería no seu primeiro show no mítico 100 Club Punk Festival da londiniense Oxford Street.

Segundo Dennis Morris, fotógrafo da banda, Vicious era "unha persoa tímida, no fondo" pero durante estes anos fíxose coñecido por un ataque violento. No festival 100 Club Punk Festival, unha xarra de cervexa foi lanzada e golpeoulle a cara a unha moza, que como consecuencia perdeu a vista dun ollo. Crese que Ritchie foi o responsable deste acto, a pesar de que nunca foi probado. De feito, non hai ningunha evidencia nin en reportes policiais nin nos de prensa de que isto sucedese e a moza afectada nunca foi atopada. Con todo, no mesmo evento Sid asaltou ao xornalista da revista NME, Nick Kent cun pitón de moto e noutra ocasión ameazou ao DJ da BBC, Bob Harris nunha discoteca de Londres.

Sex Pistols[editar | editar a fonte]

Ao ser coñecido como "o máximo fanático dos Sex Pistols" e ser amigo próximo de Johnny Rotten, a banda pediulle a Vicious que se unisen ao grupo despois de que Glen Matlock marchase en febreiro de 1977. O representante, Malcolm McLaren, dixo unha vez: "Se Rotten é a voz do punk, entón Vicious é a actitude". O seu carácter punk excedía a súa habilidade ao tocar, pois nunca foi recoñecido polas súas capacidades musicais, aínda que si tiña facilidade innata para a composición como se descubriu a posteriori ao saber que "Belsen Was a Gas" foi composta por el. Na biografía dos Sex Pistols escrita por Jon Savage, England's Dreaming, conta que as partes de baixo da banda foron gravadas polo guitarrista Steve Jones e que cando tocaban en vivo o amplificador de Sid estaba apagado frecuentemente. Ademais, Lemmy Kilmister de Motörhead contou que Sid pediulle que lle ensinase a tocar o baixo expresándolle textualmente "non sei tocar o baixo", a resposta de Kilmister foi, "xa o sei". Na súa autobiografía Non Irish, Non Blacks, Non Dogs, Lydon escribiu: "non era tan malo para cancións de tres acordes". Sid tocou o seu primeiro concerto cos Pistols o 3 de abril de 1977, en Screen on the Green, Londres. O debut foi gravado por Don Letts e aparece en Punk Rock Movie.

Undermine their pompous authority, reject their moral standards, make Anarchy and disorder your trademarks, cause as much chaos and disruption as possible but don’t let them take you alive. 1977

Discografía[editar | editar a fonte]

Sid Vicious[editar | editar a fonte]

  • My Way/Something Else/C’mon Everybody (1979, 12”, Barclay, Barclay 740 509)
  • Sid Sings (1979, LP, Virgin, V2144)
  • Live (1980, LP, Creative Industry Inc., JSR 21)
  • Vicious Burger (1980, LP, UD-6535, VD 6336)
  • Love Kills N.Y.C. (1985, LP, Konexion, KOMA 788020)
  • The Sid Vicious Experience – Jack Boots and Dirty Looks (1986, LP, Antler 37)
  • The Idols With Sid Vicious (1993, CD, Last Call Records, LC22289)
  • Never Mind the Reunion Here’s Sid Vicious (1997, CD)
  • Sid Dead Live (1997, CD, Anagram, PUNK 86)
  • Sid Vicious Sings (1997, CD)
  • Vicious & Friends (1998, CD, Dressed To Kill Records, Dress 602)
  • Better (to provoke a reaction than to react to a provocation) (1999, CD, Almafame, YEAAH6)
  • Probably His Last Ever Interview (2000, CD, OZIT, OZITCD62)
  • Better (2001, CD)
  • Vive Le Rock (2003, 2CD)
  • Too Fast To Live... (2004, CD)
  • Naked & Ashamed (7”, Wonderful Records, WO-73)
  • Sid Live At Max’s Kansas City (LP, JSR 21)
  • Sid Vicious (LP, Innocent Records, JSR 21)
  • Sid Vicious McDonald Bros. Box (3CD, Sound Solutions, 003)

Sid and Nancy[editar | editar a fonte]

  • Love Kills (1986, LP, MCA, MCG 6011)

Sid Vicious & Friends[editar | editar a fonte]

  • (Don’t You Gimme) No Lip/(I’m Not Your) Steppin’ Stone (1989, 7”, SCRATCH 7)
  • Sid Vicious & Friends (1998, CD, Cleopatra, #251, ASIN: B0000061AS)

Sid Vicious/Eddie Cochran[editar | editar a fonte]

  • Sid Vicious v’s Eddie Cochran – The Battle Of The Rockers (LP, Jock, LP 6)

Sid Vicious/Elvis Presley[editar | editar a fonte]

  • Cult Heroes (1993, CD)

Vicious White Kids[editar | editar a fonte]

  • The Vicious White Kids (1987, LP, Ritchie 1)
  • Vicious White Kids (2001, CD, Sanctuary, CMRCD372)

Sex Pistols[editar | editar a fonte]

Filmografía[editar | editar a fonte]

  1. Sex Pistols Number One (1976, dir. Derek Jarman)
  2. Will Your Son Turn into Sid Vicious? (1978)
  3. Mr. Mike's Mondo Video (1979, dir. Michael O'Donoghue)
  4. The Punk Rock Movie (1979, dir. Don Letts)
  5. The Great Rock'n'Roll Swindle (1980, dir. Julian Temple, VHS/DVD)
  6. DOA (1981, dir. Lech Kowalski)
  7. Buried Alive (1991, Sex Pistols)
  8. Decade (1991, Sex Pistols)
  9. Bollocks to Every (1995, Sex Pistols)
  10. Filth to Fury (1995, Sex Pistols)
  11. Classic Chaotic (1996, Sex Pistols)
  12. Kill the Hippies (1996, Sex Pistols, VHS)
  13. The Filth and The Fury (2000, dir. Julien Temple, VHS/NTSC/DVD)
  14. Live at the Longhorn (2001, Sex Pistols)
  15. Live at Winterland (2001, Sex Pistols, DVD)
  16. Never Mind the Bollocks Here's the Sex Pistols (2002, Sex Pistols, VHS/DVD)
  17. Punk Rockers (2003, Sex Pistols, DVD)
  18. Blood on the Turntable: The Sex Pistols (2004, dir. Steve Crabtree)
  19. Music Box Biographical Collection (2005, Sex Pistols, DVD)
  20. Punk Icons (2006, Sex Pistols, DVD)
  21. Chaos! Ex Pistols Secret History: The Dave Goodman Story (2007, Sex Pistols, DVD)
  22. Pirates of Destiny (2007, dir. Tõnu Trubetsky, DVD)
  23. Rock Case Studies (2007, Sex Pistols, DVD)
  24. In Search of Sid (2009, BBC Radio 4, Jah Wobble)[1]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Pingitore, Silvia (2020-05-07). "Interview with post-punk legend Jah Wobble about music, Sid Vicious, star signs, Brexit and everything else you can think of". the-shortlisted.co.uk (en inglés). Consultado o 2022-08-04. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Anne Beverley, The Sid Vicious Family album (1980, Virgin Books)
  • Gerald Cole, Sid And Nancy (1986, Methuen)
  • Alex Cox & Abbe Wool, Sid And Nancy (1986, Faber and Faber)
  • Keith Bateson e Alan Parker, Sid’s Way (1991, Omnibus Press)
  • Tom Stockdale, Sid Vicious. They Died Too Young (1995, Parragon)
  • Malcolm Butt, Sid Vicious. Rock‘n’Roll Star (1997, Plexus)
  • David Dalton, El Sid (1998, St. Martin’s Griffin)
  • Sid Vicious, Too Fast To Live...Too Young to Die (1999, Retro Publishing)
  • Alan Parker, Vicious. Too Fast To Live... (2004, Creation Books)