Rubus ulmifolius

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Silveira»)
Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Silva.

Rubus ulmifolius

Flores da silveira
Clasificación científica
Reino: Plantae
División: Magnoliophyta
Clase: Magnoliopsida
Orde: Rosales
Familia: Rosaceae
Subfamilia: Rosoideae
Tribo: Rubeae
Xénero: Rubus
Subxénero: Eubatus
Nome binomial
Rubus ulmifolius
Schott, in Oken, Isis, fasc. v. 821, 1818

A Rubus ulmifolius, tamén coñecida vulgarmente como silva ou silveira, é un arbusto que pertence á familia das rosáceas, de talos espiñentos pode medrar até os tres metros. Moi abondosa en Galiza, o seu froito aseméllase a unha baga pero é un conxunto de drupas unidas entre si, coñecida como amora, é comestíbel, de cor morada que se volve negra ao madurecer, o seu sabor é doce.

É unha planta invasiva que medra axiña e pode colonizar extensas zonas de bosque ou formar grandes sebes en pouco tempo.

Etimoloxía[editar | editar a fonte]

O seu nome científico deriva do latín. O xénero ruber (rubio, vermello), pola cor dos seus froitos. O epíteto específico fai referencia á semellanza dos seu folíolos coas follas do umeiro (Ulmus minor).

O nome común en galego é silva ou silveira, aínda que este último tamén se refire ao conxunto destas plantas[1]. Cómpre ter en conta que outras especies do xénero Rubus tamén se chaman silvas en galego, especialmente Rubus fruticosus.

Descrición[editar | editar a fonte]

Froitos (amoras).
Diversos estadios de floración e frutificación.

Ten follas imparipinnadas, compostas por 3 ou 5 folíolos peciolulados e en punta, bastante variábeis, de forma elíptica ovada ou obovada, co bordo dentado ou aserrado, de cor verde escura pola face e branco-tomentoso polo envés.

As flores, pentámeras, teñen pétalos ovalados brancos ou rosados duns 10-15 mm e os sépalos son cinsentos ou tomentoso-abrancazados. Nacen en acios, dando lugar a inflorescencias de forma oblonga ou piramidal.

O seu froito, a amora, é comestíbel e está formado por moitas pequenas drupas en acio e unidas entre si (polidrupa), de cor vermella, tornándose ao negro ao madureceren.

Citoloxía[editar | editar a fonte]

Distribución[editar | editar a fonte]

É unha planta moi invasiva e que medra axiña que tamén pode multiplicarse vexetativamente xerando raíces dende as súas pólas. Pode colonizar extensas zonas de bosque, monte baixo, abas ou formar grandes sebes nun tempo relativamente curto.

É frecuente en sebes e a súa distribución orixinal abrangue case toda Europa, o norte de África e o sur de Asia. Tamén foi introducida nas Américas e en Oceanía, con efectos moi negativos como maleza; por exemplo en Chile, é considerada unha especie invasora;[3] porén, a venda dos seus froitos e os seus subprodutos tamén significa unha fonte de ingresos para moitas familias, que realizan a colleita dos seus froitos.

Taxons infraespecíficos[editar | editar a fonte]

Practicamente todos son meros sinónimos da especie, mais os seguintes son taxonomicamente aceptados[4]:

  • Rubus ulmifolius var. chlorocarpus (Bor. in Genev.) Focke
  • Rubus ulmifolius var. dalmatinus (Tratt.) Focke
  • Rubus ulmifolius var. inermis (Willd.) Focke
  • Rubus ulmifolius subsp. rusticanus (Mercier) Focke
  • Rubus ulmifolius subsp. sanctus (Schreb.) Sudre

Sinónimos[editar | editar a fonte]

  • Rubus albidiflorus (Sudre) Boubet
  • Rubus amoenus var. hispanicus (Willk.) Willk.
  • Rubus amoenus var. microphyllus Lange
  • Rubus arduennensis subsp. collicola (Sudre) Sudre
  • Rubus bujedanus Sennen & Elías
  • Rubus castellanus Sennen & Elías
  • Rubus collicola Sudre
  • Rubus cyrenaicae Hruby
  • Rubus discolor subsp. rusticanus (Mercier) Nyman
  • Rubus discolor subsp. ulmifolius (Schott) Nyman
  • Rubus discolor Weihe & Nees
  • Rubus edouardi Sennen
  • Rubus flagelaris var. inermis Willd. ex Ser. in DC.
  • Rubus fruticosus subsp. discolor (Weihe & Nees) Syme in Sm.
  • Rubus fruticosus var. discolor (Weihe & Nees) G.Mey.
  • Rubus fruticosus var. ulmifolius (Schott) Fiori in Fiori & Paol.
  • Rubus fruticosus L.
  • Rubus garbetinus Sudre
  • Rubus gerundensis Sennen
  • Rubus heteromorphus Ripart ex Genev.
  • Rubus hispanicus Willk.
  • Rubus inermis Pourr.
  • Rubus insignitus Timb.-Lagr. & P.J.Müll.
  • Rubus legionensis Gand.
  • Rubus lemaitrei Ripart ex Genev.
  • Rubus longipetiolatus Sennen
  • Rubus minutiflorus Lange
  • Rubus pilosus var. discolor (Weihe & Nees) Dumort.
  • Rubus pubescens var. discolor (Weihe & Nees) Karsch
  • Rubus rusticanus subsp. insignitus (Timb.-Lagr. & P.J. Müll.) Boulay
  • Rubus rusticanus Mercier in Reut.
  • Rubus segobricencis Pau
  • Rubus simusifolius Sennen
  • Rubus subdolus Sudre
  • Rubus ulmifolius subsp. anisodon Sudre
  • Rubus ulmifolius subsp. dilatatifolius Sudre
  • Rubus ulmifolius subsp. heteromorphus (Ripart ex Genev.) Sudre
  • Rubus ulmifolius subsp. insignitus (Timb.-Lagr. & P.J. Müll.) Sudre
  • Rubus ulmifolius subsp. rusticanus (Mercier) Focke in Asch. & Graebn.
  • Rubus ulmifolius subsp. rusticus (Sudre) Sudre ex J.Legrain in Robyns
  • Rubus ulmifolius subsp. subtruncatus Sudre
  • Rubus ulmifolius subsp. vulgatus Sudre
  • Rubus ulmifolius var. albidiflorus (Sudre) Sudre ex J. Legrain in Robyns
  • Rubus ulmifolius var. anoplothyrsus Sudre
  • Rubus ulmifolius var. heteromorphus (Ripart ex Genev.) Hruby
  • Rubus ulmifolius var. lemaitrei (Ripart ex Genev.) O.Bolòs & Vigo
  • Rubus ulmifolius var. minutiflorus Lange ex Focke
  • Rubus ulmifolius var. rusticanus (Mercier) Merino
  • Rubus ulmifolius var. rusticus (Sudre) O. Bolòs & Vigo
  • Rubus ulmifolius var. subdolus (Sudre) Sudre
  • Rubus ulmifolius var. ulmifolius Schott
  • Rubus ulmifolius var. valentinus Sennen
  • Rubus ulmifolius Schott
  • Rubus valentinus Pau
  • Rubus villicaulis subsp. discolor (Weihe & Nees) Čelak.
  • Rubus vulgaris var. discolor (Weihe & Nees) Wirtg.
  • Rubus vulgaris Bubani

Usos[editar | editar a fonte]

A amora é considerada culinariamente coma un froito do bosque, doce e moi popular en pastalería, emprégase para a preparación de sobremesas, marmeladas e xeleas e, ás veces, viños e licores. As follas disecadas, utilizadas como infusións, teñen propiedades adstrinxentes, antisépticas urinarias e bucais e tamén diuréticas. A amora negra contén sales minerais vitaminas A, B e C. Polo seu alto contido de ferro é utilizada para previr e combater a anemia. Entre outras facultades, estudos recentes comprobaron que o elevado contido de flavonoides (taninos que tamén posúen os viños tintos) contribúe a previr o cancro e diminuír o colesterol.[5][6]

En Galiza a amora tamén se usou para tinxir a la de cor negra.

A casca dos talos utilízase como material de cestaría e para facer cordas.[7] É por exemplo material tradicional para coser as colmeas de palla ou 'skep hives' de tradición anglosaxoa que aínda se utilizan hoxe en día.[8]

Outro uso, pouco coñecido, é como substituto do tabaco.[9]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para silveira.
  2. ↑ Flora Ibérica - RJB/CSIC, Madrid
  3. ↑ Matthei, O. (1993) Manual de las malezas que crecen en Chile. Concepción, Chile. 545 pp.
  4. ↑ The Plant List
  5. ↑ "world food science". Consultado o 1º de outubro de 2009. 
  6. ↑ "las-33-frutas-y-verduras-mas-saludables". decembro 10:19:05 PDT 2008. Arquivado dende o orixinal o 29 de xullo de 2013. Consultado o 1º de outubro de 2009. 
  7. ↑ "Cestería - M.A.E.C.- museo arqueologico y etnografico de Castrocalbon". Arquivado dende o orixinal o 08 de xuño de 2013. Consultado o 18 de xullo, 2013. Para cestaría empregábase a casca dos talos, de sus tallos, cubrindo atados de palla centea e tamén para a fabricación de cordas.
  8. ↑ "Skep making". Arquivado dende o orixinal o 15 de maio de 2013. Consultado o 18 de xullo, 2013. 
  9. ↑ Font Quer, Pío. Plantas Medicinales-El Dioscórides Renovado, Ed. Labor, SA, Barcelona, 1980, p.315-316

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • ARNAIZ, C. y J. LOIDI -1981- Estudio fitosociológico de los zarzales del País Vasco (Rubo ulmifolii-Tametum communis). Lazaroa 3: 63-73.
  • BOLÒS, O. -1957- Datos sobre la vegetación de la vertiente septentrional de los Pirineos: observaciones acerca de la zonación altitudinal en el Valle de Arán. Collect. Bot. (Barcelona) 5: 465-513.
  • Bolòs, Oriol de; et al. Flora manual dels Països Catalans, 2a ed. Barcelona: Pòrtic, 1993. ISBN 84-7306-400-3.
  • C. Kalkman : Rosaceae. In: Klaus Kubitzki (Hrsg.): The Families and Genera of Vascular Plants - Volume VI - Flowering Plants - Dicotyledons - Celastrales, Oxalidales, Rosales, Cornales, Ericales, 2004, S. 370, ISBN 978-3-540-06512-8
  • DÍAZ GONZÁLEZ, T.E. y J.A. FERNÁNDEZ PRIETO -1994a- El paisaje vegetal de Asturias: Guía de la Excursión. Itinera Geobot. 8: 5-242.
  • DÍAZ GONZÁLEZ, T.E. y J.A. FERNÁNDEZ PRIETO -1994b- La vegetación de Asturias. Itinera Geobot. 8: 243-528.
  • FERNÁNDEZ PRIETO, J.A. y V.M. VÁZQUEZ -1987- Datos sobre los bosques asturianos orocantábricos occidentales. Lazaroa 7: 363-382.
  • Folch i Guillèn, Ramón. Vegetació dels Països Catalans, (1986, 2a. ed.). Barcelona: Ketres, 1980, 541 pàgines + mapa. ISBN 84-85256-62-X.
  • Gebüsche, Hecken, Krautsäume. Heinrich E. Weber (2003); 256 Seiten, 76 Farbfotos, 81 teilweise zweifarbige Grafiken, 54 Tabellen. Eugen Ulmer, ISBN 3-8001-4163-9
  • LOIDI, J. y C. ARNAIZ -1987- Estudio de los espinares del orden Prunetalia spinosae en la Cordillera Cantábrica (España). Lazaroa 7: 433-441.
  • LOIDI, J., I. BIURRUN y M. HERRERA -1997- La vegetación del centro-septentrional de España. Itinera Geobot. 9: 161-618.
  • LÓPEZ, M.J. y E. PUENTE -1987- Mapa de las series de vegetación de las cuencas alta y media del río Curueño (León). Lazaroa 7: 125-144.
  • Minch, M.: Handbuch der Futterpflanzen für Schildkröten und andere Reptilien. KUS-Verlag 2008 ISBN 978-3-940376-00-8
  • MONASTERIO-HUELIN, E. -1998- Rubus L. In CASTROVIEJO, S. (coord.) Flora Ibérica VI: 16-71. C.S.I.C. Madrid.
  • PUENTE, E. -1988- Flora y Vegetación de la Cuenca Alta del Río Sil (León). Deputación Provincial de León, Institución Fray Bernardino de Sahagún. Móstoles, Madrid.
  • Pour l'amour d'une ronce, Bernard Bertrand, 01/01/2008, Terran (Editions de) - ISBN 978-2-913288-79-9
  • RIVAS-MARTÍNEZ, S., T.E. DÍAZ GONZÁLEZ, J.A. FERNÁNDEZ PRIETO, J. LOIDI y A. PENAS -1984- La vegetación de la alta montaña cantábrica. Los Picos de Europa. Ediciones Leonesas. León.
  • RIVAS-MARTÍNEZ, S., J.C. BÁSCONES, T.E. DÍAZ, F. FERNÁNDEZ-GONZÁLEZ y J. LOIDI -1991- Vegetación del Pirineo Oriental y Navarra. Itinera Geobot. 5: 5-456.
  • RIVAS-MARTÍNEZ, S., F. FERNÁNDEZ GONZÁLEZ, J. LOIDI, M. LOUSÃ & A. PENAS -2001- Syntaxonomical checklist of the vascular plant communities of Spain and Portugal to association level. Itinera Geobot. 14: 5-341.
  • RIVAS-MARTÍNEZ, S., T.E. DÍAZ, F. FERNÁNDEZ-GONZÁLEZ, J. IZCO, J. LOIDI, M. LOUSÃ & A. PENAS -2002a- Vascular plant communities of Spain and Portugal. Addenda to the syntaxonomical checklist of 2001. Part I. Itinera Geobot. 15(1): 5-432.
  • RIVAS-MARTÍNEZ, S., T.E. DÍAZ, F. FERNÁNDEZ-GONZÁLEZ, J. IZCO, J. LOIDI, M. LOUSÃ & A. PENAS -2002b- Vascular plant communities of Spain and Portugal. Addenda to the syntaxonomical checklist of 2001. Part II. Itinera Geobot. 15(2): 433-922.
  • VILLEGAS, N. -2003- Aportació al coneixement de les bardisses humides a Catalunya. Butll. Inst. Cat. Hist. Nat. 71: 59-81.
  • WEBER, H.E. -1998- Outline of the vegetation of scrubs and edges in the temperate and boreal zone of Europe. Itinera Geobot. 11:85-120.

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rubus_ulmifolius&oldid=6516420»