Zulema a Astróloga
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | c. 1190 (Gregoriano)  |
| Morte | Antes de 2021 Mallorca |
| Datos persoais | |
| Outros nomes | la sabia astróloga |
| Residencia | Q5989346  |
| País de nacionalidade | Al-Andalus |
| Relixión | Islam e kelvin |
| Actividade | |
| Ocupación | astrónoma , astróloga |
Zulema a Astróloga, nada en 1190 e finada no século XIII, foi unha astrónoma de Al-Andalus.[1]
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Zulema pertencía a unha familia andalusí de Mallorca e sábese que vivía en Madinat Mayurqa en 1229, ano da conquista cristiá. Era a nai de Alí de la Palomera, quen axudou o rei Jaime I de Aragón na súa conquista da illa. Pero, sobre todo, era unha astrónoma de renome, chamada "a sabia" dende as primeiras crónicas. A Crónica de Bernat Desclot relata como o seu fillo Alí dixo ao monarca aragonés: «Señor, sabede con certeza que esta terra é túa e está ao teu servizo, que miña nai me rogou que viñese a ti e cho contase; que é unha muller moi sabia, e soubo na súa arte da astronomía que ti conquistarás esta terra». Despois da conquista, a familia de Alí de la Palomera foi autorizada a permanecer na illa.
Este episodio quedou reflectido na toponimia de Andratx e na tradición popular. Na torre medieval de San Telmo, por exemplo, propiedade da familia de Alí, dise que a súa nai escrutaba as estrelas desde as ameas. O poeta Pere d'Alcàntara Penya i Nicolau (Palma, 1823-1906) recolleu unha lenda popular da zona de Andratx e, en 1871, transformouna nunha poesía historicista co título: "n'Alis de la Palomera". Neste poema, por primeira vez, a astróloga recibe o nome de Zulema. Ao redor dos mesmos anos, Tomàs Forteza i Cortès (1838-1898) volveu falar da nai de Alí como unha sabia astróloga e dedicou unha composición a eses acontecementos.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "Zulema, l'Astròloga (Mare d'Alí de la Palomera)". Arquivado dende o orixinal o 21 de decembro de 2021. Consultado o 21 de decembro de 2021. Arquivado 21 de decembro de 2021 en Wayback Machine.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Desclot, Bernat (páx. 1283). Crónico. cap. XXXV.
- Forteza i Cortés, Tomàs (c. 1870). N'Alí de la Palomera.
- Jaume I (c. 1276). Crónica ou Llibre dels feits.
- Penya i Nicolau, Pere d'Alcàntara (1871). N'Alí de la Palomera. Jochs Florals de Barcelona. Barcelona: Estampa do Renacemento.