Zenón de Citio

Zenón de Citio
	;
Nome orixinal	(grc) Ζήνων ὁ Κιτιεύς
Biografía
Nacemento	c. 334 a. C. ; Kition (Imperio Aqueménida)
Morte	263 a. C. (70/71 anos); Atenas (Reino de Macedonia)
Scholarch of the Stoic school (en)
	301 a. C. – 262 a. C. – Cleantes de Aso →
Datos persoais
País de nacionalidade	Kition (en)
Actividade
Campo de traballo	Lóxica e Ética
Ocupación	filósofo , escritor
Período de tempo	Período helenístico
Movemento	Estoicismo
Profesores	Estilpo (pt)
Alumnos	Eratóstenes, Cleantes de Aso, Teodoro o Ateo, Aristón de Quíos, Perseu de Cítio (pt) , Dionysius the Renegade (en) , Sphaerus (pt) , Antígono II Gónatas (pt) e Zenon of Sidon (en)
Influencias	Cinismo e Sócrates
Lingua	Grego antigo

Zenón de Citio^[1], nado en Citio (Chipre) en -340 e finado o - 264, foi un filósofo helenista, fundador do estoicismo.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Zenón naceu en Citio, na illa de Chipre. Mudouse para Atenas por volta de 312 ou 311 a.C., atraído pola filosofía (ou, segundo outros, após perder a súa fortuna nun naufraxio na costa da Ática)^{[Cómpre referencia]}. En Atenas, Zenón foi discípulo de Crates de Tebas e estudou os antigos filósofos (entre estes, Heráclito de Éfeso, que moito o influenciou). Aos 42 anos, fundou a escola estoica, reunindo os seus alumnos baixo os pórticos (en grego, stoá) de templos, mercados e ximnasios.

Zenón propuña unha tripartición na filosofía: lóxica, física e ética. A lóxica fornece un criterio de verdade. A física constitúe un materialismo monista e panteísta. A ética regula as accións humanas, cuxo obxectivo é a conquista da felicidade e esta debe ser perseguida segundo a natureza.

A doutrina filosófica de Zenón de Citio afirma que o ser humano atinxe a plenitude e a felicidade cando abandona todas as paixóns terreas, contrariedades, aborrecementos e desasosegos. Para Zenón a única forma de vivir sen esas contrariedades é vivir en ataraxia ou apatía, ou sexa, abandonado ao destino, impasivamente, nada receando e nada esperando.

A pesar de compartir diversos conceptos básicos da filosofía de Epicuro de Samos, Zenón e o estoicismo en xeral diverxen do epicureísmo por entender que a virtude, e non o pracer, constitúe o ben supremo. Alén diso, consideran que o principio chave do universo é a lei racional da natureza, e non o movemento aleatorio dos átomos.