Xoana I de Nápoles

Xoana I de Nápoles
	;
Nome orixinal	(it) Giovanna I
Biografía
Nacemento	1326 (Gregoriano) ; Nápoles
Morte	27 de xullo de 1382 (Gregoriano) (55/56 anos); Muro Lucano (pt)
Causa da morte	Homicidio (Asfíxia )
Lugar de sepultura	Basílica de Santa Clara (pt)
Príncipe de Acaia
Actividade
Ocupación	política
Outro
Título	Raíña rexente
Familia	Casa de Anjou-Sicilia
Cónxuxe	Otto, Duke of Brunswick-Grubenhagen (1376 (Gregoriano)–); Jacques IV de Majorque (1363 (Gregoriano)–); Louis, Prince of Taranto (1346 (Gregoriano)–); André, Duque da Calábria (1333 (Gregoriano)–)
Fillos	Catherine of Naples (en) ; () Louis, Prince of Taranto (en) ; Frances of Naples (en) ; () Louis, Prince of Taranto (en) ; Charles Martel, Duke of Calabria (en) ; () André, Duque da Calábria (pt)
Pais	Carlos de Calabria e María de Valois
Irmáns	María de Calabria e Charles Martel (en)
	Premios Rosa de Ouro ;

Xoana I de Nápoles, nada en Nápoles en 1326 e finada en 1382, foi raíña de Nápoles, condesa da Provenza e princesa de Acaia.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Orixes familiares[editar | editar a fonte]

Filla de Carlos de Calabria, duque de Calabria, e da súa segunda esposa María de Valois. Era neto por liña paterna do rei Roberto I de Nápoles e Violante de Aragón, e por liña materna do duque Carlos I de Valois e da condesa Margarida de Anjou.

Nupcias[editar | editar a fonte]

Para tentar asegurar a sucesión da coroa casou catro veces, pero sen obter descendencia de ningún deles:

O 26 de setembro de 1343 xunto ao seu curmán, o príncipe André de Hungría, fillo do rei Carlos I Roberto de Hungría.
O 20 de agosto de 1346 en Roma co seu curmán Lois I de Taranto.
O 14 de decembro de 1362 co rei Xaime IV de Mallorca.
O 28 de marzo de 1376 en Nápoles co duque Otón IV de Brunswick.

Ascenso ao trono[editar | editar a fonte]

En 1328 o seu pai Carlos de Calabria morreu prematuramente. Como resultado deste feito, foi nomeada sucesora do Reino de Nápoles e en 1343, con só 17 anos, foi coroada raíña. Pola súa mocidade contou co apoio do papa Clemente VI, que mandou o cardeal Americo de Saint Martin que a coroase raíña en agosto de 1344 en Roma.

Conflito con Hungría[editar | editar a fonte]

O asasinato do primeiro marido André de Hungría en 1345, probabelmente baixo as súas propias ordes, provocoulle a inimizade dos anxevinos do Reino de Hungría, que intentaron invadir o Reino de Nápoles e tivo que negociar a paz co Reino de Sicilia tras a invasión de Ramón de Peralta.^[1] Só o seu segundo marido, Lois I de Taranto, conseguiu facerse coroar como rei consorte en 1353.

Cisma de Occidente[editar | editar a fonte]

Durante o Cisma de Occidente, Xoana I apoiou o papado de Aviñón, e aliñouse co Reino de Francia adoptando como fillo e sucesor o Conde de Anjou Lois I de Anjou, fillo do rei Xoán II de Francia. Como resultado, o papa romano Urbano VI excomungou e retirou os reinos a Xoana, que orixinalmente foron concedidos á Primeira Dinastía Capetiana de Anjou-Sicilia e concedeullos a Carlos, duque de Durazzo.^[2] Co apoio húngaro, Carlos de Durazzo invadiu o Reino de Nápoles e en 1381 capturou a raíña Xoana I.

Morte e guerra de sucesión no Reino de Nápoles[editar | editar a fonte]

Despois de ser encarcerada, Xoana morreu esganada no castelo de San Fele o 22 de maio de 1382. Estalou unha guerra de sucesión entre o invasor Carlos, duque de Durazzo e o fillo do rei Lois I de Anjou, a quen Xoana adoptara anteriormente.