Xigantismo abisal
En zooloxía, o xigantismo abisal, é a tendencia dalgunhas especies de invertebrados e outros animais das profundidades mariñas a desenvolver un tamaño maior que o dos seus parentes de augas menos profundas. Explicacións propostas a este fenómeno son a adaptación a recursos alimentarios máis escasos, a maior presión ou a temperatura máis fría das profundidades.
Algúns exemplos de xigantismo abisal son os isópodos xigantes, a Alicella gigantea, o cangreño araña xaponés, o Regalecus glesne, o Plesiobatis daviesi, o Haliphron atlanticus,[1] e un gran número de especies de luras: a Mesonychoteuthis hamiltoni (até 14 m de lonxitude), a lura xigante (até 13 m), Onykia robusta, Taningia danae, Galiteuthis phyllura e Kondakovia longimana. Algúns peixes grandes que habitan no océano profundo, como o Somniosus microcephalus e o Somniosus pacificus, non serían considerados exemplos de xigantismo abisal xa que poden visitar augas menos profundas e en comparanza con outras especies de tiburóns non son máis grandes que o tiburón branco, por exemplo.
Galería de imaxes[editar | editar a fonte]
-
Isópodo xigante (Bathynomus giganteus) pode medrar até 0,76 metros de lonxitude. -
Cangrexo araña xaponés (Macrocheira kaempferi), cuxas patas poden ter 1,5 metros de lonxitude. -
Moroteuthis robusta, que pode acadar 2 metros de lonxitude, capturado en Alasca. -
SEALs que capturaron o rei dos arenques de 7 metros en California.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Hoving, H. J. T.; Haddock, S. H. D. (2017-03-27). "The giant deep-sea octopus Haliphron atlanticus forages on gelatinous fauna". Scientific Reports 7: 44952. doi:10.1038/srep44952.
