Voo 261 de Alaska Airlines

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Voo 261 de Alaska Airlines
Un MD-83 semellante ao do accidente
Resumo
Data  31 de xaneiro de 2000
Causa  perda de control debido
ao fallo dunha porca
Lugar  Océano Pacífico
Coordenadas  Coordenadas: 34°03′30″N 119°20′48″O / 34.058333333333, -119.34666666667
Orixe  Aeroporto de Puerto Vallarta
Derradeira escala  Aeroporto de San Francisco
Destino  Aeroporto de Seattle-Tacoma
Finados  88
Aeronave
Tipo de aeronave McDonnell Douglas MD-83
Operador  Alaska Airlines
Rexistro  N963AS
Pasaxeiros  83
Tripulación  3
Superviventes  0

O voo 261 de Alaska Airlines era un voo regular internacional entre o aeroporto internacional Licenciado Gustavo Díaz Ordaz en Puerto Vallarta, México, e o aeroporto internacional de Seattle-Tacoma, nos Estados Unidos cunha escala no aeroporto internacional de San Francisco.[1] O 31 de xaneiro de 2000, o avión que operaba a ruta, un McDonnell Douglas MD-83, esnafrouse no océano Pacífico a uns 4,3 quilómetros ao norte da illa Anacapa, California, tras sufrir unha perda catastrófica do control de cabeceo. O accidente matou a todas as persoas a bordo: dous pilotos, tres tripulantes de cabina e 83 pasaxeiros.

A investigación da Xunta Nacional de Seguridade no Transporte determinou que o mantemento inadecuado provocou un desgaste excesivo e un eventual erro dun sistema de control de voo crítico. A causa probable considerouse a perda de control de cabeceo do avión produto do fallo dunha porca tipo acme (de rosca con perfil trapezoidal) do vástago do estabilizador horizontal. Unha lubricación insuficiente da engrenaxe do elevador provocó o seu desgaste excesivo e o subseguinte trasroscado.[1] Antes do impacto contra o mar, os pilotos intentaron inverter o avión para compensar o bloqueo do elevador en posición de descenso, aínda que a manobra non deu resultado.

Avión[editar | editar a fonte]

O aparello implicado no accidente era un McDonnell Douglas MD-83 fabricado en 1992, con rexistro N963AS. Fora entregado a Alaska Airlines en maio de 1992 e estaba equipado con dous motores Pratt & Whitney JT8D.[2] Antes do accidente o avión tiña máis de 26 000 horas de voo.[3]

Tripulación[editar | editar a fonte]

O pilotos do voo 261 eran veteranos con moita experiencia. O capitán Ted Thompson, de 53 anos, tiña 17 750 horas de voo, 4 000 delas voando no MD-80.[1] O primeiro oficial William (Bill) Tansky, de 57, tiña 8 140 horas, da que 8 060 eran como primeiro oficial no MD-80. Ningún dos dous estivera antes implicado nun incidente ou accidente.[1]

Notas[editar | editar a fonte]