Vicente de la Mata

Vicente de la Mata
Información persoal
Nome	Vicente de la Mata
Nacemento	15 de xaneiro de 1918
Lugar de nacemento	Rosario
Falecemento	4 de agosto de 1980
Lugar de falecemento	Rosario
Altura	172 centímetros
Posición	Dianteiro
Carreira xuvenil
1930–1936	Central Córdoba
Carreira sénior
Anos	Equipos	Aprs	(Gls)
1935–1936	Central Córdoba
1937–1950	Independiente	362	(151)
1950–1952	Newell's Old Boys	23	(1)
Selección nacional
1937–1946	Arxentina	13	(6)
Adestrador
	Independiente
	Deportivo Morón
	Dock Sud
	Córdoba Central
Partidos e goles só en liga doméstica. [ editar datos en Wikidata ]

Vicente de la Mata, alcumado Gallego e Capote, nado en Rosario o 15 de xaneiro de 1918 e finado na mesma cidade o 4 de agosto de 1980, foi un futbolista arxentino de orixe galega que destacou nas décadas de 1930 e 1940. Xogaba de dianteiro, tanto de interior como de extremo dereito, e foi un dos maiores ídolos do Club Atlético Independiente, no que formou xunto con Antonio Sastre e Arsenio Erico un tridente ofensivo co que o club gañou os campionatos arxentinos en 1938 e 1939. Gañou ademais o campionato de 1948 e foi internacional coa selección arxentina, coa que conquistou tres Copas América nos anos 1937, 1945 e 1946.

O seu irmán Francisco tamén destacou no fútbol arxentino, sendo campión con San Lorenzo, e o seu fillo, Vicente de la Mata, xogou tanto en Independiente como na selección arxentina.

Traxectoria

Comezos en Rosario

Naceu no barrio República de la Sexta, da cidade arxentina de Rosario, sendo fillo de dous emigrantes galegos, Vicente de la Mata e Elena García.

Comezou a destacar como un gran dianteiro nos seus primeiros tempos no club da súa cidade natal, o Central Córdoba, no que ingresou aos 12 anos. Debutou co primeiro equipo o 12 de maio de 1935 no estadio de Belgrano, nun partido que foi suspendido, e no que marcou o seu primeiro gol tras retomarse o encontro uns días despois. Anotou 13 goles en 17 encontros esa tempada e na seguinte conquistou a Primeira División de Rosario.

Carreira en Independiente

Despois da súa actuación na Copa América de 1937, o Gallego, como era coñecido, converteuse nunha das figuras incipientes do continente, o que fixo que os clubs importantes da Arxentina se interesasen polo novo dianteiro. Ese mesmo ano foi contratado por Independiente, onde militou durante case toda a súa carreira, ata o Campionato de 1950. Marcou con este club 151 goles en 362 partidos e obtivo tres títulos (1938, 1939 e 1948).

De la Mata conducindo un ataque de Independiente en 1945.

De la Mata fronte a River en 1939, no partido no que realizou a xogada pola que recibiría o alcume de "Capote".

Formou parte dunha das dianteiras máis lendarias do fútbol arxentino, xunto con Antonio Sastre e Arsenio Erico (máximo goleador da historia do fútbol arxentino). Esta dianteira anotou 218 goles en 66 partidos disputados (unha media de 3,3 goles por partido) durante os campionatos de 1938 e 1939.

O 12 de outubro de 1939, nun partido disputado no estadio Monumental contra River Plate, e que concluíu coa vitoria de Independiente por 3-2, marcou un dos goles máis famosos da historia do fútbol arxentino, polo que recibiu o alcume de "Capote". De la Mata recibiu o balón do porteiro Fernando Bello no medio do campo, e a partir de aí comezou a driblar xogadores rivais: José Manuel Moreno, o centrocampista José María Minella e, un a un, os defensas Luis Vassini, Carlos Santamaría e Alberto Cuello. De moi preto, enfrontouse á portería do gardameta Sebastián Sirni e, mentres Arsenio Erico o agardaba no medio da área, De La Mata colocou o balón entre o pau e o porteiro. Dise que o seu compañeiro de equipo Antonio Sastre alcumouno "Capote" por este movemento, en referencia a un lance do xogo de cartas do tute cabrón.

Newell's Old Boys e retirada

A finta, o amague e o caneo foron as súas características máis recoñecidas, que soubo amosar en diferentes ocasións coa selección arxentina. Recoñecido fan do club Newell's Old Boys de Rosario, optou por retirarse nesa institución, xogando 23 partidos entre as tempadas 1951 e 1952 e marcando un gol.

Despois de retirarse en 1952, foi adestrador, sentando nos bancos de Independiente, Deportivo Morón, Dock Sud e Córdoba Central. De volta en Rosario rexentou o seu propio bar. Morreu o 4 de agosto de 1980.

Selección nacional

Vicente de la Mata (Independente) en 1945.

En 1937, con só 19 anos, recibiu a chamada de Manuel Seoane, adestrador da selección arxentina, para participar na Copa América que se disputaría no propio país suramericano. Nese torneo os arxentinos empataron no primeiro posto co equipo brasileiro, polo que ambos equipos tiveron que xogar un partido de desempate. No tempo regulamentario o partido rematou igualado, polo que foi necesario ir ao tempo extra, no cal o adestrador Seoane fixo debutar ao mozo De La Mata, quen marcou dous goles, dándolle a vitoria e a Copa América ao equipo arxentino.

Na seguinte década gañou outros outras dúas Copas América: a de 1945 en Chile e a de 1946 na Arxentina. Xogou un total de 13 partidos coa camiseta do seu país e marcou 6 goles.

Vida persoal

Foi pai do tamén futbolista Vicente de la Mata, que xogou tamén en Independiente, durante nove tempadas, e máis tarde en México e Chile.

Chegado en 1937, Vicente de la Mata converteuse nun dos maiores ídolos de Independiente na súa historia, xogando 13 anos no club Avellaneda.

Véxase tamén

Outros artigos

• Manuel Seoane

Ligazóns externas

• Biografía de Vicente de la Mata (en castelán).