Vetranión
  | |
| Nome orixinal | (la) Vetranio |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | valor descoñecido Mesia |
| Morte | 356 Bursa, Turquía |
| Causa da morte | morte natural |
 Emperador romano | |
| 1 de marzo de 350 (Gregoriano) – 25 de decembro de 350 (Gregoriano) | |
| Actividade | |
| Ocupación | monarca |
| Período de tempo | Imperio Romano |
| Carreira militar | |
| Rango militar | Magister militum |
| Descrito pola fonte | Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron |
Flavio Vetranio Augusto, tamén denominado Vetranión, ou de xeito incorrecto Vetranio ou Vetriano, foi un militar romano que se converteu en emperador romano no 350, e morreu no 356. Pertenceu ao grupo de emperadores que se catalogan como "usurpadores do trono imperial".
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Vetranión, naceu na provincia romana de Mesia (actual Serbia)[1] nalgún momento do século III. De moi novo alistouse no exército,[1] onde ascendeu rapidamente até ser nomeado magister militum[2] e posteriormente, gobernador de Iliria onde estivo durante moito tempo, polo emperador Constante.
Durante a diarquía de Constante e Constancio II (augustos ou emperadores da parte occidental e oriental do imperio, respectivamente), Vetranio estaba ao mando das lexións de Iliria e Panonia, cando no 350 Constante foi derrotado e o trono usurpado por Magnencio que se proclamou emperador de Occidente. Aínda que o seu primeiro impulso foi o de escribir a Constancio II para lle garanti-la súa fidelidade e pedir permiso para perseguir e castigar aos rebeldes, foi convencido por Constantina, a irmá máis vella de Constancio e filla de Constantino I, o Grande, para que se proclamara emperador.[3] Probablemente pensaba que Vetranión, considerado un oficial prudente e reputado, podía protexela a ela e a súa familia contra o usurpador mentres Constancio estaba en campaña contra os persas; aínda que autores como Gibbon atribúen a súa ambición a un plan preconcibido.[4] Finalmente, aceptou a púrpura a comezos de marzo de 350 en Sirmium, polo que é considerado un usurpador[5] e, de seguido, cuñou moedas co seu nome e o título de Augusto en lugar do de César.[6] De tódolos xeitos, mandou recado a Constancio de que se subordinaba á súa obediencia.[7] Constancio que estaba en campaña contra os persas e deseaba recobrar a zona occidental en mans de Magnencio, non tivo máis remedio que acepta-la situación[8] e finxiu crer no seu apoio e mandoulle recursos e un diadema.[7] En realidade, a verdadeira importancia da súa pretención ao poder, foi impedir que Magnencio poidera conseguir o apoio das lexións que estaban nos Balcáns e que apoiaron a Vetranión.[9]
A situación complicouse cando Vetranión se uniu a Magnencio e acordaron ofrecer a Constancio unha triarquía a condición do recoñecemento deles dous como augustos, do seu dominio das provincias occidentais e de que deixara as armas. Mais cando Constancio rematou a campaña, foise contra eles, rexeitou as condicións de Magnencio e acordou unha conferencia con Vetranión o 25 de decembro, preto de Sardica (na Mesia superior) para intentar atraelo ao seu bando. Alí, Vetranión, decidiu abdicar do poder que exercera durante pouco menos de dez meses a favor de Constancio,[10] que o tratou con gran consideración e permitiu que se retirara a Prusa ad Olimpum (actual Bursa, Turquía) en Bitinia,[6][11] onde pasou o resto da súa vida, en tranquilidade e profesando a relixión cristiá da que era adepto. Morreu en 356.
| Imperio Romano | ||
|---|---|---|
Segue a: Constante |
Vetranión | Precede a: Constancio II |
| Época da Tetrarquía imperial | ||
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 Gibbon (1932), p. 589, nota 75
- ↑ DiMaio, Jr, Michael. "Vetranio". roman-emperors.org. Consultado o 09-12-2018.
- ↑ Bajo (1990). p. 26
- ↑ Gibbon (1932), p. 589
- ↑ Sayas & Abad (2013).
- ↑ 6,0 6,1 "Roman Empire, Vetranio - Not so Loyal After All". romanumismatics.com (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 09-09-2018. Consultado o 09-12-2018.
- ↑ 7,0 7,1 Martínez del Romero (1843), p. 44
- ↑ Ferreras (1725), p. 272
- ↑ Collins (2000), p. 63
- ↑ Bajo (1990), p. 27
- ↑ Martínez del Romero (1843), p. 46
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Vetranión  |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Bajo, F. (1990). Constantino y sus sucesores. La conversión del imperio. Col. Historia del mundo antiguo. Nº 59. Madrid: Akal. ISBN 84-7600-560-1.
- Collins, Roger (2000). La Europa de la Alta Edad Media (en castelán). Madrid: Akal. ISBN 84-460-1267-7.
- Ferreras, Juan de (1725). Synopsis histórica chronologica de España. Parte segunda. Madrid: Imprenta de don Antonio Pérez de Soto.
- Gibbon, Edward (1932). The History of the Decline and Fall of the Roman Empire (en inglés). Nova York: The Modern Library.
- Martínez del Romero, A., ed. (1843). Historia universal antigua y moderna formada principalmente con las obras de el conde de Segur, Anquetil y Lesage XIII. Madrid: Establecimiento Central.
- Sayas Abengoechea, Juan José; Abad Varela, Manuel (2013). Historia antigua de la península ibérica. II (Época tardoimperial y visigoda). (edición dixital). Madrid: UNED. ISBN 978-84-362-6534-7.
Outros artigos
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- De imperatoribus Romanis (enciclopedia on-line dos emperadores romanos), (en inglés)
- Acuñacións de Vetranión (en inglés)
