Usuario:Lameiro/Vacas na mitoloxía grega

A presenza de vacas e bois na mitoloxía grega:

Vacas de Auxías: un dos traballos de Heracles foi limpar as cortes do rei Auxías (Apolodoro, II, 5, 5
Vacas de Xerión: outro dos traballos foi roubar as vacas vermellas de Xerión (Apolodoro, II, 5, 10)
Para que Eetes lle dera a Jasón o vélaro de ouro tiña que xunguir dous touros de pezuños de bronce, dous touros salvaxes regalados por Hefesto, de gran tamaño, con cascos de bronce e que botaban lume polas fauces. Unha vez xunguidos, debían sementar os dentes do dragón que recibira de Atenea (a metade dos que Cadmo sementara en Tebas) (Apolodoro, I, 9, 23)
Os argonautas chegaron por fin a Iolco (Apolodoro, I, 9, 26). Pelias decidirá matar a Esón pero este pediu darse norte a si mesmo e así morreu durante o sacrificio, ó beber o sangue do touro [na Antigüidade críase que o sangue de touro era velenoso. Plutarco conta que así morreu Temístocles (nota 119, px. 89)]. A nai de Jasón, tras maldicir a Esón, enforcouse, e Pelias matou ó meniño que deixaba, Prómaco (Apolodoro, I, 9, 27)
Preto [fillo de Abante] tivo tres fillas con Estenebea: Lisipe, Ifínoe e Ifianasa. Estas volvéronse tolas por non aceptar os ritos de Dioniso, segundo Hesíodo, ou por desprezar unha imaxe de madeira de Hera, segundo Acusilao. Créndose vacas percorrían toda a rexión argiva e chegaron a lugares desérticos. Entón, Melampo, fillo de Amitaón e de Idómene (filla de Abante), adiviño e capaz de sandar con apócemas, prometeu curalas a cambio dun terzo do reino. Preto negouse e as fillas louquearon aínda máis e con elas as outras mulleres, que mataron seus propios fillos e abandonaron os fogares para dirixirse ó deserto. Preto aceptou o prezo pero agora Melampo esixiu outro terzo máis para o seu irmán Biante, e Preto tivo que aceptar. Entón, Melampo levou ós mozos máis fortes e persigueunas con berros e danzas ata Sición, onde recuperaron a razón e foron purificadas, aínda que a filla maior, Ifínoe, morreu durante a persecución (Apolodoro, II, 2, 2). A loucura das fillas convertidas en vacas só figura a partir de Virxilio (Bucólicas VI, 48-51). Noutros textos di que foi Hera quen as converteu en vacas. Outros autores din que a loucura afectaba a tódalas mulleres argivas (nota 24, px. 98)
Argos e Ismene, filla de Asopo, tiveron a Yaso, do que din que naceu Ío. Zeus seducíu a Ío, sacerdotisa de Hera, e cando Hera o descubriu, Zeus converteuna en vaca branca [segundo Esquilo, foi Hera quen a converteu en vaca para evitar que se unise a Zeus, pero este se converteu en touro [Ovidio Met I, 611, nota 6, px. 93)], xurando que nunca mantiveran relación (por iso di Hesíodo que os xuramentos por amor non acarrean a cólera dos deuses). Pero Hera pediulle a Zeus a vaca e púxoa baixo a vixilancia de Argos Panoptes. Argos atouna a unha oliveira nun bosque de Micenas, e Zeus ordenoulle a Hermes que roubara a vaca, pero foi denunciado por Hiérax, ante o que Hermes matou dunha pedrada a Argos (de aí o epíteto de Argifontes ['o que dá morte a Argos']. Pero Ovidio, Met I, 688-723, dá outra versión: Hermes adormeceu a Argos coa súa frauta e logo degolouno. Hera, en agradecemento, colocou os seus ollos na cola do pavón, animal consagrado á deusa (nota 7, px. 93)]. Hera mandou un tabán contra a vaca, [Ovidio Met I, 725-727 di que o que enviou foi unha Erinia (nota 8, px.93)] que pegou a fuxir ó que sería coñecido como golfo Xónico e chegou o chamado estreito Tracio, logo chamado pola súa causa, Bósforo [‘Boos-póron’, paso da vaca (nota 9, px. 93)]. Logo seguiu camiñando e atravesou a nado o mar, para chegar a Exipto, onde recobrou a súa forma humana. Alí deu a luz xunto ó Nilo ó seu fillo Épafo (Apolodoro, II, 1, 3)
Écbaso tivo a Agénor, e este a Argos, chamado Argos Panoptes [‘que o ve todo’, ver Esquilo, Ovidio e Higino. Outras versións din que tiña un só ollo, ou catro: dous miraban cara adiante e dous cara atrás (nota 4, px. 92)], pois tiña ollos en todo o corpo e unha forza enorme. Matou un touro que asolaba Arcadia e vestiuse coa súa pel (Apolodoro, II, 1, 2)
Hermes, aínda no berce, rouboulle as vacas que pastoreaba Apolo. Para que non se puidesen seguir as pegadas púxolles zapatos nas patas. Sacrificou dúas e fixo unhas cordas coas tripas, que logo utilizou para fabricar unha lira. Cando veu Apolo reclamando as súas vacas, Hermes terminou devolvéndoas, pero Apolo escoitou a lira e cambioulle as vacas por ela (Apolodoro III, 10, 2)
Apolo matou os Ciclopes, como vinganza de que Zeus matara ó seu fillo, Asclepio. Zeus castigouno a estar durante un ano ó servizo dun mortal e el elixiu a Admeto como amo, pois tiña fama de xusto. Mentres estivo ó seu servizo, tódalas vacas parían a dous becerros en agradecemento ó bo trato recibido (Apolodoro III, 10, 4) [glwiki: Admeto]
Cástor e Pólux, xunto a Idas e Linceo, roubaron unhas vacas en Arcadia. Para repartir o botín, Idas parteu unha vaca en catro partes e dixo que a metade do botín sería para o que comese a súa parte en primeiro lugar, e o resto para o que quedara en segundo lugar. Idas comeu axiña a súa parte e logo axudou ó seu irmán Linceo a acabar a súa parte (Apolodoro III, 11, 2) (Graves, 272-273)
Ilo foi a Frixia e ganou un certame de loita organizado polo rei. Como premio recibiu 50 mozos e 50 mozas, e a posibilidade de fundar unha cidade alí onde se pousara unha vaca moteada (como lle dixera o orácule o coo ó rei), e así fundou Ilión (Apolodoro III, 12, 3)
A raíña Dido, de Cartago, conseguiu permiso dos nativos do lugar para asentarse sobre o terreo que puidese cubrir unha pel de boi. O que fixo Dido foi cortar a pel en finísimas tiras que foi atando unha a outra ata conseguir unha longa corda que lle permitiu delimitar un amplo territorio para levantar a súa cidade. E os nativos tiveron que cumprir a súa promesa. A mesma lenda trata de explicar a fundación da cidade de Vilafranca.
O heroe Aiax Telamonio protexíase cun escudo grande como unha torre, feito polo curtidor Tiquio con sete capas de coiro de sete bois ben cebados e sobre elas unha oitaba de bronce (Ilíada VII, 219-226).