Torta del Casar

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

A torta del Casar é un queixo español con DOP a nivel europeo polo Regulamento (CE) 1491/2003 da Comisión Europea. Trátase dun dos queixos máis recoñecidos de Estremadura.

Zona xeográfica[editar | editar a fonte]

Ademais do Casar de Cáceres, a zona xeográfica que comprende a elaboración da "Torta del Casar" abrangue outros 35 termos municipais dentro das comarcas cacereñas dos Llanos de Cáceres, Serra de Fontes e Montánchez, ocupando así 400.000 hectáreas.

É unha zona que queda ao norte da Serra de San Pedro, límite coa provincia de Badaxoz, os ríos Almonte ao leste e Taxo ao norte. É unha chaira esteparia asucada de noroeste a sueste pola Serra de Fontes, de chans areosos, de pouca fertilidade e escaso espesor con frecuentes afloramentos rochosos. O clima é continental, con veráns longos e calorosos, invernos suaves e curtos e unhas precipitacións de 300-500 ml ao ano. A flora está fundamentalmente constituída por plantas herbáceas dun grande valor nutritivo, pero escaso desenvolvemento, existindo tamén restos de vexetación arbustiva e arbórea do tipo quercus.

Historia[editar | editar a fonte]

Toda esta zona xeográfica foi sempre de transhumancia e pastoreo, regulándose os canellóns como camiños de obrigado uso para rabaños segundo as normas da Mesta, aprobadas en 1273. Un Privilexio Real do rei Sancho IV outorgou á aldea do Casar unha terra ao seu redor para que o gando puidese pastar alí libremente (1291), época na que este queixo serviu ata como forma de pago. En 1791 menciónase o queixo de ovella do Casar de Cáceres nos Interrogatorios da Real Audiencia, sendo a primeira documentación deste queixo.

Elaboración[editar | editar a fonte]

Elabórase con leite cru de ovella meiriña e entrefina. Cállase con cardo silvestre (Cynara cardunculus) entre 28º e 32 °C e durante un tempo de 50 a 80 minutos, o que consegue que se manteña no seu interior unha crema case líquida que é a principal característica do devandito queixo.

Logo de callar o leite córtase ata ter grans de tamaño fino, tipo gran de arroz. Logo métese a callada en moldes cilíndricos e prénsase durante 3-8 horas. A salgadura que pode ser húmida ou seca, emprega exclusivamente cloruro sódico. Logo déixase madurar durante, polo menos, 60 días, en condicións de 4 ° a 12 °C de temperatura e entre un 75 e un 90 % de humidade relativa.

Nas etiquetas, contraetiquetas e outros sistemas destinados a identificar os produtos amparados deberán destacar o nome e logotipo da Denominación de Orixe Protexida «Torta del Casar», así como todas aquelas indicacións que estipule a lexislación vixente na materia.

Características[editar | editar a fonte]

A materia graxa sobre extracto seco é dun mínimo 50 %. A torta del Casar ten forma de cilindro dunha altura entre 5 e 7 centímetros. Pódense facer en dous tamaños: a) Pequena: 11–13 cm de diámetro e un peso entre 500 e 700 gramos; b) Grande: 14–17 cm de diámetro e un peso entre 900 e 1.000 g.

En canto ás características organolépticas, ha de sinalarse que ten unha codia semidura, cunha cor entre amarelo e ocre. A pasta vai de branda a untable, de cor branca a amarelada, de corte pechado, pero brando e untuoso, podendo presentar pequenos ollos repartidos no corte. Desprende un cheiro intenso. En canto ao seu sabor, é intenso, cun suave amargor motivado polo uso do callo vexetal.

Como consumir e conservar[editar | editar a fonte]

Para consumila adóitaselle rebandar a codia superior (que ao cabo servirá de tapa para evitar que se reseque) e untar a crema do seu interior en pan.

Unha despensa ou armario non moi cálido é o lugar idóneo para gardar este queixo. Se non é posible, gárdase na neveira e sácase un anaco antes da hora prevista do seu consumo para que tome temperatura.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]