Tintín (revista)
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
Le journal de Tintin (na súa versión francesa), ou Kuifje (na súa versión neerlandesa) foi unha revista belga de banda deseñada de periodicidade semanal que se publicou entre 1946 e 1993. Co subtítulo de "revista para mozos entre 7 e 77 anos", foi unha das publicacións máis importantes na historia da banda deseñada franco-belga. O seu personaxe estrela foi Tintín, a creación de Hergé que daba nome á revista, pero nas súas páxinas apareceron tamén outras series fundamentais da banda deseñada, como Blake e Mortimer, de Edgar P. Jacobs, ou Alix, de Jacques Martin.
Comezos: 1946-1949[editar | editar a fonte]
A revista naceu como resultado do encontro entre Hergé e Raymond Leblanc, e o seu acordo coa editorial Le Lombard. Tras a liberación de Bélxica, en 1944, Hergé, acusado de colaboracionismo cos ocupantes alemáns, estaba imposibilitado de publicar. Con todo, o seu amigo Raymond Leblanc, que estivera na resistencia e contaba con influencias políticas, chamoulle para fundar unha nova revista, que levaría o título do seu coñecido personaxe, Tintín.
No seu primeiro número, que apareceu o 26 de setembro de 1946, a revista, en francés, levaba o título de Tintin. Incluía historietas de Hergé, Edgar P. Jacobs (Blake e Mortimer), Paul Cuvelier (Corentin) e Jacques Laudy (Les Quatre Fils Aymon). A partir do 19 de decembro, a revista aumentou o seu número de páxinas, pasando de 12 a 16. Simultaneamente publicouse a versión neerlandesa da revista, Kuifje, que levaba o nome co que o personaxe de Tintín era coñecido en neerlandés. En 1948 uníronse ao persoal do semanario outros importantes nomes da banda deseñada francobelga: os franceses Jacques Martin (Alix) e Dino Attanasio, e o flamengo Willy Vandersteen (Bob et Bobette).
Desde o 28 de outubro de 1948, Edicións Dargadu empezou a publicar a versión francesa da revista (a orixinal distribuíase unicamente en Bélxica). En Francia, o novo semanario publicou as mesmas series que a revista xeral, pero con algunhas semanas de atraso.
En 1949 uniuse ao equipo de historietistas da publicación Bob de Moor, quen xa publicara en Kuifje, a versión neerlandesa do semanario, e que sería no futuro un dos máis destacados colaboradores de Hergé.
O Tintin-voucher[editar | editar a fonte]
Para manter a fidelidade dos seus lectores, a revista creou unha especide de carné de fidelidade, que se chamaba "Chèque Tintin" en Francia, e "Timbre Tintin" en Bélxica, que se achegaba en cada entrega da publicación. Tratábase de selos que podían intercambiarse por agasallos que non se vendían en tendas, e que fixeron furor entre o público xuvenil. Outras empresas, entre elas moitas de alimentación, asociáronse ao sistema Tintin-voucher... Apareceron desde unha soda ata zapatos coa efixie de Tintín. Ata a SCNFR ofrecía unha viaxe gratuíta de 100 km a cambio de 800 selos Tintín. Entre os agasallos estaban tamén cromos de Tintín, e ata orixinais dos seus creadores.
Os anos 50[editar | editar a fonte]
Na década de 1950 apareceron na revista novos artistas e novas series:
- Tibet, co seu western humorístico Chick Bill, e a súa serie de detectives Ric Hochet
- Raymond Macherot, coa súa serie de detectives Clifton
- Jean Graton, con Michel Vaillant
- Albert Uderzo e René Goscinny, con Oumpah-pah.
