Testemuño de Naxira

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

O testemuño de Naxira foi un falso testemuño pronunciado ante o caucus de Dereitos Humanos do Congreso dos Estados Unidos o 10 de outubro de 1990 por unha rapaza de 15 anos que só deu o seu nome de pila, Naxira. O testemuño foi moi publicitado e foi citado en numerosas ocasións polos senadores dos Estados Unidos e polo presidente George Bush para xustificar o seu apoio a Kuwait na Guerra do Golfo. En 1992, sóubose que o apelido de Naxira era Al Sabah (en árabe: نيرة الصباح) e que era filla de Saud Al-Sabah, o embaixador de Kuwait nos Estados Unidos. Ademais revelouse que o seu testemuño fora organizado como parte da campaña de relacións públicas Citizens for a Free Kuwait, dirixida pola firma estadounidense de relacións públicas Hill & Knowlton para o goberno kuwaití. Despois disto, o testemuño de al-Sabah pasou a ser considerado como un exemplo clásico de propaganda de atrocidades.[1][2]

No seu emotivo testemuño, Naxira afirmou que, tras a invasión iraquí de Kuwait, vira a soldados iraquís sacar bebés das incubadoras nun hospital kuwaití, levaren consigo as incubadoras e deixaren morrer os bebés no chan.

A súa historia foi inicialmente corroborada pola ONG británica Amnistía Internacional, que publicou varios informes independentes sobre os asasinatos e os testemuños dos evacuados.[3] Tralo fin da guerra en Kuwait, os xornalistas accederon ao país e un informe da ABC descubriu que algúns pacientes, incluídos os bebés prematuros, morreran cando moitos dos enfermeiros e médicos de Kuwait fuxiran. O informe descartou case completamente que os soldados iraquís roubasen as incubadoras do hospital e deixasen morrer a centos de bebés kuwaitíes".[4] Amnistía Internacional reaccionou emitindo unha retractación, e o director executivo John Healey acusou posteriormente á administración Bush de "manipulación oportunista do movemento internacional de dereitos humanos".[5]

Antecedentes[editar | editar a fonte]

Denuncias sobre as incubadoras[editar | editar a fonte]

Tras a invasión e ocupación iraquí de Kuwait, houbo informes de saqueos xeneralizados. O 2 de setembro de 1990, nunha carta dirixida ao secretario xeral das Nacións Unidas, Javier Pérez de Cuéllar, o representante de Kuwait na ONU, Mohammad A. Abulhasan, falaba do "roubo de todo o equipamento dos hospitais privados e públicos, incluídas as máquinas de raios X, os escáneres e os equipos de laboratorio". As acusacións de saqueo foron repetidas polos evacuados que falaban de "soldados saqueando edificios de oficinas, escolas e hospitais, levando consigo os aparellos de aire acondicionado, ordenadores, taboleiro, escritorios e incluso incubadoras infantís e equipos de radiación".[6]

O saqueo das incubadoras atraeu a atención dos medios debido ás acusacións de que os bebés prematuros estaban sendo abandonados, deixándoos morrer.[7] O 5 de setembro, Abdul Wahab Al-Fowzan, o ministro de saúde kuwaití no exilio, afirmou nunha rolda de prensa en Taif, Arabia Saudita, "que os soldados iraquís se apoderaran da práctica totalidade dos hospitais e institucións médicas do país despois da súa invasión" e que "os soldados desaloxaron aos pacientes e saquearon sistematicamente os equipos de alta tecnoloxía, ambulancias, medicamentos e plasma", o que provocou a morte de 22 bebés prematuros.[8] O The Washington Post describía a orixe da historia dos bebés kuwaitís do seguinte xeito:

A historia dos bebés kuwaitís orixinouse cunha carta dun alto funcionario kuwaití de saúde pública que foi evacuado do país por un diplomático europeo a finais do mes pasado, segundo Hudah Bahar, un arquitecto que recibiu a carta aquí en Londres. Completouse coa información recollida das fuxidas de kuwaitíes e doutras fontes por Fawzia Sayegh, pediatra kuwaití que vive aquí. A carta afirmaba que os soldados iraquís ordenaron desaloxar a pacientes de varios hospitais e pecharon unidades de críticas de tratamento de pacientes con cancro, pacientes con diálise e persoas con diabetes. Bahar e Sayegh dixeron que os iraquís levaron equipamentos sofisticados como máquinas de diálise para Bagdad, como parte do roubo de diñeiro en efectivo, ouro, coches e xoias, que segundo fontes bancarias árabes superan os 2000 millóns de dólares. Entre os equipos que levaron había 22 incubadoras infantís, segundo a súa versión.[9]

O The Washington Post tamén sinalou que non puido verificar as acusacións xa que Iraq non permitía o acceso á zona e tiña en corentena aos diplomáticos.[9] O 5 de setembro, noutra carta ao secretario xeral da ONU, Abulhasan reiterou as afirmacións de Fowzan escribindo:

Fontes impecables de institucións sanitarias de Kuwait infórmannos de que as autoridades da ocupación iraquí cometeron os seguintes crimes brutais, que poden cualificarse como crimes contra a humanidade: [...] 2. Quitaron as incubadoras dos hospitais de maternidade utilizadas para nenos con crecemento atrasado (nenos prematuros), causando a morte de todos os nenos que estaban en tratamento.

A carta non indicaba cantos bebés morreran.[9][10] As acusacións incluídas na carta recibiron unha ampla cobertura dos medios nos días seguintes.[11][12][13][14][15][16] Ese día, nunha entrevista con reféns liberados no programa de radio All Things Considered da NPR, un refén afirmou que as tropas iraquís estaban "golpeando os nenos coas culatas das armas, sacando aos bebés das incubadoras e marchando coas incubadoras".[17] Reuters tamén informou de "as tropas iraquís sacaron bebés prematuros das incubadoras de Kuwait para roubar os equipamentos".[18][19]

O 9 de setembro, NPR informou de que "nunha sala para bebés prematuros, os soldados apagaran o osíxeno das incubadoras e empacaron o equipo para o seu envío a Iraq".[20]

O 17 de setembro, Edward Gnehm Jr., o embaixador designado dos Estados Unidos en Kuwait, declarou ante os xornalistas que funcionarios sanitarios de Kuwait lle contaran que 22 bebés morreran despois de que as tropas iraquís roubaran as incubadoras.[21] O diario Los Angeles Times informou de que "os refuxiados informaron de que as incubadoras para bebés prematuros foron confiscadas polas tropas iraquís e os bebés que estaban nelas foron amoreados no chan e deixados morrer".[7][22] O San Jose Mercury News tamén informou da mesma acusación ese día, engadindo que os diplomáticos occidentais pensaban que "este é o tipo de cousa que algunhas persoas chaman xenocidio e, se a xente quixese interpretalo como tal, podería ser motivo dalgún tipo de intervención militar".[23]

O 25 de setembro o Washington Post informou de que "os hospitais da cidade de Kuwait están a ser desposuídos de incubadoras".[7][24] O presidente de Citizens for a Free Kuwait escribiu ao Representante da Cámara Gus Yatron dicindo que acababa de saber que o líder iraquí ordenara a desconexión das incubadoras nos hospitais de maternidade, utilizadas para tratar bebés prematuros, deixando a estes nenos morrer".[25]

O presidente George H. W. Bush

O 29 de setembro, nunha reunión entre o líder kuwaití, o xeque Xabir al-Ahmad al-Xabir al-Saba, e o presidente George HW Bush, o emir exiliado contou ao presidente que os iraquís "ían aos hospitais, sacaban aos bebés das incubadoras e quitábanlle aos pacientes as máquinas de soporte vital, para enviar o equipamento para Iraq".[26][27]

O 9 de outubro, nunha conferencia de prensa presidencial, Bush afirmou:

Pensei que o xeneral Scowcroft [asistente do presidente en Asuntos de Seguridade Nacional] dicíao moi ben despois de que o emir marchase de aquí. E estou moi preocupado, non só polo desmantelamento físico senón pola brutalidade que agora escribiu Amnistía Internacional confirmando algúns dos relatos que nos contou o emir sobre a brutalidade. É incrible, polo menos algunhas das cousas que reflexionou. Quero dicir, a xente dunha máquina de diálise cortou, a máquina foi enviada a Bagdad; bebés en incubadoras saíron das incubadoras e as propias incubadoras foron enviadas a Bagdad. Agora, non sei cantos destes relatos poden confirmarse, pero si que cando o emir estaba aquí falaba dende o corazón. E despois diso chegou Amnistía Internacional, que estaba a informar a moitas das persoas na fronteira. E é enfermizo.[28]

Citizens for a Free Kuwait[editar | editar a fonte]

Citizens for a Free Kuwait era un comité de relacións públicas creado pola embaixada de Kuwait, descrito por The Times News como un "comité con sede en Washington, formado por kuwaitíes e estadounidenses preocupados".[29][30] Aínda que o comité ocupaba o espazo das oficinas da embaixada, traballaban supostamente de xeito independentemente á embaixada.[29]

Hill & Knowlton[editar | editar a fonte]

En 1990, despois de contactos cun expatriado kuwaití en Nova York, Hill & Knowlton asumiu "Citizens for a Free Kuwait".[31] O obxectivo da campaña nacional era concienciar aos Estados Unidos sobre os perigos que supuña Saddam Hussein para Kuwait.[31]

Hill & Knowlton levou a cabo un estudo dun millón de dólares para determinar a mellor forma de obter apoio para unha intervención militar.[32] Traballou con grupos focais buscando a mellor estratexia para influír na opinión pública, e descubriu que a énfase nas atrocidades, como a historia da incubadora, era o máis efectivo.[33]

Estímase que Hill & Knowlton recibiu uns 12 millóns de dólares de Kuwait para a súa campaña de propaganda.[34]

Fundación de Dereitos Humanos do Congreso[editar | editar a fonte]

O Fundación de Dereitos Humanos do Congreso é unha organización non gobernamental que investiga abuso de dereitos humanos. Estaba dirixida polo Represetnante demócrata Tom Lantos e polo Representante republicano John Porter, e traballaba nun espazo alugado na sede de Hill & Knowlton's en Washington.[35]

Responsabilidade do goberno dos Estados Unidos[editar | editar a fonte]

O coñecemento e a responsabilidade do goberno dos Estados Unidos nos feitos está a debate. Mentres que algúns defenden o descoñecemento total por parte da Casa Branca, outras fontes afirman:

"O traballo da axencia de publicidade estadounidense para Kuwait levaba en certo xeito a sinatura da Casa Branca. O presidente Bush foi informado por Fuller sobre cada paso. Con todo, non se pode probar se tamén deu o seu consentimento persoal para a historia dos bebés. O que queda, con todo, é que existían estreitos contactos persoais entre o goberno dos Estados Unidos e unha axencia que, de forma demostrable, creou mentiras. A mesma axencia foi incluso empregada directamente polo goberno dos Estados Unidos noutros contextos.[36]

Testemuño[editar | editar a fonte]

O 10 de outubro de 1990, Naxira foi a última en declarar no caucus. No seu testemuño oral, que durou 4 minutos,[37] afirmou:

Señor presidente, e membros do comité, o meu nome é Naxira e acabo de saír de Kuwait. A miña nai e eu estabamos en Kuwait o 2 de agosto nunhas tranquilas vacacións de verán. A miña irmá maior tivo un bebé o 29 de xullo e queríamos pasar algún tempo en Kuwait con ela.

Só rezo para que ningún dos meus compañeiros de 10º curso teñan unhas vacacións de verán coma as miñas. Quizais desexei ás veces ser adulta, poder medrar axiña. O que vin pasar aos nenos de Kuwait e ao meu país cambiou a miña vida para sempre, cambiou a vida de todos os kuwaitíes, pequenos e vellos, simples nenos ou máis.

A miña irmá viaxou polo deserto co meu sobriño de cinco días tentando poñerse a salvo. Non hai leite dispoñible para o bebé en Kuwait. Apenas saíran cando o seu coche quedou atrapado na area do deserto e recibiron axuda dende Arabia Saudita.

Eu quedei atrás e quería facer algo polo meu país. A segunda semana despois da invasión, fun voluntaria no hospital de AlIdar con outras 12 mulleres que tamén querían axudar. Era a voluntaria máis nova. As outras mulleres tiñan entre 20 e 30 anos.

Mentres estaba alí, vin aos soldados iraquís entrar no hospital con armas. Sacaron os bebés das incubadoras, leváronas e deixaron os nenos morrendo no frío chan. Foi horroroso. Non puiden evitar pensar no meu sobriño que naceu prematuro e que podería ter morto tamén ese día. Despois de saír do hospital, algúns dos meus amigos e eu distribuímos folletos para condenar a invasión iraquí ata que nos avisaron de que nos poderían matar se os iraquís nos visen.

Os iraquís destruíron todo en Kuwait. Baleiraron de alimentos os supermercados, as farmacias de medicamentos, as fábricas de material médico, saquearon as casas e torturaron a veciños e amigos.

Vin e falei cun amigo meu despois de ser torturado e liberado polos iraquís. Ten 22 anos pero parecía un home vello. Os iraquís metéronlle a cabeza nunha piscina ata case afogalo. Sacáronlle as uñas e despois aplicaron descargas eléctricas nas partes privadas e sensibles do seu corpo. Tivo sorte de sobrevivir.

Se se atopa a un soldado iraquí morto no barrio, queiman todas as casas da contorna e non deixan ir os bombeiros ata que só queden cinzas e cascallos.

Os iraquís burlábanse do presidente Bush e maltratábannos verbal e fisicamente á miña familia e a min ao saír de Kuwait. Só o fixemos porque a vida en Kuwait volveuse insoportable. Obrigáronnos a ocultar, queimar ou destruír todo o que identifique ao noso país e ao noso goberno.

Quero resaltar que Kuwait é a nosa nai e o emir o noso pai. Repetímolo nos tellados das nosas casas en Kuwait ata que os iraquís comezaron a disparar contra nós e repetirémolo de novo. Estou feliz de ter 15 anos, a idade suficiente para lembrar Kuwait antes de que Saddam Hussein o destruíse e ser o suficientemente nova como para reconstruílo.

Grazas.[37]

Aínda que Naxira non especificou cantos bebés estaban nas incubadoras no seu testemuño oral, no testemuño escrito distribuído por Hill e Knowlton, dicía "Mentres estaba alí vin aos soldados iraquís entrar no hospital con armas e entrar na habitación onde 15 bebés estaban nas incubadoras".[38] O testemuño non foi prestado baixo xuramento.

O representante John Porter, copresidente do caucus, remarcou que nos seus oito anos de servizo no caucus nunca escoitou esa "brutalidade e inhumanidade e sadismo".[39] O testemuño de Naxira foi descrito como o máis dramático.[39]

Hill & Knowlton[editar | editar a fonte]

Non está claro canto do testemuño de Nayirah foi preparado. Aínda que se supuña que a empresa só debía proporcionar axuda estilística,[40] sóubose que H&K "proporcionou testemuñas, escribiu testemuños e adestrou ás testemuñas para ser máis impactantes".[41]

Reaccións[editar | editar a fonte]

O testemuño de Naxira foi amplamente publicitado.[10] Hill & Knowlton, que filmou a audiencia, enviou un comunicado de prensa en vídeo a MediaLink, unha firma que prestaba servizo a unhas 700 emisoras de televisión dos Estados Unidos.[42]

Esa noite emitíronse fragmentos do testemuño nos telexornais de ABC News e NBC News, alcanzando unha audiencia estimada de entre 35 e 53 millóns de estadounidenses.[41][42] Sete senadores citaron o testemuño de Naxira nos seus discursos apoiando o uso da forza. O presidente George Bush repetiu a historia polo menos dez veces nas semanas seguintes.[10] O seu relato sobre as atrocidades axudou a decantar a opinión americana a favor da participación na guerra do Golfo.[43]

Resposta inicial[editar | editar a fonte]

O 13 de xaneiro de 1991, o Sunday Times informou de que un doutor chamado Ali Al-Huwail podería dar fe de 92 mortes.[44]

Iraq negou as acusacións e o 16 de outubro, o ministro de información iraquí, Latif Nassif al-Jassem, dixo á Axencia Iraquí de Noticias que "agora vostede [Bush] está a usar o que el [o xeque Xabir] lle dixo, para facer que o Congreso aprobe o orzamento que está en vermello polas súas políticas". E engadiu que "ti, como presidente dunha superpotencia, tes que sopesar ben as palabras e non actuar como un pallaso que repite o que lle din".[45]

O 21 de outubro de 1990, nunha visita a Kuwait de xornalistas que foron escoltados por funcionarios do Ministerio de Información iraquí, os médicos dun centro de maternidade de Kuwait negaron as acusacións das incubadoras.[46] Na visita, o xefe iraquí do departamento de saúde de Kuwait, Abdul-Rahman Mohammad al-Ugeily, dixo que "Bagdad enviou 1.000 médicos e outros traballadores sanitarios para axudar a xestionar os 14 hospitais e centros de saúde de Kuwait trala invasión".[46]

Martin e MacArthur[editar | editar a fonte]

O 15 de marzo de 1991, John Martin, un xornalista de ABC, informou de que "os pacientes, incluídos bebés prematuros, morreron, cando moitas das enfermeiras e médicos de Kuwait deixaron de traballar ou fuxiron do país" e engadiu que as tropas iraquís "con toda seguridade non roubaran" incubadoras de hospitais nin deixaran morrer centos de bebés kuwaitís".[4][47]

O 6 de xaneiro de 1992, The New York Times publicou un artigo de opinión de John MacArthur titulado "Remember Nayirah, Witness for Kuwait?" ("Lembras a Naxira, a testemuña de Kuwait?").[48] MacArthur descubriu que Naxira era a filla do embaixador de Kuwait nos Estados Unidos, Saud Nasir al-Sabah. MacArthur sinalou que "a historia da incubadora distorsionou seriamente o debate estadounidense sobre se apoiar a acción militar" e cuestionou se "a súa relación especial [os representantes Lantos e Porter] con Hill e Knowlton debería provocar unha investigación do Congreso para descubrir se as súas accións só constituían un evidente conflito de intereses ou, peor aínda, se sabían quen era realmente a chorosa Naxira en outubro de 1990".[48] O traballo de MacArthur foi recompensado co Premio Mensual de Xornalismo de The Washington Monthly en abril de 1992, e co Premio Mencken en 1993.[38]

Hill & Knowlton[editar | editar a fonte]

Difundimos información nun baleiro como base para que os estadounidenses formasen opinións.
— Frank Mankiewicz, vicepresidente de Hill & Knowlton [49] [50]

O 15 de xaneiro de 1992, o director executivo de Hill & Knowlton, Thomas E. Eidson, respondeu ás acusacións de MacArthur nunha carta ao editor publicada no New York Times.[51] Eidson afirmou que "en ningún momento esta firma colaborou con ninguén para producir testemuños conscientemente enganosos", asegurando que a firma "non tiña motivos para cuestionar a súa veracidade cando declarou tras a súa fuxida de Kuwait". A carta explicaba que a acusación de Naxira de que os soldados iraquís sacaron bebés acabados de nacer das incubadoras foi corroborada polo doutor Ibraheem Behbehani, xefe da Media Lúa Vermella, ante o Consello de Seguridade das Nacións Unidas, e que os medios non estaban autorizados a entrar en Kuwait "ata despois da liberación", polo que non había xeito de verificar as historias de refuxiados coma ela.[51] Eidson concluíu que "a credibilidade de Naxira non debería ser máis cuestionada que se fora doutora ou profesora" e que o traballo da compañía cos kuwaitíes era consistente cos estándares da empresa, asegurando que "o interese público estaba ben servido".[51]

En agosto de 1992, Howard Paster substituíu a Robert K. Gray como director xeral da oficina de Washington co fin de limpar a imaxe da empresa.[31][52]

Os críticos afirmaron que Hill & Knowlton inventara un falso movemento popular, Citizens for a Free Kuwait, e que posteriormente utilizaron probas cuestionables e testemuñas sospeitosas para influír na opinión pública e na política dos Estados Unidos e da ONU.[53][54][55]

Tom Lantos[editar | editar a fonte]

Aínda que Lantos era amigo íntimo de Bush naquel momento, así como copresidente da Fundación dos Dereitos Humanos do Congreso, non informou a Bush do seu papel no caso Naxira nin da verdadeira identidade desta. Nunha entrevista, Lantos declarou que ocultara a identidade de Naxira a petición do seu pai para protexer a súa familia e amigos, e negou calquera acusación de delitos argumentando que "Os medios de comunicación centráronse nela. Se non tivese testemuñado, centraríanse noutra cousa."[43]

Nunha carta ao editor para The New York Times o 27 de xaneiro de 1992, titulada "Kuwaiti Give Consistent Account of Atrocities", Tom Lantos respondeu ás acusacións de MacArthur. Escribiu que "o artigo enganoso do Sr. MacArthur só serve aos cínicos que buscan reescribir a historia da guerra do Golfo Pérsico", sinalando que "a sinistra insinuación do artigo suxire que a nena nin sequera estaba en Kuwait no momento da invasión iraquí, e que todo o espantoso incidente foi un complot diabólico dunha empresa estadounidense de relacións públicas".[56] Lantos escribiu que "o feito de que Naxira fose a filla do embaixador de Kuwait facíaa unha testemuña máis crible" e que "a súa relación co embaixador e co goberno melloraba a súa credibilidade". Tamén sinalou que "o seu relato era coherente coa información que recibimos doutras testemuñas, con centos doutras historias de atrocidades de Kuwait transmitidas por medios de todo o mundo e coherente cos informes de organizacións independentes de dereitos humanos, como Amnistía Internacional, que tamén testificou na nosa audiencia e posteriormente publicamos relatos similares aos de Naxira". Lantos concluíu que "dados os innumerables casos de violacións dos dereitos humanos comprobadas en Iraq", era "innecesario e contraproducente inventar atrocidades".[56]

Lantos tamén rexeitou as acusacións dunha relación especial entre o caucus e Hill & Knowlton, afirmando que "as actividades do caucus realízanse sen ter en conta que estes países estean representados por algún bufete de avogados ou de relacións públicas".[56] Nunha carta posterior a The New York Times, MacArthur sinalou que o testemuño fora retractado.[57]

Embaixador Sabah[editar | editar a fonte]

O embaixador afirmou que a súa filla foi testemuña das atrocidades que describiu e que a súa presenza en Kuwait podería ser verificada pola Embaixada dos Estados Unidos en Kuwait.[43] Tamén afirmou: "Se eu quixera mentir, ou se quixeramos mentir, se quixeramos esaxerar, non usaría á miña filla para facelo. Podería mercar facilmente a outras persoas para facelo."[58]

Lauri Fitz-Pegado[editar | editar a fonte]

Lauri Fitz-Pegado era a vicepresidenta en funcións de Hill & Knowlton no momento do testemuño de Naxira. Máis tarde confirmouse dentro da investigación kuwaití que Pegado foi a responsable de adestrar a Naxira no que se demostrou que era o seu falso testemuño.

Outros[editar | editar a fonte]

A campaña foi descrita polos críticos como corrupta, enganosa e pouco ética. Tamén foi utilizada para difundir historias falsas ou esaxeradas sobre crimes iraquís.[34][59][60] Lantos foi criticado por ocultar a información.[61]

Investigacións[editar | editar a fonte]

Human Rights Watch[editar | editar a fonte]

En 1992, a organización de dereitos humanos Middle East Watch, unha división de Human Rights Watch, publicou os resultados da súa investigación sobre a historia das incubadoras. O seu director, Andrew Whitley, dixo á prensa: "Aínda que é certo que os iraquís tiñan entre os seus obxectivos os hospitais, non hai ningunha verdade sobre a acusación, fundamental no esforzo de propaganda bélica, de que roubaron incubadoras e quitaron insensiblemente os bebés deixándoos morrer no chan. As historias foron fabricadas a partir de xermes de verdade por persoas de fóra do país". Un investigador, Aziz Abu-Hamad, entrevistou a médicos do hospital onde Naxira afirmou ver os soldados iraquís sacando 15 bebés das incubadoras. The Independent relatou: "Os médicos dixéronlle que o centro de maternidade tiña entre 25 e 30 incubadoras. Os iraquís non levaron ningunha e ningún bebé foi quitado delas".[62]

Amnistía Internacional[editar | editar a fonte]

Amnistía Internacional apoiou inicialmente a historia, pero despois emitiu unha retractación,[63][64] afirmando que non atoparan probas fiables de que as forzas iraquís provocasen a morte de bebés quitándoos ou ordenando que os quitasen das incubadoras.[65]

Informe Kroll[editar | editar a fonte]

Os funcionarios kuwaitíes non realizaron declaracións á prensa.[38] Para responder ás acusacións, o goberno kuwaití contratou a Kroll Associates para que realizase unha investigación independente da historia das incubadoras. A investigación de Kroll durou nove semanas e realizou máis de 250 entrevistas. As entrevistas con Naxira revelaron que o seu testemuño orixinal estaba tremendamente distorsionado no mellor dos casos. Díxolle a Kroll que en realidade só vira un bebé fóra da súa incubadora durante "non máis dun momento". Tamén dixo que nunca fora voluntaria no hospital e que de feito "só pasara por alí uns minutos".[38]

Estudos académicos[editar | editar a fonte]

O contido, a presentación, a distribución, a eficacia e o propósito do testemuño de Naxira foron obxecto de múltiples estudos de relacións públicas.

No seu libro, Strategic Maneuvering in Argumentative Discourse, Frans H. van Eemeren describiu a historia de Naxira como un argumentum ad misericordiam, afirmando que "as mensaxes visuais que acompañan á argumentación verbal poden ser tan drásticas que a argumentación racional se fai case imposible".[66] No artigo The Hill & Knowlton Cases: A Brief on the Controversy de Susanne A. Roschwalb, a autora preguntouse que influencia terían os intereses británicas (tales como o posible colapso das institucións financeiras se o dinar kuwaití quedase sen valor) sobre H&K, dado que esta era unha empresa británica.[31] John R. MacArthur, autor de Second Front: Censorship and Propaganda in the Gulf War, sinalou que "naquel momento, era a campaña de relacións públicas máis sofisticada e cara xamais realizada nos Estados Unidos por un goberno estranxeiro".[59]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Regan, Tom (6 de setembro de 2002). "When contemplating war, beware of babies in incubators". Christian Science Monitor (en inglés). Consultado o 26 de outubro de 2021. 
  2. ↑ Morris, Al (2009). Civilisation Hijacked: Rescuing Jesus from Christianity and the human spirit From Bondage (en inglés). ‎iUniverse. ISBN 978-1440182426. 
  3. ↑ Cockburn, Alexander (7 de febreiro de 1991). "Right Stuff". London Review of Books. p. 9. Consultado o 26 de outubro de 2021. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Fowler, Giles; Fedler, Fred (1991). "A Farewell to Truth: Lies, Rumors and Propaganda as the Press Goes to War". Florida Communication Journal (en inglés) 22 (1): 22–34. ISSN 1050-3366. 
  5. ↑ "Amnesty responds to President Bush". The Heights (en inglés). 28 de xaneiro de 1991. Consultado o 26 de outubro de 2021. 
  6. ↑ Leff, Lisa (11 de setembro de 1990). "Weary, wary evacuees bring tales of horror". The Washington Post (en inglés). Consultado o 26 de outubro de 2021. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Rendall, Steve; Hart, Peter; Hollar, Julie (Xaneiro-febreiro de 2006). "20 Stories That Made a Difference". Extra! (en inglés) 19 (1): 23–28. ISSN 0895-2310. 
  8. ↑ "A battle ground to test Saddam - Iraq invasion of Kuwait". The Times (en inglés). 5 de setembro de 1990. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Frankel, Glenn (10 de setembro de 1990). "Iraq, Kuwait Waging an Old-Fashioned War of Propaganda". The Washington Post (en inglés). Consultado o 26 de outubro de 2021. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Walton, Douglas (1995). "Appeal to pity: A case study of the argumentum ad misericordiam". Argumentation (en inglés) 9 (5): 769–784. ISSN 0920-427X. doi:10.1007/BF00744757. 
  11. ↑ "Kuwait says seizure of hospital equipment caused many deaths" (en inglés). Reuters. 6 de setembro de 1992. 
  12. ↑ "Iraq equipment removal killed patients - Kuwait" (en inglés). Reuters. 6 de setembro de 1992. 
  13. ↑ "Kuwaiti says Iraq plundered hospitals". Charlotte Observer (en inglés). Associated Press. 7 de setembro de 1990. p. A16. 
  14. ↑ "Official: Hospitalized in Kuwait are left to die". Chicago Tribune (en inglés). Associated Press. 7 de setembro de 1990. p. 12. 
  15. ↑ "Persian Gulf crisis - More about the Mideast". Houston Chronicle (en inglés). 7 de setembro de 1990. p. A18. 
  16. ↑ "Kuwait Says Iraq Plundered Hospitals". The San Francisco Chronicle (en inglés). Associated Press. 7 de setembro de 1990. p. A21. 
  17. ↑ "Released Hostages Tell of Kuwait Terror". All Things Considered (en inglés). 7 de setembro de 1990. 
  18. ↑ "Kuwait offers to help cover mideast costs - contributions should offset U.S. liability". Newport News (en inglés). 8 de setembro de 1990. 
  19. ↑ Tamayo, Juan O. (8 de setembro de 1990). "Iraqi hostage horror: 'It smelled of death". Austin American-Statesman (en inglés). p. A1. 
  20. ↑ "Weekend Edition Sunday". NPR (en inglés). 9 de setembro de 1990. 
  21. ↑ "Iraq tightens its grip on Kuwait". Dayton Daily News (en inglés). 29 de setembro de 1990. pp. 6A. 
  22. ↑ Murphy, Kim (17 de setembro de 1990). "Kuwaitis bolt for border amid reports of atrocities". Los Angeles Times (en inglés). p. 1A. 
  23. ↑ "Air Cutoff of Iraq Gains U.N. Support Kuwaiti Refugees Spill Across Border". San Jose Mercury News (en inglés). 17 de setembro de 1990. p. 1A. 
  24. ↑ Hoagland, Jim (25 de setembro de 1990). "End Saddam's Reign of Terror". The Washington Post (en inglés). Consultado o 26 de outubro de 2021. 
  25. ↑ Hall, Lawrence. "Suffer the Children: Summit must herald a new era in lives of our endangered young". The Star Ledger (en inglés). 
  26. ↑ "Iraq plunders Kuwait, US warns war closer- The Gulf crisis". The Sun Herald (en inglés). 30 de setembro de 1990. p. 8. 
  27. ↑ Raum, Tom. "Iraqi provocation\Emir's tales of Iraqi atrocities in Kuwait may spur U.S. military response". Philadelphia Daily News (en inglés). Associated Press. 
  28. ↑ "The President's News Conference". The American Presidency Project (en inglés). 9 de outubro de 1990. Consultado o 26 de outubro de 2021. 
  29. ↑ 29,0 29,1 Deparle, Jason (3 de setembro de 1990). "THE MEDIA BUSINESS; Gulf Crisis Starts a Costly Fight for Good Press". The New York Times (en inglés). Consultado o 26 de outubro de 2021. 
  30. ↑ "Kuwaitis loan jets to transport troops". The Times News (en inglés). Associated Press. 28 de agosto de 1990. p. 8. Consultado o 26 de outubro de 2021. 
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 31,3 Roschwalb, Susanne A. (1994). "The Hill & Knowlton cases: A brief on the controversy". Public Relations Review (en inglés) 20 (3): 267–276. ISSN 0363-8111. doi:10.1016/0363-8111(94)90040-X. 
  32. ↑ Rowse, Arthur E. (18 de outubro de 1992). "Teary Testimony to Push America Toward War". The San Francisco Chronicle (en inglés). p. 9/Z1. 
  33. ↑ Andersen 2006, p. 170.
  34. ↑ 34,0 34,1 "Jury Says 3 Took Kuwaiti Money To Promote war". The Washington Post (en inglés). 8 de xullo de 1992. Arquivado dende o orixinal o 06 de outubro de 2018. Consultado o 26 de outubro de 2021. 
  35. ↑ "Deception on Capitol Hill". The New York Times (en inglés). 15 de xaneiro de 1992. p. A20. Consultado o 26 de outubro de 2021. 
  36. ↑ Elter 2005, p. 241.
  37. ↑ 37,0 37,1 Testemuño de Naxira (Youtube) (en inglés). 
  38. ↑ 38,0 38,1 38,2 38,3 Rowse, Ted (1 de setembro de 1992). "Kuwaitgate. Killing of Kuwaiti babies by Iraqi soldiers exaggerated". Washington Monthly (en inglés). Consultado o 26 de outubro de 2021. 
  39. ↑ 39,0 39,1 Brosnan, James W. (11 de outubro de 1990). "Witenesses describe atrocities by Iraqis". The Commercial Appeal (en inglés). 
  40. ↑ Pratt, Cornelius B. (1994). "Hill & Knowlton's two ethical dilemmas". Public Relations Review (en inglés) 20 (3): 277–294. ISSN 0363-8111. doi:10.1016/0363-8111(94)90041-8. 
  41. ↑ 41,0 41,1 Sriramesh 2009, p. 864.
  42. ↑ 42,0 42,1 Rowse, Arthur E. (Setembro/outubro de 1992). "How to build support for war". Columbia Journalism Review (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 20 de abril de 2008. Consultado o 26 de outubro de 2021. 
  43. ↑ 43,0 43,1 43,2 Krauss, Clifford (12 de xaneiro de 1992). "Congressman says girl was credible". The New York Times (en inglés). Consultado o 27 de outubro de 2021. 
  44. ↑ Alderson, Andrew; Wavell, Stuart (13 de xaneiro de 1991). "Paradise lost: The full story of Iraq's violation of Kuwait - Gulf Crisis". Sunday Times (en inglés). 
  45. ↑ "Iraq rejects U.S. charges of atrocities" (en inglés). Reuters. 16 de outubro de 1990. 
  46. ↑ 46,0 46,1 "Doctors deny babies killed in Iraqi invasion" (en inglés). Reuters. 21 de outubro de 1990. 
  47. ↑ Cohen, Mitchel (28 de decembro de 2002). "How Bush Sr. Sold the Bombing of Iraq" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 29 de abril de 2011. Consultado o 27 de outubro de 2021. 
  48. ↑ 48,0 48,1 MacArthur, John R. (6 de xaneiro de 1992). "Remember Nayirah, Witness for Kuwait?". The New York Times (en inglés). Consultado o 27 de outubro de 2021. 
  49. ↑ Bennett, p. 131
  50. ↑ Gilboa, p. 9
  51. ↑ 51,0 51,1 51,2 "P.R. Firm Had No Reason to Question Kuwaiti's Testimony". The New York Times (en inglés). 17 de xaneiro de 1992. Consultado o 27 de outubro de 2021. 
  52. ↑ Lee, Gary (28 de agosto de 1992). "Troubled Public Relations Firm Names New Washington Manager; Paster Replaces Gray, Who Retains Title as Chairman of the Board". The Washington Post (en inglés). p. A24. 
  53. ↑ Gilboa, Eytan (2001). "Diplomacy in the media age: Three models of uses and effects". Diplomacy & Statecraft (en inglés) 12 (2): 1–28. ISSN 0959-2296. doi:10.1080/09592290108406201. 
  54. ↑ Trento 1992, p. 381.
  55. ↑ Grunig, James E. (1993). "Public relations and international affairs: effects, ethics and responsibility". Journal of International Affairs (en inglés) 47 (1): 137–162. ISSN 0022-197X. 
  56. ↑ 56,0 56,1 56,2 "Kuwaiti Gave Consistent Account of Atrocities". The New York Times (en inglés). 27 de xaneiro de 1992. Consultado o 27 de outubro de 2021. 
  57. ↑ "Kuwaiti Gave Consistent Account of Atrocities; Retracted Testimony". The New York Times (en inglés). 27 de xaneiro de 1992. Consultado o 27 de outubro de 2021. 
  58. ↑ Stauber & Rampton 1995, p. 143.
  59. ↑ 59,0 59,1 Weiss, Tara (15 de marzo de 2001). "NPR insists funding doesn't influence news". The Hartford Courant (en inglés). 
  60. ↑ Hebert, James (14 de xullo de 2003). "Always consider the source ... if you can identify it". Copley News Service (en inglés). 
  61. ↑ "Deception on Capitol Hill". The New York Times (en inglés). 15 de xaneiro de 1992. Consultado o 27 de outubro de 2021. 
  62. ↑ Doyle, Leonard (12 de xaneiro de 1992). "Iraqi Baby Atrocity is Revealed as Myth". The Independent (en inglés). p. 11. 
  63. ↑ "Incubator story needed verification". Sun Sentinel (en inglés). 21 de xaneiro de 1992. 
  64. ↑ Koenig, Robert L. (9 de xaneiro de 1992). "Testimony Of Kuwaiti Envoy's Child Assailed". St. Louis Post-Dispatch (en inglés). p. 1C. 
  65. ↑ Priest, Dana (7 de xaneiro de 1992). "Legislator to Probe Allegations of Iraqi Atrocities; Accuser Identified as Daughter of Kuwait Ambassador to U.S.". The Washington Post (en inglés). 
  66. ↑ Eemeren 2009, p. 70-71.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Testemuño_de_Naxira&oldid=6567057»