Temperatura de Curie
Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
| Substancia | Tc (K) |
|---|---|
| MnOFe2O3 | 573 |
| Y3Fe5O12 | 560 |
| Cu2MnIn | 500 |
| CrO2 | 386 |
| MnAs | 318 |
| Gd | 292 |
| Au2MnAl | 200 |
| Dy | 88 |
| EuO | 69 |
| CrBr3 | 37 |
| EuS | 16,5 |
| GdCl3 | 2,2 |
| Substancia | Tc (K) |
|---|---|
| Co | 1388 |
| Fe | 1043 |
| Fe2B | 1015 |
| FeOFe2O3 | 858 |
| NiOFe2O3 | 858 |
| CuOFe2O3 | 728 |
| MgOFe2O3 | 713 |
| MnBi | 630 |
| Cu2MnAl | 630 |
| Ni | 627 |
| MnSb | 587 |
| MnB | 578 |
A temperatura de Curie (Tc) ou, por veces, punto de Curie, é a temperatura por riba da cal un corpo ferromagnético perde o seu magnetismo, comportándose como un material puramente paramagnético.
Historia e características[editar | editar a fonte]
Pierre Curie descubriu canda o seu irmán Jacques o efecto piezoeléctrico en cristais, estabelecendo que a susceptibilidade magnética das substancias paramagnéticas depende do inverso da temperatura, é dicir, que as propiedades magnéticas varían en función da temperatura. En todos os ferromagnetos atopou un descenso da magnetización até que a temperatura chegaba a un valor crítico, chamada temperatura de Curie (Tc), onde a magnetización é igual a cero; por riba da temperatura de Curie, os ferromagnetos compórtanse como substancias paramagnéticas.
